Alle inzendingen over ziekte

Mag ik even alleen zijn, eventjes maar? Even razen en tieren, ik word gek van de pijn. Even mijn tranen de vrije loop laten. Even niet hoeven te praten. Ik wil even niet, dat je mijn tranen ziet. Pijn kan ondragelijk zijn. Daarom vraag ik: Mag ik even alleen zijn?…

Er vallen stiltes, die er vroeger niet waren, gaten die je niet op kunt vullen, hiaten in gesprekken, je stokt in een verhaal, kan het niet meer afmaken, weet niet meer waar het over gaat. Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat? Dan ineens trekt er een glimlach over…

pijn aan borst met daarin hart trekt op gelaat: grimas, vage vragen, streepje dood. hand tast, beroert pijn en borst, tikt hart op vingers: blaas aanval af, kies hazenpad. ziel valt voor hart op knieën: verklaar lichaam blitzkrieg niet, lichaam noch oud noch zwak. hart, mijn allerliefste hart, wacht nog wat, leg nog niet…

Ik heb fibromyalgie ik ben het niet Ook ik heb een normaal leven al is me dat "gezond" niet gegeven Mijn situatie is verder normaal en ook ik heb een moraal Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg ondanks al dat gezwoeg om alles voor elkaar te krijgen En als je dan soms wordt genegeerd of ze begrijpen me verkeerd zou ik wel eens willen…

De stormen van emoties trekken aan me voorbij, Als wind en regen langs een kas. Gevoelige bevestigingen bestaan niet voor mij, Noch een beschrijving waarin ik pas. Ik kijk rond vanaf mijn duistere eiland, Zie met grondige waakzaamheid de mensen. Want al snel raak ik de rand, Van zoals vastgesteld mijn grenzen. Het waren denkbeelden van de…

Gedachtenstromen als wilde stormen, Verpletteren de werkelijkheid met kracht. Fictieve beelden in allerlei vormen, Bepalen je levensvisie met overmacht. Gestaag vervagen de intermenselijke banden, De verwarrende mist van twijfel wordt groot. Met ogenschijnlijk een complot onderhanden, Wacht geheel je vertrouwen een zekere dood. Hectische…

Ik laat deze laatste woorden vallen in je handen Houd ze voor me vast mijn adem, vluchtig als ze door het duister ijlt Nu lijkt de nacht te zingen in dit eindeloze gebed, geeft de hemel glans, een glimlach stilte klinkt nog ver na…

Gisteren een klank gehoord die mooier was dan de weken ervoor, gelukkig Vooruitgang is zo fijn om te horen en ook te zien, zucht…

angst vreet de appels uit de kruinen van mijn dag mijn nekharen overeind hijgend en wolken volgen zijn hand ze leggen zich vlokkend neder op de vensterbank van mijn ogen het onbekende staart me recht in het verbleekte gezicht zijn ogen zijn zo donker dat ik niets kan dan tasten en mijn gedachten vallen in een heelal van een…

'k Ben éven weg... je zult me éventjes niet zien... 'k bén er éven niet.... je zult me éven moeten missen... 'k Ben éven weg van huis... 'k Moet "even" naar 't ziekenhuis... dus "plaats" ik even niet... Maar wees niet ongerust... al is mijn lichaam géén machine... 'k Ben gauw genoeg weer op de been, je zult 't zién... Dus, 'k…

gebrandschilderd glas dat dagelijks licht en suiker kleuren filtert in mijn donker zicht wentelt stof en glinstert schuin omlaag naar de stenen vloer sintert zwart naast wit waar mijn bewustzijn daalt door het flapperen van lange gewaden met hun wervel en rokken ruisen mijn tijd vervliegt in het stofspel dat volgt de stilte heerst tot…

De klap kwam als een donderslag Alsof het een aardbeving was De grond zakte onder mijn voeten weg, toen 'k hoorde, dat het goed mis was. Gewoon ergens een tumor ontdekt, en niet zo'n kleine ook Je schrikt je te pletter, werkelijk helemaal van de kook... Ik keek de dood weer in de ogen en huilde als een jonge hond Door 't leven voelde…

Een bus stopt voor het gebouw 'n achttal gezichten voor de ruiten triest starend, kijkend, naar buiten zeven mannen en één vrouw Opgehaald voor het dagprogram de ontspannings- en bezigheidstherapie 't gebruikelijke kopje thee of koffie alle acht 'n handicap, stijf en stram Weten eigenlijk niet wat er gebeurt accepteren het als een voldongen…

Depressie, wat houdt dat woord eigenlijk in ? het kan zich op vele manieren uiten maar waar is het begin en hoe komt het naar buiten ? Ben je moe, lusteloos of bang kun je heel slecht slapen ben je chagerijnig en duurt 't dan lang moet je jezelf bij elkaar rapen ? Ik stel mij iets voor als een heel donker gat waar niet valt uit te komen…

Geen lelijk overblijfsel Van een grote operatie Maar het bewijs Van een meegemaakte situatie Het doet me niet denken Aan een moeilijke tijd Maar het is een tastbare herinnering Aan een gewonnen strijd Het hoort gewoon bij mij Het kan me niet deren Maar zal ik altijd Die blikken moeten blijven negeren?…

