Alle inzendingen over verdriet

Geen zin meer om te praten Geen woorden meer, maar daden Geen doel, geen wens, geen verbondenheid Met het lichaam dat wordt verlaten Is het druk, vrijheid of gebrek? Is het angst, tekort of toch verzet? Is het erkenning, liefde, misschien haat? Wat hen aanzet tot die ene daad Met achterblijvende gedachten Met familie vol verdriet Met de…

eenzaam springt het duizelend, suizelend van jouw handpalm in het diepe onbekende langzaam vliegt het zwevend, belevend zonder valscherm de afgrond tegemoet plots valt het rinkelend, klinkelend in stukken op de grond jij draait je om en loopt gewoon voorbij de stukjes van de puzzel het ontbrekende deel van mij…

Ik huil nog dagelijks voor het slapen Ik kan het niet vergeten Ik moet de scherven van mijn leven oprapen Jij had dit kunnen weten! Als vader had je moeten begrijpen Dat je mijn leven ruïneerde Dat je me alle veiligheid ontnam Terwijl jij over meer en meer fantaseerde. Je sloopte een kinds wil om te ontdekken, Om het leven te ervaren en…

Wat ik nu al mis Is de warmte van je stem Ondanks de tranen De pijn van het moment Ben ik blij met elke dag Die ik met jou heb gekend…

We hebben het gehaald ondanks de hevige pijn, we hebben alleen nooit geweten dat het zo verschrikkelijk zou zijn. We zullen je missen de rest van ons leven, want verdriet blijft voor altijd en niet voor even.…

Wanneer tranen vallen Is er iets Dat men niet waardeert De wereld iets kleiner Niemand die accepteert Dat er soms pijn is Omdat dingen veranderen En ik je mis.…

Smekende oogjes die vragen om een stuk brood ik schreide tranen en had plots geen honger meer toen ik die bolle buik zag.…

De zwachtels van de dood omsluiten vaak het leven: de tranen om de moederschoot onvruchtbaar steeds gebleven; de armoe van de woorden die het diepste niet ontsluiten, de vriendschap die niet bloeien kan want tederheid blijft buiten. het onbegrip, het misverstand, het veel te klein vergeven, de winter die niet wijken wil, de broosheid…

zo ver zijn wij gegaan het is voorbij jij draait je op je zij jouw blote rug is als een koude muur - was het zo-even nog dat wij ons falen celebreerden woordeloos, zo pijnvol woordeloos - wat later stond je op en ging de kamer uit jouw warmte bleef heet broeierig en zelfs de laatste tranen die de liefde schreef voelden aan als ijs…

‘jij houdt je mond, laat mij maar voor je praten’ gehoorzaam zwijg je, met gebogen hoofd het laatste vuur raakt langzaam uitgedoofd wat ben je oud, te oud haast om te haten zij voert het woord, jij luistert en gelaten bezwijk je, van de waardigheid beroofd een leven lang heb jij voor haar gesloofd de kosten blijken hoger dan de baten zij…

het is de pijn met een traan en mijn gevoel dat jou niet loslaat het is een gebroken hart dat jou mist en de vragen en de pijn waar ik mee zit…

Tranen borrelen omhoog Ik probeer ze te verbijten maar het lukt me niet Ik kan niet meer slikken mijn keel zit dicht is helemaal pijnlijk gezwollen Je kwetste me een keer teveel en je deed alsof je het niet zag De pijn zit veel te diep vanbinnen de onmacht is te groot Tranen blijven stromen ik kan het niet meer stoppen het lukt me niet meer…

Wat deed men met de bloemen? De struiken en de bomen? De plek waar ik jou achter liet Daar kan ik nooit meer komen Onherkenbaar nu Ook geen gevoel Geen traan kan ik nog laten Vol weemoed In gedachten soms Zie ik mij met jou praten Wij kussen en wij vrijen weer Vol hartstocht op de grond Maar dan… De dag vol van verdriet De dag dat men…

De kou trad binnen In mijn Uitgebluste lichaam Beetje bij beetje Bevroor Mijn innerlijke ik Ik vocht niet meer Maar liet Mijn angst langzaam gaan Vallend in een dieper gat Wist ik Dat er geen begin of einde meer was Doch ergens in al die pijn Zag ik De scherven van mijn ziel Zoekend naar elkaar Om mij Een nieuwe kans te bieden…

En weer die kille duisternis Zwaar drukkend op mijn ziel Nog even en dan Knalt hij in duizend stukken uit elkaar In elk stukje een reflectie Van verloren dromen Gemiste kansen Of simpelweg verdriet Dit was mijn laatste keer Geen liefde meer voor mij Nu heb ik Genoeg verloren…

