Alle inzendingen over overig

Ik voel het ongemak om blijven waar ik ben en het probleem over te laten aan andermans taak of plicht aan de buren bij wie het gebeurt aan de rand van het dorp Er is haast, behoefte om de huizen en de schuren in orde te maken, maar het duurt te lang of er is te weinig tijd voor mijn ongeduld Ik praat met de buren terwijl we wachten…

De maan betovert de stad, ik snap niet waarom – niemand ernaar kijkt.…

In de herfst bij mist en regen om zes uur opstaan voor zwemles in het bergmeer daarna ontbijten, mijn tijd klokken bij aankomst op school en het rondje hardlopen om de sportvelden willen winnen alsof dat punten oplevert voor wat ik waard ben vertrouwend op de les dat ik het allemaal doe voor mezelf want de grote idealen van de volwassenen…

Dijen en haren, vliegende dauw de dag in: die leeuwin ben ik!…

Het is donker aan de linkerkant een muur rechts de sloot en ver weg hoor ik brommers rijden, die opdoemen aan het eind van het pad en me vangen in hun licht het geluid wordt hard mijn kloppend hart drukt zich dicht tegen de muur nog even en het is voorbij Ze stoppen…

Ik denk te kijken, maar het zien is er eerder – dan ik het besef.…

Maanden lang was ik bang om naar bed te gaan, bang voor de nachtmerries van het leger van alle kanten op mij af zoemende bijen met hun grote bolle ogen die voor mijn gezicht bleven hangen Ik schreeuwde het uit: mama, papa en werd daar wakker van, maar ze kwamen niet, ik was alleen Op school maakte ik fouten ik kreeg liever geen beurt…

Ik heb het overleefd en schrijf het op om het te vergeten Wat na te lezen is hoef ik niet te onthouden, maar ik moet zoeken naar de woorden die zich verstoppen, bange woorden alsof mijn pen het mes is onder de snelweg langs ons huis uit het niets op mijn keel gezet De avond was al gevallen Zenuwachtig riep hij om geld een beginneling…

Bordjes op het plein, naar Berlijn, Parijs, Rome – ja, hier ben ik thuis.…

Wie zal het lukken om mij te schetsen, wie ik ben, niet zomaar een vrouw met huid en haar en een figuur zes, zeven, zus en zo maar levensecht? De dromer misschien, die vaag om zich heen kijkt en mijn beeld laat bezinken voordat hij begint te tekenen; zijn handen rusten in zijn ogen, zijn blik is zacht geen zoeklicht dat mij bleekt…

Ik zie het blauw. Een grote blauwe hemel. Een en al blauw. Ik zie wit dat blauw wil verdringen. Wit doet zijn best. Ik zie de zon die, waar het kan, stralend kansen pakt. Niet alles is tot in de uithoeken blauw. Ik zie staaldraad diep in de schors van een boom gekerfd. Langzaam gewurgd door zijn eigen groei. Kroon en takken afgebroken. Ik zie…

We zoeken de bal en veranderen het spel – in verstoppertje.…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, het stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om me te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

De polder is groen, niets dan gras, gras verbergt gras, sloten en wegen.…

Een baby praat niet, toch begrijp je hem beter – dan volwassenen.…

Stoppelveld kafjes in de lucht droge zomergeuren populieren langs de wetering onze hooiberg op het eind daarbinnen uit het zicht ons hol getrokken en geduwd in het lange gele gras ik droom er met jou bloot te liggen als pasgeboren dieren dat is alles er hoeft niets meer we kunnen doodgaan dat is ons geheim mama begrijpt het…

De duivel was woest toen hij je naar de Doesburgse kerktoren smeet; gelukkig gooide hij mis en belandde je in de bossen bij De Steeg. In lang vergeten en vervlogen tijden brachten Ymirs verwanten je mee uit Jotunheim, als altaar voor het offermaal gewijd aan Wodans raven. Althans volgens de oude verhalen; zelf ervaar ik je meer als…

Op het strand duwen we ons door de wind naar het licht toe Er is geen tunnel of heilige poort Om op adem te komen draaien we ons om en rusten uit, de wind gaat heel de wereld over, en wij waaien even mee met de meeuwen en stromen even samen met de golven uit over het blinkende zand Het luchtruim is ons te groot schuin voorover hangen…

New York, de mensen zijn druk, het tij slaapt en draagt – de vrije meeuwen.…

Met ziedende hand sloeg de hemel de nieuwe stad en de enorme toren uiteen, de Hangende Tuinen vlogen Vertrekken werden vliegtuigen en tapijten met gedekte tafels landden ver weg in de lange zee Een zware regen van kamers vormde met een plons een hemelhoge bergrug De mensen uit de Toren verspreiden zich in vijftig talen en vochten om…

de wandeling tussen licht en donker wordt trager en langer voetstappen kruipen in het zand een waarschuwende goede geest kondigt in de verte sonoor de dood aan als we langs de greppels lopen de valavond is voltooid…

De kat zit muisstil de maan te observeren – de hypnosebal.…

Jonge mensen zijn slechte denkers Je moet hen eerst te eten geven van de vruchten van die ene speciale boom van de kennis wat nuttig en nadelig is voor ze iets weten en zodra ze dat snappen begrijpen ze dat het zo moet zijn als je geen paradijskind wilt blijven voor wie alles klaar moet staan in een wereld zonder gevaren Wat…

De sterrenhemel: een koninklijke mantel – om moeder aarde.…

Naar de maan gegaan voor de maan, zagen we iets – anders: de aarde!…

Weer de nacht, weer de ochtend van een nieuwe dag voor dansers en de andere mensen te voorschijn kruipend uit het ogenschijnlijk eendere verrassingsei, tijd is water in een rivier die zich verdrinkt in de wereldzee en ik stroom mee, ik kan me laten drijven…

Het leven is iets zieligs, doe iets, dan vind je – jouw motivatie.…

Isis ontsluierd, niet haar masker van goud, maar echt, haar ziel in mijn naakte lichaam de energie van de wereld kleedt mij van binnen uit trekt knopen los, strijkt inwendige bulten glad vult deuken en scheuren en draait de deksels los van mijn wonden, likt ze langzaam met liefde weg tot dunne littekens van verloren eenheid met…

Windvlagen vagen mijn herinneringen weg – Ik val uit elkaar.…

Ik hield me maar vast aan mijn ochtendkrant, op straat – bij het uitglijden.…