Alle inzendingen over overig

in de luwte van het riet en kleine berken groeit mooi ijs in ondiep veen boven ons weifelt een waterige maan beneden een meer van verliezen waar de wind het ijs splijt tussen ons de afgrond de nacht komt op tijd…

We kennen elkaar nu een jaar, Pas na een half jaar spraken we meer met elkaar. En nu spreken we elkaar eigenlijk elke dag, Dat was niet hoe ik het eerst voor me zag. Maar ik kan met je lezen en schrijven, En wat wij hebben met geen pen beschrijven. We hebben de grootste lol en kunnen alles bespreken, Maar soms kunnen we ook een beetje tegen elkaar…

ik keek naar binnen door mijn eigen raam alles stond hing lag alsof ik daar zelf was ik zag een kleine binnenwereld vreemd veraf in mij de buitenstaander reflecterend in het raam…

JEZELF VRIJPLEITEN Tegen je geweten innerlijk fluisteren teneinde ‘t donkerzwarte wit te praten Laat je graag naar het sussen luisteren voorkomt ook dat je jezelf gaat haten Zacht met jezelf verdedigend praten en zo trachten jezelf schoon te pleiten Is in feite van de waarheid verraad en een stap tot beletten van zelfverwijten Innerlijk…

de lucht is stil en hoog de zon laat de aarde schitteren de oerboom omsluit de wereld ruimte licht en stilte alles is zoals het is ze voelt de littekens op haar huid wie maakt haar vrij van de ingeslagen scherven ik kan haar kloppen met een veer de lucht is stil en hoog zoals de oerboom…

het einde der dagen kwam geheel onverwacht geen tijd meer voor vragen want opeens viel de nacht alle dromen vervlogen en de hoop werd gesmoord naar de afgrond gezogen het geklaag niet gehoord want in tijden van nood verliest alles zijn waarde en het licht van de dood verkleurt hemel en aarde in die bittere kilte vroeg ik luidkeels…

hier eindigt het land en groeit het water als een vrije gedachte van een zomerkind wie zwijgt legt goud in de mond een schrijver haalt zilver maar over de golven loopt Hij die ik ken, zo lang ken geoefend door eeuwen houd ik Hem te vriend een verdoolde jogger rent zich de dood op de hielen hij bidt om winst om knarsloze…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

de man raakte in zijn eigen tijd al vergeten zijn leven leek voorbij voor het begon op de deur een naam die nooit de zijne was een oude man haalde hem op met de kruiwagen de vergeten man was verbaasd noch verwonderd hij verstond de kunst van het verdwijnen…

U wilt begrijpelijk toegang In het hele stuk De muur en het behang Spannend liefst met veel geluk Gekend en belezen Wilt u die jukebox compact in de mail Ervaren en bewezen Voorlopig gedeeltelijk heel U leest wat u verstaat Oubollig of scherpzinnig Verdraaid opnieuw dezelfde plaat Liefdevol gevleugeld vinnig Soms zijn er lagen Noem…

opeens kan ik niets meer schrijven, er zit geen inspiratie in mij, mijn onzekerheid valt niet te verdrijven, hiervan word ik echt niet blij. er was een tijd toen schreef ik een gedicht vlot uit mijn pen, maar nu is er geen woord gericht, waardoor ik er op deze manier aan wen, komt er weer verandering, diep in het gevoel van mij, vind ik…

De maan was moe sloot de ogen toe gelukkig waren er nog verre sterren om de nacht te verlichten onze dromen bij te lichten…

in het tumult van de leegte wilden we ons niet aan elkaar branden we tastten naar een vuurvaste draad die ons pijnloos zou verbinden de draad verdroeg de hitte onze bange armen schoten tekort…

