Alle inzendingen over schilderkunst

Kennis vergaren - Kennis, meer kennis, Nog meer kennis Is het ultieme doel Kennis is macht, Wij kennen dat gevoel En we weten nooit genoeg Meer willen we, Steeds meer, ons leven Is weten, weten, Weten tot de max Het geweten verdrongen Tot de verste krochten Van de menselijke geest- En, luister goed, Maak je vooral nooit…

Ik ben Charlottes papegaai en zit hier in gouache gekooid voor iedereen die mij al jaren kent van de fietsenmakerij achter haar atelier. Ik heb een naam, die doet er nu niet toe, ik buig mij voor mijn kooi en denk aan wat ik heb gehoord, de pech van lekke band of remdefect, wat mensen overkomt. Mijn baas doet 's nachts de doek om mij wat…

Vanuit mijn slaap droom ik traag het zachte gele licht van de lantaarn die het prille groen omsluiert tegen donkerblauwe transparante lucht over de kasseien Terrasse du café le soir Arles zucht intens geluk en ademt zwevend als ook nog bloemen gaan ontluiken…

heb mezelf gezocht in rijke kleuren op palet maar vorm en harmonie gingen in samenkomst teniet met een speciale streek van mes en penseel kon het nooit treffend raken altijd bleek er een te veel heb mezelf gevonden op een klein houten paneel wat eenvoudige basiskleuren een paar streken maakten het geheel…

mijn hand laat ik leiden door de streken van de wind zo penseel ik liefdevolle wolken aan elkaar laat ik golven dansen hoger dan te voren waarin vissen vogels vangen volgen voetstappen elkaar naar het maanlicht waaraan ik mezelf langzaam overgeef en me in op krul tot de geboorte van 'n nieuwe dag…

Dit is mijn vrouw. Zij is mij duizend-en-één. Bredere mannen hebben in duizenden hetzelfde, in haar alleen heb ik de duizend anderen gezien. Zij was het dichtste, het verste onder de dingen. ik heb niets anders misdaan dan haar benaderd. Verder dan de verf ben ik niet geraakt. De verf is haar vlees geworden. Haar vlees was moeilijk zoals alle…

We dwalen in een vierkant land onze gezamenlijke waarheid kent geen verfstreken meer het leenschilderij is veranderd in een maagdelijk doek droom niet, verzin niets verlang niet meer lijkt het namens de kunstenaar te zeggen we schaduwdansen achter de horizon waar herfstvogels afscheid nemen met nieuwe moed als levensbloed ben jij…

Donkere wolken Vol dreiging in Het westen Met een paar Laatste sliertjes Licht van de Voortijdig ondergaande Zon - de dag die Zich vermoeid al Vast te rusten legt Voor ze voorbij is En dan onverwacht Een geweldige kegel Van licht die schuin Over het toneel van Deze wereld strijkt En U die ons zo maar Voor het voetlicht…

(bij een schilderij) jezelf blootgeven en tóch het kopje erbij houden... probeer het maar eens…

hij beschermt zichzelf door elke dag te tekenen de wereld is voor hem een oord waar het slechts bij moeder veilig voelt zijn oude krabbels met eigen binnenwereld verwerkt hij jaren later in schilderijen met kiekjes van toen…

Deze zonsondergang is van de vileine hand van de Meester 'Zonsondergang bij Montmajour' is in tijd van woede gecreëerd Net als dagelijks de zon aan het eind van de dag Gelijk in alle oceanen leven gaat, maar niet de zeester wordt dus Van Goghs werk gewaardeerd Kleine, verwrongen eiken op een rotsachtige heidevlakte Met op de achtergrond…

Ik beschilder je in de lente boetseer je in zomerzon verlies je langzaam aan 't herstlicht versmeltende winterharten 'k wou dat het voorjaar weer begon…

Stemming die je Niet altijd onder Controle hebt, Buien die er Zo nu en dan Hopeloos met Je vandoor gaan, Die je overleeft Zo lang je zelf De controle hebt, Je eigen tempo En richting bepaalt - Hier zit je voor me Uitdagende blik in De ogen, en toch Laat je overduidelijk Niet het achterste Van je ogen zien…

Afwas die in Geen maanden Gedaan is, Vuil verspreid Over alles dat Keuken heet En wat op het Aanrecht staat Bedekt met Vet en vuil - Hier is uitbundig Geleefd, en Werden grenzen Overschreden - Maar Jij kijkt Toe, in vrede, In liefde, omarmt De mens die in Zijn eigen huis De weg is Kwijt geraakt…

Het lastigste portret Is het zelfportret. Dan zal moeten blijken of het op je gaat lijken of wordt het een smet. Want portretteren is toch je binnenste buiten keren.…

Met lijfgoed achteloos langszij Het donkerkrullend haar wat slordig opgestoken De blik vást koel verlangend, licht geloken Voelt zij zich in haar simpel kleed vereerd en vrij Hij heeft haar net met vaardig hand geportretteerd Bespeelt nu met zijn snaren al haar zinnen Het voorspel om tot slot háár te beminnen Die hij bij iedre streek reeds…

