Alle inzendingen over actualiteit

Kleuren larderen Struiken intrigeren Zachte walmen tussen groen Natuur schenkt levensblazoen Vogels zingend tussen struikgewas Natuur die je vanuit je ogen las Harmonie gedijt Even uit de drukte bevrijd Hommels keuren rododendronstruiken Roodborstjes die plotseling voor je opduiken Als een zoetgevooisd leven Heeft het nieuwe energie gegeven…

Het leven na Corona neemt zijn gang Al blijft de gas- en olieprijs flink stijgen Al blijft die man uit ´t verre oosten dreigen Wij zijn hier voor de duvel nog niet bang We vliegen dapper naar een zonnig oord Ver weg van bommen en van massamoord…

Hij zei: je hebt het mooiste plaatje op je deur! Bravo! Een tanige Balkanees Een jonge man die er breed grijnzend een foto van maakte 'voor mijn vriendin' zei hij (Hoewel de tekst zo eenvoudig: In dit huis houden we geen afstand Dragen we geen mondkapjes. Mag geknuffeld Vertrouwen we op ons immuunsysteem Met een rood hart erboven) Iemand,…

Mijn dank voor het massale vlagvertoon Van gisteren, de dag van mijn verjaren. Het was één grote vlaggenzee in Haren, Alsof bij afspraak vlagde men synchroon. Ja, de bewondering voor mij is groot, Men loopt hier weg met mij als dorpsgenoot.…

Borden "Welkom in de Elfde" hebben nog geen gasten verblijd De inwoners lossen schichtig op Verspreid over 10 provincies Velen zijn door hun toestand getroffen Weinigen komen even aankloppen Toch vult men licht een ferme hoofdstad vol lui met dak noch vooruitzicht De gure wind der achterstelling luwt niet achter pokdalige deuren Sjofele…

ik heb je niet gevouwen jij hebt jezelf te water gelaten hard rennend op lange benen het scheepje in je hand dat zonder ruime sop meteen op de golven teruggaat naar het strand wij hebben het scheepje op droog zand gelegd vouwen glad gestreken en langzaam op gekalefaterd ondanks jouw dwarse te water lating ben je goed gedoopt…

Er is altijd wel iemand die met een apparaat op zondag of op pasen. Hebben we doordeweeks de bladblazers gehad, de vuilnisophaal, de kolossale afvalcontainervrachtwagen voor plastic, de vrachtwagens met rolkarretjes om de supermarkt te bevoorraden, denkt op een vrije dag meestal ergens een buur wel: wat is het stil laat ik eens wat…

intens raakten vingers en handen elkaar sprongen vonkjes over van huid op huid en in bewegen golfden statische elektra in laden en ontladen blikken kruisten hun boodschappen in frequentieloos wit licht uit een jeugdig gezicht met een diepte van vele generaties tijd en ervaring in tal van gewoontes zonder groeven van ellende…

De wereld naast mij doet mij verbijsteren maar niet begrijpen. De wereld naast mij in vuur en vlammen van oorlogsgeweld. De wereld naast mij ik kan haar niet grijpen want onmacht is mijn lot. De wereld naast mij een zon die straalt zonder te schijnen. De wereld naast mij is ook mijn wereld waarin ik leef…

jij hebt geen extravagantie in kleding nodig die jouw figuur op een sierlijk charmante manier goed doet uitkomen mensen focussen op jou door het bijna volmaakte plaatje zonder enig raffinement en keurig naadloos verborgen trucs zij willen meer van jouw aandacht kleding om erbij te horen ook de luchtigheid van hetzelfde gebaar…

Op de bank naar de TV kijken, beelden van oorlog en lijken. Vurige hemel, zwarte lucht, bange mensen op de vlucht. Gewonden, tekort aan medicijnen, zullen deze beelden ooit verdwijnen. Steden en dorpen weggevaagd, niemand heeft hier om gevraagd. Alles dankzij een zieke geest, zich voelend als het sterke beest. De beschaafde wereld moet hem…

jij hebt nooit het lijden in je gezicht laten wonen altijd waren er wel opklarende zachte dromen in een steeds dichterbij komende horizon waarvan de kleur het deprimerende oplost in perspectief met het licht van een stralende zon toch laat ook jij hoofd en schouders weleens even hangen klem gezet en gevangen in een schijnbaar…

je lachte verpachtte sombere gedachten voor een sprankelend stukje plezier die handelswijze is niet van hier maar stoelt op de positieve instelling dat leven geen tranendal is maar dat wij samen zijn ook voor het vele vertier dat in diversiteit creatief bloeit des te harder het groeit…

Je bent niet toe aan afscheid maar toch is het nu je tijd. Je lichaam geeft het op, het is het einde van een strijd. Alle pijn steeds weggewoven, doorgestrompeld heel het jaar. Maar aan alles komt een einde, en je weet het. Het is klaar!…

ja jouw gouden handen hebben mijn ziel getild naar de zon hebben haar de essentiële warmte gegeven om te leven jij met het vermogen om mensen samen de grootsheid van verbondenheid te laten voelen in warme massaliteit gedragen door geestdrift ja waar de lyriek van hart en geest tot creatieve expansie komt waarvan de som eindeloos…

