Alle inzendingen over vrijheid

In de Eusebiuskerk vallen soldaten Met dichte parachutes nog naar omlaag Zij komt uit Canada verhaalt ze traag Haar man heeft hier gevochten met zijn maten Ik laat de grootste klok voorzichtig luiden Kijk daarna uit over de Neder Rijn Voel van de stad het stukgeschoten zijn Het met de handschoen huwen van de bruiden Karel van Gelres praalgraf…

Bij de baard van de profeet De grond onder onze voeten Door heilig moeten Wordt het allengs te heet.…

Schuin aflopend, het strand Vlak onder de duinen Ik zit droog, zand Vloedlijn, jutters struinen Langs Noordzee, oplichtend In lichtgroene golven En achter het duingewelf begroet Oranjerood de nacht de zon Omdat het altijd zo moet.…

Ik klim weer uit de nevel zoals vanmorgen toen ik verdwaalde in mijn slaap; de nacht – jaloers op wil en wezen – maande mij tot doodstil zwart. Roerloos werd ik als plant gerukt uit droom en horizon. Het snakken naar het licht maakte weerloos, een donkere wolk in een bodemloze leegte. Ik adem bloemen op de wind en schik mijn blad tot rozenrood…

wanneer de eerste appel valt zal ik je zien, achterstevoren met mijn vingers in mijn oren en in mijn tas een flesje malt we zullen praten in de regen over wat je had verzwegen en ongeveer halverwege zullen we zien of het bevalt is het ja? dan gaan we dansen heerlijk met de sterren sjansen naakt gehuld in bloemenkransen zwierend tot de…

Van zes tot zes. Elke dag weer. Stoppen kan niet. Doorgaan maar weer. Is dit onze vrijheid? Gebonden als een slaaf? Altijd maar doorgaan? Wat hopen we te bereiken? De rijken rijker en wij schieten er niets mee op. Steeds maar weer in de cirkel. Er komt geen einde aan. Waar is toch de echte vrijheid? De keus om niet te gaan.…

wakker worden gaat traag ik laat vergeelde beelden die langzaam vervagen het spel der schimmen spelen gevangen in mijn grond als een boom die met eindeloze pogingen de hemel probeert te raken het is de storm die wakker maakt en takken trillend laat breken…

Waar kan zij komen? Achter schaduw een goed heenkomen zoeken misschien in kerker of door tijd gevonden nacht die zich met graagte openbaart en zich heerser noemt met donker zwaard. De pen die immer door de dagen krast weet van scherpte en gemak. Zo legt hij ongemerkt het uitzicht bloot, maakt het beeldend af. Maar zij, is vuriger dan degen…

haar leven duurt nog als de wormen zijn uitgegeten haar vlees is niet te zien maar doordringt de kamer met gedachten haar kracht is als een inktvlek op een laken een ronde golf in een vijverspiegel haar geboorte is pijn als zwerende wonden verloren illusies en vergeten zinnen…

hallo vreemde wat doe je hier in ons land hallo vreemde voor wat vlucht jij in jouw land wat heb je verloren in jouw mooie land samen hand in hand lopen wij in ons vrije land…

Het gras heeft nooit zo groen geleken als vandaag toen ik langs het pad van bloem naar bloem ben gehuppeld, waar ik besefte hoeveel kleur en warmte het leven om mij heen bevat Ik ben door muren heen gelopen en over vele bergen heen gegaan, ik heb aan afstanden gebouwd en opnieuw weer afgebroken tot ik mezelf uiteindelijk heb verstaan…

Zeewind slaat het witte water op een zonbeschonken strand. Razend rollend vol geklater schrijft het woorden in het zand. Eilandbergen in het blauw dragen groenig grijze kleuren. Op een surfplank staat een vrouw stralend in de zilte geuren. Liggend op de korrelstrook langs het windbeschreven water denk ik aan een duik en later Voel ik…

Zoals zwaartekracht geen kracht is en continue tijd illusie is het fort benoemd als ik van eigen makelij: gestolde levenslust in vergelijking. Buiten dat veilig kader - en waarom zou het veilig moeten zijn - de handen zonder houvast leeg en vierend in het open veld blijk ik de ander…

op de kust waar vinnen bewegen tot bezinning ligt het zand dat zich fijnzinnig laat beroeren zo cirkelt het meeuwengarnizoen de werkelijke betekenis op leven opgetogen ebt de vloed zich als een lange adem naar mijn ontwaken…

Keren naar het omgekeerde, bruisend van verlangen, een beetje muzikaal, door onbegrip bevangen. Het tikken van de klok, alleen beheerst door tijd, het geven van vertrouwen, het nemen van de vrijheid. Grijpen naar de liefde, de momenten die ik mis, een onbeantwoord vraagstuk, een raadsel dat niet op te lossen is. De leegte van mijn ziel, opgevuld…

