Alle inzendingen over psychologie

Het is niet alleen de oorlog in de spiegel die haar stemming wisselvallig maakt het zijn ook de gedachten die ze heeft over de dood hetgeen ze liever niet wil weten het is de ochtend die de dag aanvaardt de avond die ze doorbrengt met krenten alles tezamen maakt dat ze zichzelf krenkt en niet meer nauwkeurig let op haar centen het is…

Ik twijfel over hoe Ik je aan zal schrijven, Twijfel over de woordkeus En wil daarbij toch Duidelijk zijn - In mijn zoektocht Naar de juiste woorden Kom ik bij een aantal Grenswoorden terecht, Woorden die voor jou En voor mij uitersten Zijn, maar je hoe Dan ook laten weten Dat ik van je hou…

Met stomheid Geslagen lijk je Nu geen woord Meer over je Lippen komt, Maar elk woord Dat je zwijgt Zegt mij meer Dan duizend woorden Die galmen van Louter overbodigheid…

de nacht begint je ogen gaan in en uit en onder het wurgende juk van duisternis hoe vaak ik ook probeer blijven antwoorden gesloten onder wimpers wil je verder kijken, vraag ik wanneer een vreemde pijn vastgroeit in je lijf zie je dan niet hoe je zelf het glanzen van de spiegel wegdraait even stap je uit je schaduw er is geen…

Wie het ik was Dat in mij woonde Was allang vergeten In de tijd, opgegaan In nevel, uitgegroeid Tot dichte mist in Dit vermoeide hoofd - Tot opeens uit het niets Die prachtige klanken klinken, Doordringend tot in Het verdoofde oor, Muziek die me wakker roept Uit mijn boze dromen En zie, het ik Wordt aangesproken En mag…

In plaats van te doen wilde ik het zekere weten van de volgende stap Maar wat nu zeker waant is morgen lucht of regen leven kent geen zekerheden behalve dat het eindig is Je moet wel nemen wat voorbij komt anders komt het om te nemen terwijl jij wacht…

Met de voeten Op de eeuwen Voel ik de tijd Onzichtbaar langs Mijn benen gaan, Dat je in 1633 Geboren bent lees ik Ter hoogte van Mijn dikke teen - Ik maak contact Met je, voel ook Nu nog je aanwezigheid, Alsof je nooit bent Weggeweest, alsof De tijd door Onzichtbare hand Is weggenomen…

Na het wakker worden Vandaag voel ik een Windvlaag zachtjes Langs mijn wangen gaan - Het is de wind Die langs alles gaat Zonder werkelijk Ook maar iets aan te raken, Die de hand legt Op het hier en nu Dat mij dagelijks Te veel en te vaak Ontkomt…

nu buigt het gras het ligt vermoeid ter aarde, geen bloem die nog de kop opsteekt de uiterwaarde kruimelt droog en wit verhitte stukken zand aan land de frisse schaduw van een mensenhand, gebouwen liggen stil te bleken, in de harde middagzon heb ik het stil bekeken…

deze oude vieze wereld die kun je gerust weggooien: de romantiek van uilskuikens het is verdomd moeilijk om te leven zie in de hemel: alles is rotzooi maar als we maar hoop hebben zolang we maar hoop hebben...…

daar staat ze, gebogen als altijd in haar blauwgeruite schort en veegt met blote handen zwarte aarde in de hoop dat groen opnieuw geboren wordt ze ziet niet om, graaft dieper trekt brede voren in het land plant haar voeten tussen de regels en poot piepers in het rulle zand kijk, ik heb ze allemaal op een rijtje het is de wereld, de wereld…

Door het volhardend duister Kriekt onverwachts het Eerste straaltje ochtendlicht, Het dringt zelfs door In het verste hoekje Van het huis waar het Normaal gesproken donker is - Jong licht, dat nog Groeien moet, en toch Al de eerste zachte Schaduwen in zich bergt…

De tranen die Ik in dit leven Op voelde wellen Zijn nooit aan De oppervlakte gekomen, Ze liggen ergens onder In deze diep donkere Duiker opgeslagen - Nu ik ouder ben Probeer ik ze aan te boren Maar ze liggen te diep, Het lukt me niet Om er bij te komen, Ze liggen bevroren In stil verdriet…

Altijd al een goeie Keeper geweest, in staat De onmogelijkste ballen Uit de bovenhoek te halen - Alleen die laatste bal, Een onverwachte schuiver, Snoeihard en loepzuiver In de linker benedenhoek Van mijn ziel Is te veel voor mij, Hij glipt langs mijn vingers En ik kan er net niet bij…

ik gedenk in respect kende je niet toch doet dit besluit verdriet, het brengt me naar een plaats waar - handen naar de keel achter brillenglazen sust de schampere lach van het leven geen oordeel, slechts het gunnen van jouw zelfgekozen rust…

