Alle inzendingen over overlijden

Door ‘t loof der linden gloort de zomerzon Omgonsd van bijen wuift de blonde bloesem Zijn frisse geur de blauwe hemel toe. Doch wie daar lette op licht en lommerspel ‘t Is niet de kleine, die daar zit en peinst; Bleekwangig kind met ogen roodgeweend Met handen roerloos rustend in de schoot Ze is doof en blind voor wat haar weelde biedt Bertha…

Een foto aan de muur is alles wat ons rest Een stille moment opname van je veel te korte leven. Dapper heb je gestreden maar toch op het einde verloren. Maar voor altijd dragen we je mee . Diep in ons gebroken hart. We zullen je nooit vergeten. Rust nu zacht vrij van de pijn. En je weet lieve moeder door die foto aan de muur zul je altijd…

Zacht klinken de harpklanken als ik de grote zaal binnenloop. Eerst gaan we stil God danken want Hij geeft ons elke dag hoop. Vandaag is de uitvaart van iemand die dierbaar is in ons aardse leven. Naast de kist ligt aarde en zand zo wilde zij worden teruggegeven. God was voor haar niet een naam nee, Hij leefde mee in haar leven. De zon…

afgeleefd beslapen zijn mijn dekens nu nog louter het uitgerafeld sprei van mijn dood waar de dag zich weet en bewogen uren telt het haperen van dagen op randen van de nacht sluit zich nu aaneen in lange rijen de tijd loopt langzaam leeg in jongstleden uit elk ongesproken woord wordt nu botweg het oude verdriet geperst dit afscheid…

Dunne arm aan blauwe hand Ruime ring aan stille vinger Harde lucht aan witte slang Geborrel; zuurstof in een bakje water Een kus, een streel Vocht deppen op de lippen Praten aan het witte bed Langzaam wordt het later - Klein nog, daar ging je Van niets een besef Het alles werd alles Van jaren aaneen Van oorlog tot sterven Van geven…

Dag oma! Ik noemde haar de naam en het geslacht 'Ik heb het gehoord' klonk er zacht U mag het weten, Al zit 't in de buik nog 'Ik heb het gehoord', zei ze iets harder Het gesprek viel ten einde Tot een eenzijdig stil Dag oma! 'Hoe zwaar is het?' Vroeg ze in de verte…

Weet je nog lief bij de Lindeboom waaronder wij zo dikwijls zaten wanneer de dag bedaard vergleed om diep gehuld in schemerkleed het licht voor duister te verlaten we waren jong en onbevangen beloofden elkaar oneindige trouw minden de liefde dwaas in het gras dachten dat alles voor immer was en het leven ons nooit kwetsen zou de jaren…

Gister ging ik naar zolder Bij m’n opa thuis. Daar vond ik oma’s jurk, Die lag daar nog in huis. Ik heb die jurk aangedaan Maar hij was me te groot. Zou oma hem nog passen? Ik weet het niet, ze is nu dood. Maar ze heeft hem wel eens aan gehad, Dat was bij hun feest. Ze waren 50 jaar getrouwd, ’t Was nog nooit zo mooi geweest.…

Daar lag je dan Stil in een hoekje Een goede plek En alleszins jouw keus De rust waarnaar jij Zo zeer verlangde Was daar voor jou Maar toch… Ik hield je in de gaten Had jij mij nodig Was ik daar Vanzelfsprekend…

Iedereen gaat eens dood Dat is zeker Maar wat dan? Is er een soort brug? Waar je overheen loopt Tijdens je sterven En dan je vleugels spreidt Net als een vogel En vliegt dan naar de zon, Waar de wolken op je wachten… Of bestaat er een wegwijzer? ‘Hemel’, ‘Hel’? Zijn we misschien net als blaadjes? Vallen van de boom Verteren…

Daar lig je in je eentje zie je kleine tere handje Met een zachtgeel eendje daar in je mooie mandje Klein mooi lief mannetje was maar bij ons gebleven Ons klein maar groot geluk duurde maar heel even.... Daar lig je in je eentje zo kwetsbaar en zo klein Mijn schatje mijn kindje in mijn hart zal je zijn Klein mooi lief mannetje ik…

We liepen over de lange Calle Marbella, rechts de arena, schitterend in de zon. We waren bij Pepé geweest in Campana, tinto gedronken, voordat de siësta begon. Wat praten met Alfonso en Amador, in onze handen- en voetentaal. Maar jij wilde weg en wist niet waarvoor, of we naar ons huis terug konden gaan. Je liep traag nadenkend pas voor…

