Alle inzendingen over algemeen

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

Het leven hier op aard Gaat met een sneltrein vaart Hoe ouder je word Is een seconde een tel tekort Ik zet de tijd maar even stil Omdat ik gewoon meer minuten wil Misschien draai ik het klokje wel terug Het leven gaat allemaal te snel te vlug Maar genieten doe ik wel Iedere seconde iedere tel.…

het is een dag uit de vrije hand auto’s met open kap draagbare radio’s jongens hebben pokerspel ingezet op gestifte lippen losse slippers geladen hoorngeschal claxons lokt feest flessen worden afgespoeld aan het strand een kus op de hete achterbank de hemel staat blauw groot onbedaarlijk in de nooit eindigende zee luidruchtige kapers…

ik zwalk best vaak tussen kanalen, zij snijden beangstigend rechthoekig door fijnmazige hersenluwte ik zie in de verte een soort begin van een vaste wal aandrijven maar zelden vallen begin en eind in één ruk samen, ook weer niet eindeloos, niet de vrije val van diepte, de nietigheid van vingers in groeven van weerbarstige steilranden, niet…

het kan nog wel even duren alvorens enig licht zich werpt op de waterwandeling van nachtvissen binnen graancirkels vergeet niet de macht der gewoonte, zilveruitjes en dagkoersen het tijdelijk geluid tegen een muur door zwijgzaamheid gestut de wanhoop aan begrip voorbij het excuus voor gezworen twist de jubel van voortijdige luister…

ik sleep de hekken achter me aan het prikkeldraad, het stervende water uit onverwachte hoek komen de trollen met hun Zeemantassen, hun onbeduidende bijrollen met voor de hand liggende frasen gericht aan elk dovemansgehoor geen pas uit het gelid, de graven onbedekt het gras gemaaid, de stilte in storm gezaaid venijnige draden zijn aan…

vermoeid van het rijmen schreef hij maar wat op een beetje dwars zoals dat hoort wanneer je kwaad bent op jezelf omdat je inspiratie mist woorden zonder betekenis zinnen zonder enige zin een vogelvrij gedicht eigenlijk…

in mijn koffer neem ik eilanden, kinderjaren en een schepje mee uit de poriën tussen korrels waarschuwt een stem voor twee ga niet te ver in zee, blijf dicht bij de schaduw van het duin volg de lijnen van geheugen zie de palm, de vlag in de kruin aflandig waait de tranendood naar de horizon van het oog een weidse zucht tot verlaten…

Ik ben de blauwbilgorgel, Mijn vader was een porgel, Mijn moeder was een porulan, Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban! Ik ben een blauwbilgorgel Ik lust alleen maar korgel, Behalve als de nachtuil krijst, Dan eet ik riep en rimmelrijst. Rabijst! Rabijst! Rabijst! Ik ben een blauwbilgorgel, Als ik niet wok of worgel,…

Met het lood in de schoenen stap ik de deur binnen, ben aan de beurt , met nog steeds datzelfde lood stap ik in de stoel en gek hè? Maar zelfs in ligstand voel ik kijkend naar de grote lamp boven me, nog steeds het lood zwaar wegend in mijn schoenen.…

een brand boven het land fier aangezogen uit stille lucht een gesloten vuist zacht doorgloeid diffuus geplant als onnozel kind zonder wat schuld tam wachtend op meer wind de schroeirand van vuur gaat verborgen onder een dampige bank ernstig zeker in diep verlangen gelegen blijven hangen vol lome gedachten herinnering…

elke dag wat zwart maar toch, de bloemen de merkbare liefde een pasgeboren kind het gebeurt gewoon elke dag een wonder gebeurtenis tegen het licht rooskleurig in het floers ik draai mijn hoofd naar het levendige zwevend in de lucht ik lach en zucht……

De avond is gevallen wolken spelen nog even met de zon die langzaam ondergaat en haar rode gloed aan de horizon achterlaat verliest de onzichtbare wind haar kracht en het groene kleed van de bomen roerloos laat hangen als bevroren watervallen vogels nog zingen vertederend zacht en ons nog een moment tot luisteren dwingen dan wordt het…

Verkrampt lijkt ieder gezicht met de toekomst als schaduw van het licht... Vergulde gedachten blijken schijn achteraf. En grimlacht naar ons reeds het graf. Zinloos iedere daad zo geprezen en op het gelaat kun je de twijfel lezen. Maar moedig verzet zich menigeen tot de dag des oordeels valt en ook daad- werkelijk blijkt, het leven is…

