Alle inzendingen over ziekte

Hoe sterk het licht ook straalde het was haar lichaam dat faalde dat niet meer in staat was de strijd aan te gaan hoe mooi de toekomst ook had kunnen zijn, alles was nu van de baan Langzaam dovend licht voor die nare ziekte gezwicht De strijd gestreden alles wat rest is het heden en verleden Niet meer samen dromen over de dingen die nog…

Je ogen kijken smekend willen zo graag begrijpen In je hoofd hangt een giftige mist die voortschrijdt met verwoesting Jouw handen grijpen de mijne Hulpeloos kijk je uit het raam ziet kinderen rennen maar herkent je kleinzoon niet En meegevoerd door een warme traan verdwijnt er weer een stukje van jouw leven…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

Met een potlood in zijn hand kijkt hij uit het raam. Voor hem ligt een vel papier daarop wel vijftien keer zijn naam. Er loopt een druppel uit zijn neus langzaam omlaag naar zijn mond. Hij kijkt paniekerig om zich heen, zijn zakdoek ligt namelijk op de grond. Wild slaat hij om zich heen, hij kan niet goed tegen paniek. Dan gaat hij schoppen…

Jou zie ik niet met je pyjama in een bedje op de bank. Jou zie ik geen pillen slikken, of zo'n vieze doktersdrank. Nee, jou zie ik bloemen plukken. Buiten, in de zonneschijn. Hele armen voorjaarsbloemen. Nee, jij hoort niet ziek te zijn. Ik, de zon en alle bloemen wachten rustig op een dag dat jij, zonder drank of pillen, lekker weer…

Stralende ogen, in een geluidloze lach. Als weke boomtakken in een storm, strelen haar armen de zon. Niet luisterend, hoort ze mijn haperende stem. Er is geen tijd, we moeten nu echt gaan. In geaccepteerde nietigheid, betovert ze de zon. Duellerend in een duet, verwonderd en bewonderend. Herfstbladeren vol kleur, dwarrelen omhoog van…

Een mooi Lente dag Ik en mijn zieke lijf rijden door de natuur Ik snuif de geuren van herboren gras voel de zon op mijn huid lammetjes dansen zorgeloos in de wei Ik zie een jogger in de verte Het is een jonge vrouw net als ik... zij joggend ik in mijn invalide scooter Het contrast steekt als een dolk ik in de steek gelaten door mijn…

Lieverd mag ik een lepeltje jus? Aardappels zijn anders zo droog Af en toe zie ik je slikken Toe, hou je nog even groot Steek de kaarsjes daar eens aan Trek de gordijnen maar veilig dicht Echt gezellig vind je niet Kom niet huilen, toe nou lief Erwtjes smaken niet met zout Rust maar even op mijn schouder Staar met mij niet verder dan morgen…

Bejaarden heb je in soorten en maten en op een dag, ben ik het ook. Dus liefste vlucht nu het nog kan. Vlucht nu we nog dansen,lachen en praten, vlucht voor het grijze spook. Want wat krijg je dan: Gemier en gemeier, gezeik en gezeur. Zo doof als een kwartel, dement als een deur. Lekkende blazen, verzuurd tot het bot. Verbitterde dromen,…

Hij is een trouwe kameraad Gewoonweg onafscheidelijk, Is altijd aan mijn zij Verlaat mij nooit Of ik nou droevig ben Of uitgesproken blij Hij blijft bij mij Parkinson weet van geen wijken Ineens was hij mijn metgezel En merkte ik zijn aanwezigheid Hij kwam bij armen en bij rijken Zo ook bij mij en was nog onbaatzuchtig Ik deed nog erg…

Daar zit je dan en hoe bezorgd, je sprak afgemat je woorden vlak gingen te keur en te kust maar stelden mij niet gerust wel meer op mijn gemak Je zag er niet goed uit met het grauw al onder je huid en een magere oogopslag zo midden op de werkdag en van de weeromstuit Sprak ik in ongeveer jouw taal maar met een zacht vocaal bracht ik…

Je ogen glijden door de kamer het is een dode blik jouw wereld zit van binnen geen ruimte voor wie dan ook je wereld is te klein het meisje van vroeger de vrouw van toen is verdwenen, verdwenen naar de wereld die alzheimer heet.…

SoMs LoOpT uT LeVeN NiEt ZoaLs iK wiL DaT ’t GaAt.. DaN iS HeT NeT aLsOf iK De HeLe WeReLd HaAt.. DaN HeEfT HeT VoOr MiJ GeWoOn GeEn ZiN MeEr.. En DiT GeVoeL KriJg iK KeEr Op KeEr.. Op Zo’n MoMeNtEn MiS iK MiJn OmA’s HeLpEnDe HaNd.. ZiJ ZoU Me BeGriJpEn, DaT WaS GeWooN EeN DeeL VaN OnZe BaNd.. We HiNgEn MeKaAr WeL VaKeR iN De HaReN.. MaAr aLtiJd…

November/december 2001 Behoorlijk geschrokken zijn we van de week, je kwam binnen, had het benauwd en zag zo bleek. Binnen 3 minuten zaten we bij de dokter in de praktijk, daarna in stroomversnelling, besef van tijd een beetje kwijt. Binnen een uur lag je op intensive-care vanwege een infarct, dat hakt er stevig in, 3 dagen ben je er nu, opstandig…