Een lege plek, een groot gemis, Een fijne herinnering is al wat er nog is. Waar ben je nu, vraag ik me af. Ik voel nog die liefde die jij mij gaf. Jou te kennen vond ik heel fijn, je los te laten dat doet pijn. Ik zal je missen in dit leven, en altijd om je blijven geven.…

Wars van uiterlijk vertoon van verering anders dan de god in ons allen is de volkse straatpater voor intellectuelen heen gegaan Vaak stond hij ooit in de kroeg ineens naast of pal voor me op momenten van stilte doorboorden zijn ogen mijn wankel bestaan nimmer sprak hij me aan Ik durfde niet over zijn brug die toch los stond van de…

Je staat niet meer naast me Je zit niet meer bij me Je ligt niet meer achter me Je loopt niet meer voor me Maar toch ben je er nog Nee, je bent niet dood Je leeft verder in mij Ik kan je zien zonder te kijken Ik kan je horen zonder te luisteren Ik kan met je praten zonder te spreken Ik kan je voelen zonder je aan te raken Nee, je bent…

Overmand door onvoorstelbaar verdriet maar daarnaast van grote trots vervuld voor het mooie meissie dat ons verliet, nog door de moederschoot omhuld. Je kwam geruisloos in ons leven, beide oogjes toe. We wilden jou zo graag de wereld laten zien. 't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien. Wat rest…

Terwijl de minuscule miertjes zachtjes krioelend door de poreuze pudding van takjes en blaadjes kropen was er even ruimte even een moment van stilte die geen plaats kent op het kleurenpalet, of toch? Het is allemaal niet meer duidelijk ambivalentie neemt de overhand paniek slaat toe de vuurrode bank dreigt te verkleuren onder de omineuze…

Onbekommerd leek het leven tot die dag Dood je wist niet hoe het voelde Je wist niet wat het met je deed Maar nu, als je hen mist die je zo dierbaar waren Nu weet je wat pijn is Nu weet je pas wat je mist Maar ook wat je gehad hebt en er niet meer is Grijs en grauw vaker dan ooit Stil verdriet, met niemand te delen We zijn met zovelen en…

het doek is gevallen zijn muziek, uitgespeeld de laatste adem een ingedrukte toets blijft onaangeroerd de zaal, in stilte © avriends - 2008…

God plukte de roos rozerood als ze was wiegelde ze broos op haar jonge steel priegelde een heel subtiele vlindertong het stuifmeel uit haar ziel rozerood als ze was de moedertak brak - ontzet heeft God recht op een boeket…

Tim Zwaan 1957-2008 Een berichtje in de krant Iemand is overleden Hoe mooi wordt er geschreven Zo precies Het raakt me Ik wil ook zo beschreven Later wil ik ook zijn geweest Zo ongeveer Kijk ik verder dan dit doel Dan is het ook voor mij voorbij Als ik er ben Ongeveer daar Ik neem er een voorbeeld aan Je zal zeker goed zijn…

Kijkend naar jouw stille handen grijp ik naar het ogenblik. In het besef dat hier de wanden meer weten van je pijn dan ik. Handen die verkrampt als vuisten vochten tegen felle pijn. Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

Mijn handen hebben zacht de jouwe aangeraakt en ik vond vol verwondering herkenning in het hart alsof de leegte slechts gewacht had op jouw naam ik rende schreeuwend over naakte toppen radeloos je adem na die nevelde langs zuchten wind in mijn gevoel stormde de echo van jouw leven blind heb ik gezocht naar licht achter je neergeslagen…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Een schone dodendroom heb ik gedroomd: Diep onder marmerblank en bloemgeboomt, Sliep kalm en koel mijn moegemarteld lijf. Toen zag mijn ziel, vanuit haar blauw verblijf, Een meisjesgroep in klederen leliewit. En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.…

Niets wist ik toen wij elkaar spraken. We hadden lol en ontroering om de woorden. Niets wist ik van ziekte of jouw naderende dood. Mijn hoofd wil het niet geloven. Ik sluit mijn ogen en mijn handen hou ik voor mijn oren. Het is helemaal niet waar en ik wil er niets van horen.…

verlost van vragen verlost van pijn verlost van dagen die verschrikkelijk voor je zijn de dingen die je niet meer zag de eigenschappen van je die ik zo graag mag nooit nooit meer zullen we ze zien nooit meer de gezelligheid die je bracht zo ineens gelachen en geleefd een vriend die nooit vergeten zal worden een vriend voor altijd…

Ze verwelkt Langzaam maar zeker Ze probeert zichzelf te redden Met water uit een beker Maar tevergeefs Ze verdort Verliest haar mooie buitenste laag ‘elle est morte’…

Aan het einde van het pad tussen bloeiende bloemen en verdorde bomen ligt het einde.…