Ben alleen onderweg Naar de hof van Eden, De plek waar alles kan, Probeer de eerste man Te zijn die over de wolken Lopen kan langs het pad Van de hemelse vrede, Maar zie onderweg Nog zo veel afgronden Waarin ik me verliezen kan, En vertrouw op de sterke arm Die me binnenhaalt Als ik aan de diepte Dreig onder te gaan…

het was alles toen jij sprak voor mij het deed mij geloven ik was de kamer, de stenen stoel de losse plank met aan het einde de uitgespreide benen ik was een slepende klank die je over mijn hoofd trok om de duisternis aan te kleden en vlak voor de deur werd ik een eiland, bovenop een zware bui waarheen jij ook ging het deed mij…

Nu de mond Met stomheid Geslagen is, De tong zich Alleen nog Zinloos krult, Mijn stembanden niet Meer beroert - Heb ik als laatste Verbindingsmiddel Met de buitenwereld Nog het oog Waarin het licht Valt dat mij Vertelt wat ik De wereld zeggen moet…

op tafel slechts één rode anjer, bloedrood schreeuwend, vuurrood dood een fruitvlieg dronk van zoete wijn haar vleugels kleefden aan het zilte glas, doorschijnend zijn het uitzicht -en dat rood ik spreek in raadsels, want het zingt een requiem vol pijn…

Garen spinnen, Draden spinnen Levenslijnen In de hand, In het hart, Die waarheid duiden In de gewonnen Werkelijkheid van Het gedicht, Die inzicht geven In wie ik ben Zonder dat ik Mijzelf ooit Gekend heb…

het licht spreekt zacht een dracht door duizenden en één de taal van alle landen is verenigd in één hart- en niemand is alleen de vrouw met de hoofddoek de man met de baard de jongere, de oude de zieke, kreupele, vertrouwde de dode in gedachten en het kind dat in verrukking staart zij wachten in- en met mij op die ene open dag de Hemelvaart…

Hoor de beelden Nu het licht uit De ogen verdwenen is, Zoek de waarheid In het zachtste geluid Dat voor de ziende Onhoorbaar weerkaatst wordt, Maar voor mij oorverdovend Binnenkomt, waarheid die Voor jou niet waarneembaar, Maar voor mij werkelijkheid is…

uit rots geschonken vloed aangeboord door moed -en later ook het goed en kwaad van welgemeende raad een menigte verzamelt zichtbaar licht in open handen daarna strelen ze langs rots door losgelaten leed, het zweet des aanschijns geeft een bete broods de taal van alle landen en de handen dalen neer ze plukken vruchten uit het…

Die buiten gebaande wegen Zonder zorgende mensenhand Tot wasdom kwam, Tussen distels en stekels Haar pure schoonheid toont, Is weliswaar ver te zoeken - Maar het zoeken loont Als nooit te voren, Haar onovertroffen schoonheid is Voor eeuwig in mijn hart geborgen, En telkens als ik haar daar zie Word ik opnieuw geboren…

nu ben ik moe mijn oogopslag gaat neer het gapend gat der slaap slaat bressen in mijn volgezogen dag ongetwijfeld gaapt een lach om alles heen ik neem de pen ter hand, die eerst verdween in zwarte, oude lettergrepen gonst een oud verhaal zonder omhaal streep ik door…

stel je voor je krijgt een uitnodiging van de oorlog koel en koud nog even een kop koffie voor je gaat bij de laatste slok merk je dat de tijd al sterft de straat marcheert voorbij iemand roept: we moeten de onschuld vermoorden ieder verliest zich in de ander samengeklit als een grote zwarte muur die niet vallen wil dan wordt het…

Soms kan uitbundigheid een dekmantel zijn voor innerlijke strijd en verdriet wat je aan de buitenkant niet ziet…

Achtervolgd door de waan Van de dag probeer ik De werkelijkheid te verstaan Door de waarheid te zoeken, De waanzin los te laten, Te eindigen met een kristalhelder Licht dat deze dag beschijnt - En door de mist in dit Doorleefde hoofd neem Ik onverwacht de voordeur Uit het verleden waar dat Me zo eigen was, maar door De mist…

Hoe veel jaren al Heb ik deze deur, Deze sleutel In dit huis Aangeraakt, En als ik er niet Meer ben zal ze Me nooit gekend hebben - Maar deze steen, Gevormd naar mijn hand, Een gezicht gegeven Door mijn aandacht, Door mijn tijd, Zal voor altijd Een indruk geven Van wie ik geweest ben…

Je zegt dat iemand een 'depressie' heeft denk je aan grijs landschap Mont Ventoux in de mist,flarden maar twijfel gerust daar aan het is eerder iets wat je vernietigt iets wat uit de diepte opduikt en je verslindt, 'hersenetende amoeba' bijna niets mooier dan door half zichtbare landschappen te fietsen in de wolken en achter je…