De pilsprijs in de kroeg gaat flink omhoog Vijf euro minstens ga je straks betalen Voor flinke drinkers is dat best wel balen Het hangt niet zo ontspannen aan de toog Maar desondanks ga ik weer naar ´t café Uit voorzorg neem ik wel een sixpack mee…

ik zag mijn schaduw in het glas lachte wat om een rare frats maar zag daarvan niets terug met het licht fel op mijn rug herkende niet eens mijn eigen contouren toen stevig aan de maat tot ik leerde om bij die grens de aandacht op anderen te concentreren toen werden stukjes persoonlijkheid uitgelicht in stevig…

wij hebben samen de sprookjes doorgenomen ze teruggezet naar dromen om er meer creativiteit in te laten komen in het lezen en weer beleven wordt de wereld ruimer in zijn mogelijkheden toch verdichtten relaties tot een knus geheel waarin warmte en vertrouwen een fundament was waar je ongezien op kon bouwen zonder ingrijpende…

ik heb op een stil moment even met je vingers gesproken zij lagen lichtelijk gebogen op het tafelblad omdat dit voor nu de vrije houding van handen in de zorg is gebleken rust en bewegen zo wordt de dag gegeven en in vrije tijd de hobby verstolen nagelbijt om alles rustig te verwerken monden te moe om alert te reageren in onrust…

“zijn naam niet steeds weer noemen”, zegt een deel “maar Leiders moet je roemen” vinden wij al is voorwaar niet ieder met hem blij die halfgod met zijn blanken-eerst-krakeel toch is hij niet meer dan een onbeduidend moertje verknipt en, heel gênant, een poetinhoertje…

Terug van weggeweest Het verleden ervaren Een verlate weg Stilte wordt niets in de weg gelegd Voor de natuur een feest Rust raakt snaren Het bos wat je nog zoveel zegt Stilte die je van alles uitlegt De tijden verleden Stilte van heden Menig mens was er heen gegaan Natuur heeft de rust weer overgedaan…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

ik voelde haar verre blik uit de witblauwe kou van de vroege ochtend en herkende al jouw warme vibrerende intensiteit nooit ben jij alleen omdat jij levenslang gedeeld hebt voorbeelden ongemerkt hebt weg gegeven aan allen die leven zo ook je lichaamstaal die het verschil tot in de puntjes kan aanvullen en onbewust liefde…

jij hebt niets te vrezen ook als mijn handen beven zal jij iedere dag een gedicht van mij kunnen lezen met altijd iets dat wij als nieuw samen kunnen delen soms zijn de woorden bekend maar de context zal jou nooit vervelen dus neem mijn hand raak de vingers die ik je reik dan gaan wij wel ieder op eigen wijze de tekst al…

Vóór Jezus losgemaakt werd van het kruis Had Jezus Jozef kort daarvoor gesproken: “Trek even snel die spijkers uit mijn knoken, Dan ben ik met de koffie straks weer thuis. Eén aandachtspuntje schiet mij nog te binnen: Of je wel bij mijn voeten wilt beginnen.”…

nog loop ik weleens voor gek in een oude trui met mijn lange haren terug naar de plek waar wij als kind altijd waren het stenen muurtje de kapotte bank zonder leuning altijd kletsen vaak met stem verhef over de voor ons belangrijke dingen van de dag wie met wie was en hoever of haar ouders dat al wisten en zoals wij ook naar…

ik zag in het witte licht van de nieuwe maan haar dromen pulserend uit haar lichaam komen op de warme regelmaat van haar ademtochten verlieten zij zonder bochten haar rode draad met de levenslijn in tact hebben zij haar naar vele werelden gebracht met een alreeds voltooid en beschreven leven maar gedreven bleef zij op…

we hebben gerust in samen ontspannen ons ademen in muziek gevangen hoogte en ritme zoals wij altijd al wilden zijn met liefde als eeuwig refrein in het tonig vlechten van emoties die nog moeten hechten met een heerlijke lach omdat ook de ander zich zonder gene eindelijk weer totaal bloot gaf…

ik hoorde je lach langs de lichtgroene heggen fluisteren op de vlagen van wind en soms zag ik het zwart grijze haar van een schim verderop daar zat ik weggedoken zwaar ademend met kloppend hart oren en ogen wagenwijd open om jou te traceren in het doolhof waarin wij echt verdwaald waren maar jij zweeg ik keek naar opvliegende…

ik zag je ogen in de trillende hitte oplichtten in blikkend stroboscopisch geweld kantelend over de horizon juist daar waar kleuren vluchtten uit de regenboog onder het magisch geluid van de donderbui die in zijn mystiek groen wervelend ontstaan uit de bocht was gegaan met mysteries uit het scheppingsverhaal die in hun religieuze…