Alle inzendingen over ziekte

in het duister van zijn denken knaagt angst aan honderd vragen al even zo veel dagen verliest hij alle tijd in de schemer van zijn hart zaagt twijfel aan zijn poten hakt pijn hem steeds in moten verliest hij alle strijd in het donker van zijn geest maalt waanzin zijn gedachten al, ik weet niet hoeveel, nachten verliest hij voor altijd…

Je lacht alsof de lucht niks anders is dan blauw Maar van binnen, zo zie ik in je ogen Is het niet meer dan diep donkergrauw Elke behandeling lach je tegemoet De pijn negerend, alsof het je niks doet Opscheppen dat het wel meevalt, de pijn En mij verzekeren dat er ergere dingen in het leven zijn Twee behandelingen verder na de vorige drie…

Twee ogen kijken me vragend aan Zuster, hoe kom ik hier nou terecht? Weet mijn moeder wel dat ik hier ben? Weet u het zeker, echt? Huilend komt zij naar mij toe Zuster, nu moet ik toch echt gaan Straks wordt mijn vader ongerust Dan heb ik het echt gedaan! `Wees niet bang`, zeg ik ik heb het hen net verteld Dat u bij ons logeren komt Ik…

als de slaap weer niet wil komen omdat de pijn je grenzen zoekt of bezit neemt van je dromen en zo een overwinning boekt als het schuldgevoel weer welig tiert in de tuinen van je geest waar een golf kwaad je rust verstiert en je de waanzin vreest als op de “dove” vlekken op je huid vreemde ogen blijven branden waardoor je steeds je hart…

met van die grote kinderogen stond ze midden op de straat terwijl mensen om haar heen bewogen op weg naar iets, altijd te laat in de zakken van haar oude jas zocht ze naar wat ze wilde weten en hoopte in haar versleten tas te vinden, wat ze was vergeten haar geheugen leek compleet gewist zij wist niet waar of waar naar toe haar hersens…

Zinloos, de pijn die komt en gaat, soms erger, soms ook weer niet. Zeurend alsof ze me niet verlaat alles wat achterblijft is verdriet. In cirkels van waanzin gedreven, met vlagen aanwezig, maakt ze me te moe om weer verder te gaan in mijn leven en slaat deuren achter me toe. Onbegrip en woede overmeesteren mij in golven van onmeetbare…

als kennen en vergeten een eigen leven leiden als niet kunnen en het weten mijn geest en ziel bestrijden als doen en telkens laten mijn lichaam zal verzwakken als zwijgen en willen praten mijn herinnering uit gaat vlakken ben jij dan ogen, mond, hand, benen voor een verloren man? wil jij dan voor mij wenen omdat ik het zelf niet meer kan?…

Het stormt in mijn lijf, het stormt in mijn benen, het stormt in mijn armen, soms kan ik mezelf niet meer verwarmen. Het stormt in mijn hoofd, soms kort, soms de hele dag, dan hoor je niet meer mijn vrolijke lach, maar zie je tranen in mijn ogen. Storm in je lijf, Strijd tegen de pijn, Maar wat me nog het meeste bezighoudt, is, hoe kan…

daar lig ik in een klein kamertje, zo kwetsbaar en zo klein, is ineens de grote vraag, of ik er morgen nog zal zijn.. Wat is er eigenlijk aan de hand, begrijpen doe ik er niks van, Ik ging even mijn bloeddruk laten meten en hier lig ik nu dan.. Moet ineens knokken voor mijn leven, want het is zeer kritiek, ging eigenlijk alleen bevallen…

Een land vol mensen om je heen In de winkel om de hoek, overal op straat Overal zijn mensen, overal waar je gaat Mensen in de auto, op de fiets of op de been Een stad vol mensen om je heen In de supermarkt, de kledingwinkel In de witgoedzaak, de winkel van sinkel Allemaal in levende lijven, niet van steen Een bedrijf vol mensen om je heen…

Ik, bang voor het spook onder het bed... Kruip onder dons. Je weet wel, zo'n gevoel van, ons kende ons.. En dan de zoetstofwisselingstherapie die je te lijf ging met bloemenhoning, appelstroop, pastachoco en eenvoudige huishoudjam. Ik, ooit een vrije meid, ben een gevangene geworden van het beleid - een pario Wat ik liefkoos…

Samen begin je Samen ga je uit Samen bemin je Samen neem je een besluit Samen kies je dan voor kinderen Samen heb je een goede baan Niets, denk je, kan het verhinderen Je geluk nog in de weg te staan. Samen maak je iets van 't leven Samen weet je er het fijne van Dat is een vast gegeven totdat samen niet meer kan. Totdat samen noodgedwongen…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…

