Alle inzendingen over verdriet

Verdriet is wat jij mij aandoet, je maakt me aan het huilen, dat weet je best, maar het doet je niets, het kan jou gewoon niets schelen dat ik kapot ga. Jij maakt je nergens druk om, ook al zak je elk jaar een niveau, zelfs wat je mij aan doet kan jou niets schelen. Maar hoe slecht je ook voor mij bent, ik blijf van je houden en misschien…

Helemaal alleen tussen het groen Ik stijg maar op Weg van hier Op zoek naar vertier Ze is er niet meer Ik ben alleen Elke dag nog het verdriet Denkende aan de dag dat ze mij verliet Ik stijg maar eens op Op weg naar wat geluk Hetgeen ik wel verdien Nu ik haar nooit meer zal zien…

Kon ik nog maar even wachten Maar het leven duwt me voort Naar dit kruispunt van gedachten Naar die storm die niemand hoort En de vragen die daar wachten Op een eerlijk duidelijk woord Want als de stille jammerklachten niet worden gesmoord Zullen ze deze liefde slechts ontkrachten En wordt ons geluk vermoord…

Mijn tranen voeden een waarheid. Die van een onvervalste leugen.…

Zonnebloemen groot en geel staan hier in overvloed te bloeien met hun armen in de wind op oude grond in nieuwe jas als jij hier was zou jij ze zien zag jij ze tot de hemel groeien met jouw ogen in de zon en zomerschoenen in het gras Maar jij verschraalde en verdween met tranen die ik hier zou vloeien van mijn hart dat om jou schreeuwde…

Symce Vijf letters in graffiti op de muur gespoten ze vormen je naam Symce dat is er wat er overbleef van jou een stoere jonge knul van nog geen zestien die uit trein surfen ging het ging mis zelfs nu na twintig jaar huilt jou mama zoveel tranen als je luistert naar de stilte hoor je haar zuchten in de wind zo droef…

Ach laat de nacht de dag maar zijn, de dag lacht mij al langer uit Als de dag weer dag is, trek ik er weer op uit Ach laat de traan de lach maar zijn, de pijn straalt in beide door Pas als de lach de lach is, dan ga ik er weer voor Ach laat het licht het licht zijn, zodat ik altijd schijn, op dag, op nacht op traan en lach…

Laila gaat verhuizen ze neemt de groene wijk met kleine stemmen in haar onderbuik mee leeg zal ze achterlaten haar sobere stee de piepende schommel zwaait reeds zachter onder het oude kleed doodt een herinnering nog een stukje leven vergeet, vergeet, vergeet dreunt in haar hoofd de tekst op het kaartje met blijdschap…… verdoofd,…

Op de berg, werd zij herdacht die hoge berg, zorgde voor een diep dal op die berg gebeurde iets wat geen mens verwoorden zal Op de hoogte waar een jaar terug haar as verstrooid werd, wat ging het vlug werd zij herdacht men legde een roos ’t was die plek, die ze bij leven uitkoos om als laatste te mogen vertoeven Op die berg, die hoge berg…

ben nog steeds niet beneden zie het eind ook niet maar hij komt wel nader mijn stuk verdriet…

Onderdrukte tranen met een glimlach getuigden in haar ogen van een bevroren hart…

Tegen het oude hek, gehurkt, z'n hoofd een beetje schuin, wijl hij aan z'n pijpke lurkt, overschouwend 'hun' mooie tuin, dwalen zijn gedachten naar het leven met lieve Katrijn. Kon hij één moment maar, kon hij even nog bij haar zijn... zitten op het kleine bankje bij de japanse kerselaar, 't is niet eens zo lang geleden, nog maar iets meer…

ik krab de korst van een nog verse wond kom uit mijn cocon en verlaat mij doodshoofdvlinder "geen verwijt aan jou maar een schrik van mezelf "…

Weet je nog... hoe het allemaal begon we zouden onafscheidelijk bij elkaar blijven Weet je nog... waar we liever niet aan wilden denken af en toe over gingen praten Weet je nog... je bent er plots niet meer en ik blijf verder praten weet jij het nog?…

Op een vreemd strand aangespoeld Uitgekotst door het woeste water Lichaam en geest totaal doorwoeld Word ik wakker met een kater Op een ver strand vol schelpen Uit balans door de koude kermis Lijkt niemand me te kunnen helpen Voel ik alleen maar droefenis Op zilt zand en in het duister Krabbel ik met moeite overeind Hou even stil…