Diepzeeblauw zo helder van kleur gemoed niet donker op papier lentelichtgroen verheft mijn ziel tilt schilderij op naar de zon ijle tinten verlangen licht intens en warm doorheen wat komt. ik weet wat mooi wordt in begin en verder zoek ik met penseel antennes leiden naar goudgeel.…

duizend kleuren schilderen op papier geef ik mezelf meditatie met verf in ontelbare tinten vrijgekomen in het zwarte gat dat jij achterliet glasraam in de Franse zon intens lapis lazuli fleurt mijn ziel op ik sta niet meer aan mijn zieke kant mijn onvoorspelbaar lot nu zielevreugde op hemels niveau Ik ga niet meer met je mee. ik…

(bij een fictief schilderij) fragiel het doorzichtig negligé daaronder de roomwitte teint van het verleidelijk vlees de vegetariërs onder ons zijn waarschijnlijk al allemaal afgehaakt de echte mannen daarentegen houden braaf stand al weten ze drommels goed dat 't niet altijd zondag kan zijn…

de handkarren ratelen geluidloos over de keien het carillon geeft de beurshandelaren taal noch teken vastgelopen voetstappen op het plein stakende stemmen overvleugeld door het bronzen bevroren klokgelui kinderen rennend gestold in woordeloze beweging ongehoorde straatventers prijzen schreeuwend hun koopwaar aan ze overstemmen…

Kun jij begrijpen dat ondanks alle tegenslagen ik mij terugtrek in een moeilijk opgebouwd vermogen van rust en stilte waardoor het schrijven en spreken mij bijna vergaat? tranen troost zoeken in de geest van de glimlach en het wenkende koren op het gele zonnebloemenfeest? begrijp jij misschien: mijn toekomstige bewonderaar bruid of…

Het was in ons verledentijd de gewoonte: slechte gewoonte dat vaders hun steun en toeverlaat met breiwerk achter de kachel verwezen de voorgrond het bed en fornuis de kinderen en alles dat er aanhing behoorde bij moeder bijzonder dat werkezels langer leven blijkbaar kunnen mannen die druk niet aan vertrekken eerder naar de eeuwigheid dan…

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken? die ik in dank ontvangen mocht hoogstwaarschijnlijk het begin van langs mijn neus weg: acceptatie voor mij zijn schilderijen evenzo…

Rood op rood Theo nagenoeg dronken wij ons bloed uit broederliefde zo wij dat deden van de Heer dit is het allerlaatste avondmaal bijkans een afscheidskus -na sterven jouw echo jouw gehele sterke rechtervoet niet griefde waarop alles steunde keer op keer een verbintenis die ik je nu betaal met mijn te vroeg ontzielde linker het rijmt…

Amper laat het dakraam licht door of het met de geest iets heeft beklonken overeenkomt met mijn streek en sfeer van: steek het licht maar op in boerendonkerheid de tijd speelt mee dat kleuren zijn verworpen na de schemer van het Drentse avondrood alsof het groen pigment zich heeft verplaatst niet zo zeer rondom de dooie dood en dis van meelderige…

Droomde dat ik in een diepe put gegleden was als ezel met een frame vergeeld overspannen canvas ergens ver van thuis op een heel breed akkerland omringd door irissen en zonnebloemen aardappeleters ingesmeerd met kolengruis blèrend omheen de rand: wij zullen jou verdoemen betweters applaudisseerden: jij schildert je onkundig regelrecht…

Jouw poëtisch geschilderde lege stoelen ogen vol hout met riet gebonden zittingen dus zo leeg zijn ze niet als ik opsta vanuit die fameuze boerenstoelen in welke vorm dan ook en wegloop naar een plek die jij wel of niet kunt zien bekruipt jou dan de angst dat ik niet zal terugkeren en voorgoed vertrokken ben of misschien wel dood zodat…

Zundert, Saint-Rémy, Arles, Paris, Nuenen, 's Gravenhage, Londen, Bourinage, Etten, Auvers Sur Oise Wil ik meer schorem noemen die door mij zijn afgeschuimd, waar mijn kwasten canvas raakten in het groen, heb al mijn energie erin gestoken, noppes heb ik er verworven, het was bijna niet te doen, geen blik, geen streling hen nog waard waar…

Voor mijn doen is het wat laat als bewonderaar en had ik wat meer streken nodig je te schetsen en te eren ondanks ik je al jaren ken je bent mijn cultuurplant onwetend op welke manier je makkelijk bent te bereiken: de één is de ander niet toch ben je mijn zonnebloem de pit die alsmaar groeit en groeit op elke goed gedraineerde…

licht van de geopende dode formeert gezichten die aan hem voorbijzien naar het weefsel van schemer waarmee wij bekleed zijn die naar hem kijken door een voor hen nauw waarneembare scheur daarin voor ons om ons verdwijnpunt geschikte verdwenenen wier blikken voor een vergelijk nog blijven haken in de schemer als wij in een flits naakt door…