Alle inzendingen over overig

op een bed van ruwe stenen hoor ik de dreunende zee op de zandkust slaan ik heb geen weet van de nacht als wolken vol verlangen tijdloos naar de verte scheren het is om dit verlangen om dit moment van geluk dat ik mij geworteld voel moge de zee zich stilhouden als is het maar voor even ik zwaai mijn handen uit het zicht…

Het rijbewijs, als je 75 plus bent, moet je gekeurd worden voordat je het kan verlengen. In Nederland, is daar veel over te doen, wachten en nog eens wachten. Het is onvoorstelbaar dat dit gebeurt in dit land. Er zijn mensen die al een jaar wachten op het rijbewijs van het CBR. Het is toch echt niet te geloven, mensen op…

wat je niet leest is hetgeen nooit is geschreven witregels in het hoofd van de dichter het verzwegen gedicht onvolmaakt ongerijmd geschreven tenminste voorlopig…

Ik heb tijd genoeg voor Qigong nu jij weg bent: niet-wachtend wacht ik.…

op de rand van de slaap word ik overvallen ik ga ineens even dood onverwoestbaar blije spreeuwen wekken mijn roerloze oren tot leven op het vergeelde behang valt het winterlicht een deur gaat dicht…

Zo zoet is het fruit dat ik niet plukte, het viel – zomaar in mijn schoot.…

Naast de boot duiken de meeuwen tot ons plezier – af op stukjes brood.…

Ik heb mijn buik vol plannen, het is ongezond – ik moet gaan baren.…

Ja, ik heb een buik die ik niet verberg: ik ben – ik en jij bent jij.…

Het fort: ik rol mijn mat uit in de stilte van slapende cicaden De wind is warm, de tijd kruipt met de zon naar Napels Het zit allemaal in mijn hoofd hoog boven het leven van volle straten en winkels waar het geld nooit ver rolt blikken beducht, kussen vluchtig en handen handtastelijk zijn Dat is niet goed Ik steek een storm op blaas…

verborgen in cellen diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd…

m'n god alweer zo'n moeilijk stukje tekst waarmee men iets van poëzie wil duiden de dichter maakt in taal geluiden waarvoor hij naarstig woorden zoekt... men stuit op wrange hindernissen en breekt de tong op lettergrepen weerom blijft men als lezer in 't ongewisse en de dichter onbegrepen…

Al vanaf de verte zie je'm. Hoog torent hij boven alles uit. In de volksmond bekent als D'n Gum, met zijn hemelse klokgeluid. Op ruim elfhonderd heipalen, in neogotische stijl gebouwd, staat hij in onze stad te stralen, voor een ieder die van hem houdt. Nu maken we ons samen sterk, met heel Steenbergen op één lijn, want een kerk die geen…

Sinds ik e-bike rij lijkt het of mijn oude fiets op de handrem staat…

geboren met een gat in zijn hart dat niet kon helen in stukken geknipt vergeefs aan elkaar geplakt het doorweekte lijf stonk naar een hond in de regen het water was kouder en zwarter dan hij had gedacht het laatste daglicht was uit de lucht verdwenen…

De hersenen boven mijn mond laten me op tijd eten twee uitlopers sporen voedsel op en zo is het uit de hand gelopen De ogen lieten de handen lopen naar de oneetbare wereld, en lieten ze extra kamers bouwen om spullen te bewaren Ook ik ging lopen en van tijd tot tijd terug trekvogelen naar vroeger mijn vrienden en familie waar mijn…

Ik kijk naar de stad, de wereld waar ik weg was – Het heeft geregend.…

Op een vrije dag het gordijn openschuiven: dag vogel, dag wind!…

voor iets van geluk verdroeg hij haar warmte op zijn huid met de zachtheid in zijn handen de tranen op de lippen en 't zout voor in de wonden alles is beter dan verdraagzaamheid veinzen soms komt het geluk simpel binnen handbereik wat let je…

Bloemen: het leven thuis, allerheerlijkst geurend – en wij geuren mee.…

harde woorden als kiezels in stromend water een bleek gezicht in aarzelend ochtendlicht straatrumoer dat naar binnen waait gefilterd licht onder oude bomen metalige lucht uit de bergen wit licht van de hemel daarboven moddergeuren in regentijd slapen in de schaduw van de bomen voorzichtige stappen op het steile pad verhalen…

lege dagen het stille blad van de boom zwijgen op het bankje in een verlaten landschap verdwenen dorpen dichtgetimmerde luiken oude knotwilgen aan de drooggevallen sloot de zachte krachten winnen zij?…

Het is gewoon weer dat fragment van in pyjama zitten schoongeschrobt door mama tandjes net gepoetst Paulus de boskabouter luisteren voor Eucalypta huiveren en hupsakee dan gauw naar bed zie je de draken op de muren vuurspuwend en schuimbekkend happend naar je kinderhoofd dat wegkruipt onder zware dekens waar is je teddyhond gebleven…

Gespiegeld ben je niet even mooi aan alle kanten maar goed genoeg en als er iemand is die een voorbeeld neemt aan jou dan gaat het om iets anders hoe je bent hoe je doet een houding, een deugd een vaardigheid, een inzicht een balans van belangen alsof dat altijd zo gaat maar jij weet wel beter want je kent jezelf ook anders…

Achter de kachel sjirpen krekels om het hardst – een slaaplied voor me.…

over een zee van daken zeilt een kwetterende zwaluw alleen dat wat hij vorm kan geven brengt hij naar buiten achter de loodzware deur sterft het verzwegen verhaal ik geef je de sleutels bewonder onder de witte dakrand het nest van de zwaluw woordloos toont hij je zijn huis vol verhalen…

Mijn jeugd is voorbij, maar oud ben ik nog lang niet – o, hoopvolle spijt.…

Waarheid is vluchtig, je ziet haar half verschijnen – en half verdwijnen.…

De stad verdoezelt wat donker is met veel licht – Is zo de hemel?…

De dood fluisterde zacht, kom neem mijn hand Ik breng je naar de bergen of de zee Of naar enig ander land. Ik riep op luide toon een tuinman verwacht je in Ispahaan. ga weg dood, je kunt me niet bekoren Oké, dan niet, zei de dood Dit keer heb ik verloren Ik wacht wel af, je zult ooit nog van mij horen.…