Verlicht mij niet van een gedicht Langs de einder tot de nerven In de deur van het gesticht Spreekt het geheel in scherven Soms verdenk ik mij binnen Men spelt daar de tijd Tot vermaak van zinnen Vonkt extase en beurtelings spijt Een haveloos hart als hete radiator Jaagt meer dan lucht in stelling Zo ziet mijn radeloze commentator Elke…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

zeg dat je haar nog hebt de taal je niet verweesd bent van het woord je het drijfzand niet zal zoeken zeg dat je een vogel ziet in de wolken je ziet hoe donker water lichter wordt je met me wacht tot je spreken kan…

het is als de taal van jou die niet weet waar ze is die zich verbergt in een doos en sluimert in de open lucht het is als de taal van jou die niet weet wie ze is die ontvouwt noch stroomt zwijgt en versteent die niet meer spreken kan…

bij alles wat ik zeg wat er uit mijn pen komt weet ik dat ik de essentie niet vangen kan bij alles wat ik niet zeg wat mijn pen ongeschreven laat weet ik dat alleen in het zicht van het einde alles van zelf spreken zal…

ze zet een stap terug in het schurende bijtende zand de zilte zeelucht hongert in de zwarte nacht de storm tilt haar op hoog boven de tijdelijkheid hoe onverschillig is de nacht voor de zachte krachten…

mijn vader zei me eens: “het donkere verbergt wat het licht niet verdragen kan” de volgende nacht kwam hij stomdronken thuis zijn maag lag overhoop en zijn darmen in de knoop het toilet was getuige van zijn onbezonnen daad toen zei ik: “nu weet ik wat je gisteren bedoelde met het donkere en het licht” hij veegde zijn mond af trok…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

de stilte is niet immer wit gelijk een maged reine of schoon van klank, onaangeroerd ook de ziel niet, als de mijne daar de nacht vaak bij helder licht vele spinsels vervoert de schaduw op mij gericht het geruis onder mijn dak heeft de oren toegedekt, niet omdat mijn wil dat wenst maar omdat de slaap op eigen wijze een schone rust…

Ik vloek, geniet, verfoei, bemin, halveer de waarheid of verfraai, verdraai de woorden tot een zin en vul de leegte die ons bindt.…

ik heb je laten gaan in mijn leven maar in mijn hoofd blijf je nog kleven in mijn hart daar slaap je rusteloos ik voel je niet geheel liefdeloos soms voel ik je klauwen nog snijden de littekens gekerfd ik wil geen medelijden ik vecht mijn eigen strijd ik heb nog zelfrespect je groeit een passage in mijn traject al blijft liefde daar…

De verwachting van ons leven, Moeten we die na streven? Wat we nu willen kan morgen anders zijn, Ook al is dat verschil nog zo groot of klein. We weten soms gewoon niet zo goed wat we willen, Onze mening kans soms heel erg verschillen. Het geeft niets als je verwachting soms anders loopt, Soms gaan dingen nou eenmaal anders dan je hoopt. Leg…

ik stapelde steen op steen ze waren zwaar en lagen niet voor het grijpen ik ben ongewapend zei je met gespreide armen je lachte je tanden bloot je woorden hingen als scheermesjes blinkend in de strakblauwe lucht ik zou niet omhoog kijken ik wist wat me daar wachtte…

Gevoel is een lastig iets, Soms komt gevoel helemaal uit het niets. In allerlei soorten en maten, Sommige gevoelens moet je gewoon laten. Laat ze los of laat ze gaan, Je kan niet bij elke gevoel te lang stil staan. Gevoel is soms lastig en soms heel fijn, Elke soort van gevoel mag er zijn. Hoe je ermee moet omgaan, Daar moet je niet bij stil…

het duister is verwrongen je geloofde mij niet toen ik struikelde over zoveel schemer de rand van de wind sneed flarden dag takken zwiepten flitsen beelden toen het oranje licht blauw schaduwde en je geloofde mij niet toen ik zei voel het zwart je werd verslonden -…

Deze dag was als de meeste van de dagen, Vol met drukte en vol met vragen. Druk met eigenlijk alles tegelijk, Tot ik thuis met een kop thee op de bank neerstrijk. Kom even tot rust, Denk even aan jezelf dat is een must. Deze dag was misschien net even iets te druk, Maar ze krijgen mij niet stuk. Eenmaal thuis tot rust komend Denk ik aan jou…

een woordenstorm woedde in haar hoofd de stem kwam niet voorbij haar dichtgeschroefde keel ze verschanste zich ze kon haar hart niet voelen hij stond roerloos in het harnas naast een grote put houterig haalde hij het deksel eraf een metalen stem zei we moeten hier naar beneden een veldleeuwerik steeg zingend op tot…