De verschijning die je bent, laat mensen je onthouden. Het vertrouwen dat je geeft, laat mensen van je houden. Mensen bewonderen je om al je kracht. Dat je zelfs op vandaag de dag nog lacht. Jij zit boordevol levenslust en vrolijkheid. Dat is waarom je opnieuw begon aan deze zware strijd. Hopelijk zullen onze innige gebeden niet voor niks…

Eerst was er het vergeten van kleine dagelijkse zaken die langzaamaan verergerden en jou verdrietig maakten Daarna ging het wat sneller en kreeg de ziekte vat op jou, onze sterke moeder die nooit een ziekbed had. De pijn om toe te moeten kijken toen jij nog met vlagen wist dat je geheugen minder werd op den duur zelfs werd uitgewist.…

Jij huilde vaak in stilte uit onmacht of uit woede wij huilden met je mee maar konden niet vermoeden dat jij met je verdriet en pijn toch nog de sterkste bleek te zijn en ons zo heel bewust voor nog meer verdriet behoedde.…

Ik wil u iets vertellen Over de weduwe van Nelle Ruim 60 jaar ben ik haar trouw gebleven Maar nu heb ik het roken opgegeven Lang was roken een genot Maar helaas mijn longen gingen er aan kapot Het niet meer roken valt mij zwaar Ik ben nog niet helemaal mee klaar Zo nu en dan steek ik er toch een op En sla mij na het doven voor de kop Ik ben…

je rijdt in je rolstoel door de gang tot aan de afgesloten deur naar het trappenportaal je wacht op de bus ik geef je een kus je bent verdwaald in jezelf je kijkt me aan met nietszeggende ogen alsof ik in de verte sta woorden die ik zeg zweven schijnbaar hulpeloos zelfs: 'je bent de liefste, ma'. als ik afscheid neem zeg je mij gedag…

Twintig dagen al opgenomen Vier op een zaal Bezoek mag altijd langskomen Ondanks zusters, po en urinaal Gaat het al weer? Een vraag in de lucht van ether Alle onderzoeken al meegemaakt Voel ik me nu een betweter Doktoren twijfelden aan mijn lijf Waarom ik, snik ik bij elke thermometer Hoeveel jaar nog, drie, vier of vijf? Elke arts is…

een grijze mist dwaalt over de kapotgeschoten akker der herinneringen. eens beploegd, bezaaid, geoogst nu een vieze bruine plas tussen aardkluiten « En wanneer komt moeder nu ? » je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid…

Ik sta midden in mijn land Achter mij ligt een grens De grens van mijn willen Daarachter bevindt zich een wereld Van pijn, op bed liggen, en afhankelijkheid Ik sta midden in mijn land Vóór mij ligt nog een grens De grens van mijn kunnen Daarachter bevindt zich een wereld Van lang werken, sport, en tillen Ik kijk naar mijn buurlanden Ze…

op een avond kwam je thuis mama: " ik ben ernstig ziek" ow ja muis zeg eens "mama ik heb kanker" waarom ik mama, ik ben pas 23 jaar je wereld stort in je begint aan een nieuw begin van verdriet en pijn waarom moest het juist "mijn jongen" zijn je valt in een heel diep gat je zweet je bent drijfnat je wilt het niet begrijpen…

Hij moest altijd maar weer presteren Wilde steeds de beste zijn. Maar kon de rekening presenteren Want ze kregen hem wel klein. Altijd honderd procent gegeven Alles laten staan voor die drukke baan Voorgoed en voor altijd afgeschreven Zijn hart kon het niet langer meer aan. De arts zei dat het een waarschuwing was Hij wilde te veel onmogelijke…

adem hijgt in droge dorst verslikken giert in boventoon koorts spookt in gedachten geluiden praten ongewoon lippen breken fluisteren woorden die verijlen in de nacht ogen dwalen zoeken liefde voelen dat de handen zijn gevat rood gloeit nu nog ongebroken, maar stilte heeft in rust de genezing al besproken…

Mam, Je bent zo anders geworden niet meer degene, die je was. Als een bloem, die langzaam verdorde als ogen, die tuurden in as. Een schim van zoals ik je kende; ik zie een masker op je gezicht. Ik zie weer wanhoop en ellende, schaduwen en veel te weinig licht. De strijd, die in het duister woedt het daglicht niet kan verdragen het onderkruipsel…

Geïrriteerd leg je alles verkeerd uit en in je gevoel dat zegt, ik doe 't niet goed, wordt je geïntimideerd! Gewalst wordt er over je gevoelens van eigenwaarde, je voelt je gemanipuleerd, maar of je van al die nare opmerkingen nu nog wat leert? 't Maakt je toch alleen maar bang, dat niemand dat toch ziet, de onzekerheid straalt van je lijf…

Ik vergeet soms dingen Onbelangrijk nu In deze drukke tijd Je onthoudt niet alles Hebt nu en dan vergeetachtigheid Je denkt: Het zal zo'n vaart niet lopen Ik ben nog jong, alert en snel In mijn brein zit nog geen sleet Tsja, nu nog wel Maar toch.. Je leest soms over mensen Niet eens zo oud Maar zo ontheemd Die alles kwijt zijn in…

Als een stoomlocomotief zonder vuur Geen kracht om voort te gaan Zonder power zul je blijven staan Elke meter vooruit is extra duur Geen stoker die je haard kan vullen De laatste energie in je gang naar de remise Het onvermogen is niet meer te verhullen Neem nog wat water in, als dialyse Iedere techneut denkt het probleem te fiksen Niet…