inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 20.093):

Lamento

Hij heeft oneindig liefgehad om al
die kleine dingen en vond geluk zo
heel gewoon maar nooit of nimmer
stond hij stil bij dit intens gevoel
van heel alleen en droefenis
wat moet hij nu beginnen

De dag ebt weg, de schemer glijdt
hij ziet de schimmen dolen
de beelden spinnen in zijn hoofd
haar geur sprankelt in zijn dromen
hij hoort, hij voelt, hij ruikt en huilt
het wordt een lange koude nacht

De ochtend kriekt, de dag klaart weer
lichtflitsen dansen door de kamer
ze spelen met zijn grijzend haar
toetsen haar lach op de foto
maar hij ligt stil, zo stram, heel kil
het hoefde echt voor hem niet meer

Schrijver: Ivette Bens, 8 april 2008


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.0 met 21 stemmen aantal keer bekeken 914

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Hanny
Datum:
9 april 2008
Email:
jthm.vanalphenquicknet.nl
Heel erg mooi geschreven. Ritme en beeld prachtig!
Naam:
Adeleyd
Datum:
9 april 2008
Email:
rosa.olaertsskynet.be
Dit is verdriet geschilderd met mildheid; zo mooi!
Wat heb jij een zeggingskracht!
Naam:
Rikus Kiers
Datum:
9 april 2008
In twee keer ademhalen gelezen. Het loopt, het vloeit, en is qua inhoud prachtig. Zo herkenbaar. Een schilderij!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)