Het is wat in jou leeft wat jij de ruimte geeft veelal tijdgebonden onomwonden Alles op zijn tijd geheel voorbereid in dat levenspatroon leef jij gewoon Wat als je uit die vicieuze cirkel stapt op een dag zomaar uit een ander vaatje tapt Proef en ervaar eens wat je nu mist vertel me, heb je jezelf in wat bij jou past vergist?…

het is hartje zomer. Toch heb ik het koud. Hier in het Brabantse. De laatste stap. Ik kijk blij. alles is zwart. De mensen zijn kil. Er is geen weg terug. ze weten wat ik niet weet. het is genoeg zo. ik wil niet meer. het is zomer. en ik heb het koud sla een arm om me heen want wachten duurt lang. het is genoeg geweest. voor…

de avond is ternauwernood aangevreten door bevroren wolken stroomopwaarts ergens toch moet het daglicht stranden in resten, in randen, in veilige handen voor het geval alledaagsheid aan invloed zou winnen, morgenstond zich in overuren zou ontginnen tussentijds zijn generaties vervlogen naar interstellaire ruimten, genoeg voor eindeloos…

hoe velen schreven over de liefde vervloekten hun armzalig bestaan beschreven hoe ze de dood zien het paradijs…. eenzaamheid zo vaak verhaald passie even zo vaak vertaald niet te vergeten het geklaag over afgewezen zijn want dat doet menigeen nog pijn zeg me, zullen we ons van dag tot dag slepen naar de volgende? zonder levensvreugde…

wolkenbezwaar tot enkels gezakt overgeleverd aan modderstromen qua hellingshoek onberekenbaar in termen van lichte lakschade na hersenbreuk en luchtbrug, hangt, pak 'm beet, op afstand toch zomaar een straatlengte in bomen van mentale ondersteuning Of zeg ik nou iets raars?…

de kamer vult zich met beslotenheid omsluit elke gewaarheid aanwezig ogen wenden af, onweerlegbaar zoals blikvelden buiten bereik of dromen van amberkleurig avondlicht ik verkeer in kringen van stokroos, korstmos, binnen mokerslagmuren tot fossiele regengloed in barnsteen, tot inpandige einders aan gewelven en hemelgezichten van lithosferen…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

Golven breken stuk geliefden vinden elkaar zandkorrels breken los in oneindige tijd ronddolend Wolken gaan en komen geliefden kussen elkaar gebroken hout schuurt splitsers blijven achter Duinen keren het water geliefden trotseren stormen eb en vloed markeren de tijd sporen van de dood achter latend…

nu droomt blauwe lucht zich weg van stilstaand water vandaan zuurstof, rusteloos. Weidse stromen nemen met volle teugen vrij baan slechts in genadevol glinsteren wijken de smalste vlakken ruim op de drempel van branding ruist milde adem schuim tot zandig zout ergens achterblijft smeden licht en water verbond alsof zwaarte wegdrijft…

de banken in het park dragen het lichte gewicht van een plaats bezaaid met bladeren bestemd voor gesprekken en stiltes soms bezeerd door verwijten maar meestal geeft de rug een schommelen aan vertrouwd met tussenpozen van schaduw en licht woorden tot de bomen gericht of bedekt met een krant voor een slapende man de banken bieden…

aan mondhoeken kabbelend proef ik een vloeibare wens de lucht te bevolken, te dolen langs een frisse, onbewaakte grens de ideale plek om een offer over bodemloze grond te plengen of mijn stoffig lijf uit aderkalk met gestrekte adem te lengen bij hoog mikken of laag scheren kent deze platgeslagen woestijn noch gebeitelde geboden…

tot buitengaats reikt mijn verlaten, valt in stukken mijn kracht uiteen veroordeeld, tot wijken naar verleden naar fossielen uit het Laat-Mioceen aldus, een schaduw waar ik aanlig waarin ik evenbeeldig verschuil tevens dorst naar ademwater in smetvrees aan de klif boven vuil hangende het verloop in diepte noch tanende gewaden van heden…

Loop niet weg nu blijf staan en hoor de stilte in mijn woorden die ik neervlij op de deining van jouw adem even gaat gevoel aan klank voorbij zoals de schoonheid van een vlinder aan zijn vleugelslagen zwijg met mij de zilte pijn van leegte die geen ander ziet achter een glimlach vlinders huilen niet…

Als je met een verbaasde blik de wereld in kijkt Zie je wat anderen ook zien, alleen jij vraagt je erbij af wat er gebeurt.…

Mijn pen is oud het papier gekreukt of ligt ergens in proppen met daartussen een oud gedicht flink ingedeukt mijn schrijftafel is mijn vijand eens gingen we samen de strijd aan nu liggen we mijlen ver bij elkaar vandaan ik zal de strijd verliezen omdat ik het juiste woord niet wist te kiezen.…

Het kleine telt de subtiele geur van rozen of de net gebade baby, die kop koffie bij de haard kleine dingen vol van liefde in een wereld vol geweld zijn zo schijnbaar onbenullig maar toch steeds het meeste waard.…