In de hoop dat niemand nog iets wil Blijf ik liggen Doodstil.…

Jij hebt me geleerd Wat belangrijk is in het leven Maar je hebt me niet geleerd Zonder jou te leven Het was zo fijn Het ging zo vanzelf Nu voel ik de pijn En al weet ik zelf Het leven gaat verder Ook zonder jou Maar ik kan niet verder Neen, niet zonder jou Nog steeds kan ik niet geloven Dat jij er niet meer zult zijn En ik kan…

Ik heb me ontzettend naar gevoeld Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb ontzettend veel gehuild Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb je ontzettend veel gemist Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb veel aan je moeten denken Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb heel veel van jou gehouden Maar nu gaat het alweer wat beter…

In mij kolkt een woeste zee, die bij springvloed tranen golvend voedt Zoute, zilte druppels benemen het zicht van binnen en buiten, de zielezee doet ze uiten, zodat de druk van binnen verlicht Sporentrekkend in ogen, op huid, de ziel loopt over, komt golvend eruit Storm neemt af, zee komt tot rust en traag wordt weggeveegd, de laatste…

ik hou me groot en sterk tot dat iemand eindelijk eens merkt hoe mijn tranen zich inhouden in de hoop ons bijeen te houden leunen kan op op mij jullie verdriet kan er wel bij totdat ik breek maar tot die tijd laat ik jullie niet in de steek maar stop als het teveel gaat worden ook ik kan instorten .....…

Verlaten Nooit meer zien, Maar in gedachten voelen Als een gevoel in hoofd en hart Geland en gevlogen naar het verre Zonder echt afscheid naar boven gaan Verlies van persoon, maar niet van gedachte Als een herinnering in het hart geschreven Zal hij/zij er voor je zijn Denk aan de tijden en volg je gevoel, Want het hart zal de goede weg…

van binnenuit naar buiten die blik van jou door de beslagen ruiten van mijn hart met tranen als roet zo zwart…

Een traan rolt Vanuit ’n hoek van m’n oog In een boog Bolt Over m’n wang naar benee Zoals het water Van vloed naar eb Het strand verlaat Het zilte water zich bang Terugtrekt naar de zee Om zich te voegen Bij alle tranen Die ooit in al hun banen Stroomden Van alle zanderige gezichten Als stille gedichten Naar oceanen Van week ach…

lieverd wees niet bang in je witte houten bedje ik heb de bijen horen zoemen wie jou honing brengen zou de zomer is veel beter om te sterven hij is warm en al je vrienden zijn bij jou kijk de eekhoorn brengt je noten en de mussen strooien brood ze zullen zeer goed voor je zorgen en alleen ben je vast nooit kon ik maar naast je komen liggen…

zelfs het licht vluchtte weg uit de donkere kamers van het huis zonder spiegels waar het lachen verging alleen de schaduw van wat was, is blijven hangen en echoot het verleden tegen oude muren maar aan de kim klimt ongezien de Zon het huisje tegemoet…

de stilte zegt niks, hij zwijgt ik zit hier en kijk naar mezelf in de spiegel en verrast zag ik dat de stilte aandacht nodig had de stilte wilde zich verstoppen achter een stoel maar toen ik hem achter de stoel wilde weghalen zag ik zijn woede en verdiet toen ik nog een keer in de spiegel keek was het niet de stilte maar ik die de stilte…

Ik ben nu 18 jaartjes ouder dan eerst. Ik heb begrepen dat je het alcohol drinken compleet beheerst. Dat je boven een café woont, helemaal alleen. Je denkt dat er mensen om je geven maar nee dat doet er geen. Ik heb nooit geweten wat je toen dacht. De dag dat je me niet meer thuis bracht. Volgens iedereen was je erg stoer... Maar echt pa mij…

Lange zwarte dagen Mijn masker wordt zwakker Mijn pijn sterker Pijn dat het doet Als alles gewoon doorgaat Pijn dat het doet Als ik ze hoor Als ik ze hoor lachen Lachen alsof er niks aan de hand is Ze missen niks Ze zien niks Met de dag worden ze blinder Blinder voor die lange zwarte dagen…

Ik zie jouw foto, stop met ademen. Ik lees je eerdere mails, het doet me verbazen. Elke keer weer, als het even stil is. Geen geluid, niemand om mij heen. Dan denk ik aan je woorden. Kijk naar een foto waarop je lacht. Mijn hart dat het uitschreeuwt. Ik voel me zo alleen! Niemand heeft mij verlaten. Als het even stil is voel ik de kracht,…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…