Zij deed een schreeuw in mij groeien: De nooit gehoorde vissersschreeuw van het eenzame dier, dat door haar eigen zee wordt overweldigd. zij wast als de vloed en ruist met donkere vlerken dreigend als de branding. En sist verderfelijk als schuim.…

Te moe om te bedenken waarom Te veel hoofdpijn om te piekeren Te veel slaap om te huilen Weet niet meer hoe het voelt Om te rennen zonder twijfel Ben vergeten wat het is Te slapen omdat het moet Te moe om te lachen Te veel hoofdpijn om te dromen Te veel slaap om uit te gaan Weet niet meer hoe het voelt Om kracht te hebben Ben vergeten…

Een sigaret is een geweldig ding Hij gloeit en smeult en prikkelt in de bek en zonder hem is al het leven waardeloos is hij er niet je mist hem en wordt gek In situaties die wat anders zijn is hij je grote steun Heel warm en vol met echte geur geeft hij je nieuwe energie je leven kleur wie tegenwerpt die weet niet hoe je hem bemint…

Een lintje houdt haar lichaam samen, straks, denk ik, dwarrelt ze open, vergeeft me ; en haar gelaat volstrekt zich langzamerhand, ik beteken, ik beken haar met lange warme vingers die ik ontdaan over mijn handen trek. Voorzeker bestaat niets wat niet is en zij is alle vermoeden, ook van louter pijn, want alles ontgaat me, het gaat met haar…

Dood jij maar dood geef je bloot intense weerzin wekkende gruwel jij overheerst alomvattend mijn zijn jij negativist verbied mij te slapen, drinken, eten genieten, vergeten de dood is wat er op volgt groot zal jou overwinning zijn verdwenen pijn van het zijn klinkt als muziek in mijn oren ik geef me over…

In mijn koperen geheugen rent de archivaris rond, zoekt naar waarheid, desnoods leugen, labels liggen op de grond. Kasten worden omgestoten, grijze schimmel vreet het woord dozen zijn voorgoed gesloten niets is meer zoals het hoort. Schuldig zijn drie stramme heren, grotesk in hun driedelig pak, vernielend al het moeizaam leren, systematisch…

Zijn ogen spieden waakzaam rond in holle, grauwe kassen sliertige haren, verwarde baard geen weken zich gewassen Nergens rust noch veiligheid hij weet: ze spannen samen hoe hij zich noemt, dat maakt niet uit ze kennen al zijn namen Steeds weer verschijnt een ander gezicht hij kent hun syndicaten vernietiging van heel zijn brein is 't…

Ze werd overvallen door gezichtsbedrog verkeek zich in de spiegel des levens keerde de rug naar God's woord en zag zo de zon ondergaan.…

Stemming Dit is een welgemeend gedicht heel zuiver en gezet in toon Gemaakt in waar ik woon Een schoon gesticht Daar is de werkelijkheid een droom En dromen komen en vergaan Daar vind ik inspiratie voor mijn tomeloos bestaan Daar flitsen denkbeelden van mij Mijn geest voorbij En word ik weer gelukkig met de Tijd en met de wereld…

Donkere wolken angstaanjagend veroveren ze de hemel verduisterd licht alles donker overspoeld met zoute tranen Plots een zonnestraal aarzelend nog tranen drogend met haar warmte…

De zon langzaam door nevel omsluierd zich verdichtend tot een donk’re mist jij wist de weg naar een land, waar met warme zonnestralen mist verdwijnen kon je reikte me je hand hoopvol liep ik naar je toe talrijke, tastende handen plots verschijnend uit de duisternis je nam hen mee naar je beloofde land misschien leken zij minder sterk…

Hopeloos verwarde geest vandaag is niet gisteren morgen is toch al geweest kan je niet luisteren naar dat verdomde feest? Een kakofonie van stemmen waar komen ze vandaan 't liefste wil je wegrennen maar is het dan gedaan wil je ze ook niet kennen? Zal het je achtervolgen kan je je ogen sluiten zal je ooit zonder zorgen kunnen wandelen…

't Heeft me gegrepen en niet verlaten had 't kunnen weten niet toe moeten laten voel me door God verlaten. 't Heeft me geslagen goed raak gemept ga nu beraadslagen gevoel of recept niet meer weeklagen. 't Beest goed beetpakken en bevechten mezelf bijeenpakken en terugvechten nooit meer verzwakken. 't Is leven puur hard, maar…

Niet meer dan een lange witte streep op een bruingekleurde huid een litteken niet meer dan een schram op de ziel een litteken niet meer dan een weerspiegeling van pijn…