Je niet meer voelen hoe je was De beschamende vernedering van Het niet meer ophouden van je plas De pijn die overal van binnen tiert De uitzichtloosheid die vertwijfeld in je geest rond giert Je ouderdom Je mankementen De hulpeloosheid van de dag Je wilde dat men dat niet geloofde en niet zag Geen dokter die je pijn begrijpt Je voelt…

in het duister van zijn denken knaagt angst aan honderd vragen al even zo veel dagen verliest hij alle tijd in de schemer van zijn hart zaagt twijfel aan zijn poten hakt pijn hem steeds in moten verliest hij alle strijd in het donker van zijn geest maalt waanzin zijn gedachten al, ik weet niet hoeveel, nachten verliest hij voor altijd…

Je lacht alsof de lucht niks anders is dan blauw Maar van binnen, zo zie ik in je ogen Is het niet meer dan diep donkergrauw Elke behandeling lach je tegemoet De pijn negerend, alsof het je niks doet Opscheppen dat het wel meevalt, de pijn En mij verzekeren dat er ergere dingen in het leven zijn Twee behandelingen verder na de vorige drie…

Twee ogen kijken me vragend aan Zuster, hoe kom ik hier nou terecht? Weet mijn moeder wel dat ik hier ben? Weet u het zeker, echt? Huilend komt zij naar mij toe Zuster, nu moet ik toch echt gaan Straks wordt mijn vader ongerust Dan heb ik het echt gedaan! `Wees niet bang`, zeg ik ik heb het hen net verteld Dat u bij ons logeren komt Ik…

als de slaap weer niet wil komen omdat de pijn je grenzen zoekt of bezit neemt van je dromen en zo een overwinning boekt als het schuldgevoel weer welig tiert in de tuinen van je geest waar een golf kwaad je rust verstiert en je de waanzin vreest als op de “dove” vlekken op je huid vreemde ogen blijven branden waardoor je steeds je hart…

met van die grote kinderogen stond ze midden op de straat terwijl mensen om haar heen bewogen op weg naar iets, altijd te laat in de zakken van haar oude jas zocht ze naar wat ze wilde weten en hoopte in haar versleten tas te vinden, wat ze was vergeten haar geheugen leek compleet gewist zij wist niet waar of waar naar toe haar hersens…

Zinloos, de pijn die komt en gaat, soms erger, soms ook weer niet. Zeurend alsof ze me niet verlaat alles wat achterblijft is verdriet. In cirkels van waanzin gedreven, met vlagen aanwezig, maakt ze me te moe om weer verder te gaan in mijn leven en slaat deuren achter me toe. Onbegrip en woede overmeesteren mij in golven van onmeetbare…

als kennen en vergeten een eigen leven leiden als niet kunnen en het weten mijn geest en ziel bestrijden als doen en telkens laten mijn lichaam zal verzwakken als zwijgen en willen praten mijn herinnering uit gaat vlakken ben jij dan ogen, mond, hand, benen voor een verloren man? wil jij dan voor mij wenen omdat ik het zelf niet meer kan?…

Het stormt in mijn lijf, het stormt in mijn benen, het stormt in mijn armen, soms kan ik mezelf niet meer verwarmen. Het stormt in mijn hoofd, soms kort, soms de hele dag, dan hoor je niet meer mijn vrolijke lach, maar zie je tranen in mijn ogen. Storm in je lijf, Strijd tegen de pijn, Maar wat me nog het meeste bezighoudt, is, hoe kan…

daar lig ik in een klein kamertje, zo kwetsbaar en zo klein, is ineens de grote vraag, of ik er morgen nog zal zijn.. Wat is er eigenlijk aan de hand, begrijpen doe ik er niks van, Ik ging even mijn bloeddruk laten meten en hier lig ik nu dan.. Moet ineens knokken voor mijn leven, want het is zeer kritiek, ging eigenlijk alleen bevallen…

Een land vol mensen om je heen In de winkel om de hoek, overal op straat Overal zijn mensen, overal waar je gaat Mensen in de auto, op de fiets of op de been Een stad vol mensen om je heen In de supermarkt, de kledingwinkel In de witgoedzaak, de winkel van sinkel Allemaal in levende lijven, niet van steen Een bedrijf vol mensen om je heen…

Ik, bang voor het spook onder het bed... Kruip onder dons. Je weet wel, zo'n gevoel van, ons kende ons.. En dan de zoetstofwisselingstherapie die je te lijf ging met bloemenhoning, appelstroop, pastachoco en eenvoudige huishoudjam. Ik, ooit een vrije meid, ben een gevangene geworden van het beleid - een pario Wat ik liefkoos…

Samen begin je Samen ga je uit Samen bemin je Samen neem je een besluit Samen kies je dan voor kinderen Samen heb je een goede baan Niets, denk je, kan het verhinderen Je geluk nog in de weg te staan. Samen maak je iets van 't leven Samen weet je er het fijne van Dat is een vast gegeven totdat samen niet meer kan. Totdat samen noodgedwongen…

Woorden dringen zachtjes mijn gedachten binnen en wat als ze onverhoopt toch iets zouden vinden? Ik ben best erg jong nog.. en heb een kindje om voor te zorgen ..toch? Ach... het zal allemaal wel loslopen vast.. omdat een andere uitkomst gewoon niet in mijn leventje past. Tuurlijk denk ik er wel over na, maar pas als ik zou weten dat het niet…

Zij deed een schreeuw in mij groeien: De nooit gehoorde vissersschreeuw van het eenzame dier, dat door haar eigen zee wordt overweldigd. zij wast als de vloed en ruist met donkere vlerken dreigend als de branding. En sist verderfelijk als schuim.…

Te moe om te bedenken waarom Te veel hoofdpijn om te piekeren Te veel slaap om te huilen Weet niet meer hoe het voelt Om te rennen zonder twijfel Ben vergeten wat het is Te slapen omdat het moet Te moe om te lachen Te veel hoofdpijn om te dromen Te veel slaap om uit te gaan Weet niet meer hoe het voelt Om kracht te hebben Ben vergeten…