Nu nog steeds na al die jaren vraag ik aan god,was dit een straf? Dat jij mijn kind ,dood werd geboren en was de strafmaat naar behoren? Voor mijn zonden ooit beleden ergens in een ver verleden. Heb jij kleintje nu geen graf waarbij ik je kan gedenken. Enkel nog in mijn gebeden jij geeft vaak wrede geschenken. En kniel ik nog steeds niet neer…

vrees omklemt je trillend hart benauwt je tere longen snakkend naar verlichte lucht ruimte waar nog wordt gezongen gekrenkt jouw ijle wonderwezen bestemt verdriet je fijne lied klinkt enkel nog de jammerklacht van hopeloos vermoeid gezucht kom laat je krachten warmen met luisterwoorden in mijn macht jouw verzwakte klanken sterken bewerk…

geheim! niemand die het weten mag ik hou het stil en voor mij alleen mijn masker op voor iedereen nu lijkt het net alsof ik lach. geheim! niet meer meedoen met de gym mijn vrienden gaan raar denken 'laat maar joh, hij heeft geen zin' maar ik heb blauwe plekken! geheim! niemand die het weten mag dat ik thuis word geslagen maar dan…

keuzes zijn en zullen altijd lastig blijven ze komen steeds weer op je pad en kunnen je hele leven bepalen vaak is het zelfs zo, dat als je de ene keuze hebt gemaakt je weer een nieuwe vraag krijgt voor gelegd en daar kan ik dan uren of zelfs dagen over piekeren. en dat alleen omdat ik eens een verkeerde keus maakte…

Verdriet heeft altijd een weg, Die weg kan lang zijn, of kort. Die weg kan breed zijn, of een heel smal paadje. die weg doet altijd pijn, hoe lang hij ook is. Maar onthoud ook, dat er altijd een weg van vreugte en vriendschap is.…

Jaag ik iets na, wat er eigenlijk niet is? voelt het soms zo werkelijk en echt... Is het misschien, omdat ik iets mis... en is dit maar een innerlijk gevecht? Verlang ik naar iets, wat niet bestaat... maar heel levendig was in mijn hoofd... een gevoel, dat langzamerhand overgaat ondanks ik dacht, dat je mij was beloofd? Vergeef…

pijn, op welk moment dan ook... stekende pijlen geen rust alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel geen hand om haar te begleiden... een harde vuist geen vrienden alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel ontelbaar veel dromen een nachtmerrie geen mooie droom gekregen alleen een oneindig zwarte diepte ze viel…

Als ik mijn ogen open doe zie ik jou dan voor mij staan? Ik ben heel erg moe Je laat mij toch niet gaan? Ik heb lang op je gewacht nu is het ten einde. Ik heb mijn wens niet volbracht maar het was wel een fijne. Ik zeg je nu gedag ik hou het niet meer vol. Vandaag word het mijn sterfdag jij was voor mij waardevol. Vergeet mij niet…

Zoveel vragen in mijn hoofd, Ik word gek! Een stemmetje dat me wat belooft. Ach, houd toch je bek ! Ik vertrouw niets en niemand meer. Er is teveel gebeurd. Het doet zo een zeer. Ik voel mij helemaal verscheurd. Vele herinneringen, Goede en slechte. Zoveel ervaringen. Eén ding waar ik me aan hechtte Het is van me weggehaald, Het…

Ik baal. Hij baalt. Wij balen Omdat we falen.…

Soms denk ik wel eens…stel dat ik weg kon….weg naar een andere wereld.. Gewoon weg van al die negatieve gedachtes en zijn zoals ik wil…….. Geen twijfels meer en bang zijn wat mensen van me denken…... mezelf nergens voor te schamen…… Een dag met niemand rekening te houden en doen wat “ik” wil…….. Maar waar is deze wereld………..?…

een onbeschrijfbaar gevoel een gevoel zonder doel dit is het gevoel van gemis waarvan men zegt "het is zoals het is." een ontzettend eenzaam kind dat in de steek is gelaten door de belangrijkste mensen in haar leven durft niet meer te praten te praten over haar gevoel kropt alles op totdat het niet meer kan zo komt alles er in één keer uit…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

je zegt niets hoort mij stilzwijgend aan je laat de stilte spreken als ik boos word verwik of verweeg je niet zo gaat het al weken ik vraag om begrip trek mijn jas aan rijd weg in mijn auto je kijkt me na, zegt niets want wie zegt nu iets vanuit een foto…

Als één verdriet is uitgezucht, er ruimte is, zult ge zeggen, en reden daar, om ééns, toch ééns, het rouwkleed af te leggen! ‘t En doet! Daar zitten zuchten al volveerdig, neergedwongen, en beidende, in de bange borst, die geren henensprongen! Ze kwellen en ze pramen u, en baren zult ge, baren, ach! de altijdonvolborentheid des weedoms!…