Maand van opwekkende geuren; van fris, jong lentegroen; tijd van zachte, tere kleuren maar ook: herinnering aan toen miljoenen ver weg zijn ontboden: verguisd, vergast, vergeten; in mei herdacht. De doden leven in ons bitter weten.…

we streden tegen de waarschijnlijkheden en gaven kansen weer met een getal dobbelden, dronken, keken in kristal de glazen klonken op voltooid verleden omzichtig meden we onzekerheden maar duistere voorspelbaarheid kent tal van waarden tussen nul en één, het Al had telkens elke theorie bestreden want bij de dingen die we één keer deden bleek…

Als een deur van de bus zacht sissend opengaat midden in de nacht op de grens tussen Irak en Iran ergens, identiteit gevangen op de grens van huid en ondergoed vastgespeld Een denkbeeldige lijn tussen moederland en vaderland de vrieskou van de woestijn IJspegels en sterrenlicht maken de morgen mogelijk Terug en weg naar Nederland…

in wezen ben ik een vogel en scheer ik over het schoolplein hoog in de vlaggenmast kunnen ze mij niet raken ik kijk toe op hun gedoe later krijg ik wielen en rijd als een Flintstone overal tussendoor met vuile voeten who cares? en heel, heel af en toe kruip ik in mijn holletje als een paracetamolletje, sterf een beetje, sterf…

ik was bij je in het luiden van de klok we brandden samen fakkels de vogels floten nog volop zag je haren in de wind voelde kou van nooit vergeten wist in je de warmte van het kind dat dit nooit heeft geweten toch samen dit beleven het teruggaan in de tijd met hen die voor de vrijheid kozen in het aangaan van de strijd in drie minuten…

...voor 'mijn' kinderen Oorlog zag ik in hun ogen Vrijheid schalde in hun lach Steeds meer begonnen ze te geloven Steeds vaker van dag tot dag Hoop zag ik in hun ogen En een blik, nog vol verdriet Onzeker vroegen ze me onbewogen Zonder woorden zei ik: ‘ik weet het niet’ Hoe kan ik nu zeggen Wat hen staat te wachten? Wat valt er uit…

ik heb ze gezien schoenen en wat laarzen de voeten miste ik ze zijn toch ooit gedragen zocht sporen in barakken en kampen voelde de kilte ondanks talloze lampen las op de muren de wanhoop van toen ze doodden hun uren met bloemen in prikkeldraadgroen vloeren zijn versleten en deuren kraken hun het eindeloos vergeten als de wind ze…

Het avondrood lost op Tot een effen gewelf Het zwart weer breed uitgesmeerd Op het palet van de tijd Jouw stem brak op de dijk kaatsend over mos Dook met een plons Plots verzwolgen Slenterend langs de haven Vond je niets meer in de buidel Jouw paspoort verloren De lidkaart van de salsabar De foto van een ver lief Wind had jouw sjaal…

Je bent nooit te oud om de zomer te plukken of met de woorden te spreken van geroezemoes: de tuin vol hoofden de bloesem de appel de vlinders en de dansers in het gras van vandaag. We wiebelen van oud naar jong en genieten; de zon op volle kracht en de tenen in de lucht.…

Laat me het je vertellen hoe ik er over denk Hoe het is om pijn te lijden Hoe het voelt om je geliefden kwijt te raken Hoe ver men bereid is om te gaan met zijn brutaliteit Laat me het je vertellen Dat ik het daglicht niet meer zie verschijnen Dat de ogen van de onschuldige kinderen vol tranen zijn Dat de huilende blikken zoekend zijn Laat…

slapen wij niet hier en nu? waar wij in dromen blinken sluiten wij de luiken niet opdat het daagse licht ons water in het smikkeltje plenst pas als wijzelf dat wensen? bestrijden wij de regen niet met waterdichte middelen? bespelen wij de zon dan niet met onze donkere brillen? in wakkerte als wij winden moeten; onze billen knijpen…

Die morgen was de lucht beschreven het was een ROXY-hemel maar zonder R en O en Y het uitspansel in koningsblauw ik fietste door de 3 Oktoberstraat denkend aan de watergeuzen voelde ik een vrijheid die mij deed verlangen naar wittebrood en haring Het was februari en de zon stond laag…

Vrijheid delen is de kunst samen onder één paraplu schuilend tegen de regen ik jouw jas, jij mijn trui gewapend tegen de kou Vrijheid delen is de kunst elkaar duldend in voorspoed elkaar gevend bij tegenslag jij jouw ding, ik het mijne samen verder zonder angst Vrijheid delen is de kunst ruimte te laten aan iedereen die net als jij fijn…

ik hoef geen vleugels voeten hebben al moeite genoeg om mezelf niet te passeren liggend laat ik met warmte de krampen en de druppels komen vleugels voegen daar niets aan toe dromend zwaai ik naar een hollende jongedame stuur haar een kushand rustig meisje pas op de plaats anders mis je wat je mist open die verbeten knuisten vervloei…

Op 4 mei wordt in Lelystad tijdens de dodenherdenking mijn gedicht "Oorlog en Vrede" voorgedragen. Zestig jaar na dood en verschrikking moeten wij schouder aan schouder staan er voor waken dat gestoorde lieden nooit weer onrecht en wreedheden begaan.…