Alle inzendingen over verdriet

Laat mij maar met rust (maar niet te lang) Troost mij maar niet (ik ben zo bang) Kijk, ik ben sterk (voel mij zo zwak) Ik kan het zelf (maar hulp ontbrak) Ik houd mij goed (al barst mijn hart) Laat mij begaan (ik zit vol smart) Waar blijft mijn hulp, het duurt te lang. Ik vraag erom want ik ben bang.…

Niet wetend wat te doen Staart ze voor zich uit Mensen rijden langs haar Roepen elkaar luid Toch reageert ze niet op wat er gebeurt Haar lichaam is ergens anders dan haar geest Ze ziet niet waar haar ogen naar kijken Weet niet waar ze is geweest Lopend over die onbekende straat Kijkend naar iets wat ze niet ziet Lopen mensen…

Alleen Soms is mijn hart zo koud voel ik me verdrietig en stil. Dan wil ik naar het strand want daar is het ook zo stil er is niemand... maar toch voel ik me niet meer alleen ik heb de kracht! ik weet het: ik kom erdoorheen…

papa over m'n wang rolt een traan omdat ik weet dat ik je gauw moet laten gaan dat alles doet me groot verdriet en ik wil dat jij het niet aan mij ziet; zeg dagelijks, als ik je instop, papa i love you dan antwoord jij weer en zegt: i love you too die kleine woordjes zo lief en zo fijn betekenen voor mij zoveel al doen ze me veel pijn, omdat…

dagen duren lang, elke dag droom ik van jou, omdat ik van je hou, ben bang voor ruzie, bang voor dat het over gaat, elke dag hou ik meer van jou, we praten niet zo gauw tegen elkaar, laatste vraag, gaat het niet meer tussen ons?…

Ik lijk op hem Ik ben stil Alles in m'n hart zit klem Ik weet niet wat ik wil Ik hoor z'n stem Dat voelt chill Ik denk aan hem De tijd staat stil Hij kan me niks beloven Is dit m'n lot Ik wil me voor hem uitsloven Maar ik huil me verrot Niks kan m'n pijn verdoven Waarom gaat alles kapot Ik kijk naar boven Bid tot god…

de zee huilt tranen vol van water en van nat droogt ze met de kade sluipt naar de kust ze moest het van eb hebben maar heeft het van vloed gehad…

Zoekend in het duister Naar alles wat niet is Loopt de man met versnelde pas Dwars door de regenplas Net zo hard Als dat ik je mis…

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

Nog altijd zie ik jou Wanneer ik door de kamers loop Een reflectie in een spiegel En jouw glimlach is waar ik op hoop Elke keer hoor ik jouw stem Wanneer mij onder mensen begeef Nog één lief woordje Is waar ik voor leef Ik moet door Het leven staat niet stil Maar zonder jou Is niet wat ik wil Waarom verliet je me En verdween je uit…

troost zoek je in koffie, niet in mensen in de zwarte smurrie, niet in de grijze massa wanneer komen de inspirerende dampen aan in het gecondenseerde brein van het bestaan?…

Zoeken naar een eigen weg het verkeerde pad bewandelen de wereld wijs maken dat blauw eigenlijk groen is en als iedereen ervan overtuigd is... erachter komen dat je zelf weet dat blauw nooit groen kan zijn Geloven in een droom en niet meer wakker worden uit de nachtmerrie, op wolken lopen en er constant door zakken. Samen zijn maar…

Ach, kon ik maar vergeten, dat is wat ik zou willen... alsmaar van jou bezeten, is steeds mijn hart verspillen... Ik kan geen dromen kiezen, maar steeds zit jij erin... en telkens ga ik verliezen, degeen die ik bemin... Ja, kon ik maar vergeten, 'deleten' uit mijn brein... dan had ik nooit geweten, hoe 't is om zonder jou te zijn…

Het rukt en snijdt vol woede Je longen eruit Je gewurgde keel weigert lucht Woorden persen vol kracht Je ogen uit hun kas de rotzooi in je hoofd de smerige zoute modder Vermenigvuldigt, Stapelt, stapelt Geef me een mes, een zaag, een bijl Alsjeblieft, bevrijdt me te laat ik barst, ik scheur Geluidloos verdronken in mezelf…

ik ben ik niet hij, zij of jij gewoon ik niemand mag zich met mij bemoeien dat wil ik niet, alleen jij mag dat maar ja, jij nu dat gaat nu niet meer hé, jij was altijd mijn engeltje, altijd... mijn klein lief figuurlijk engeltje nu ben je een echt engeltje, het mijne, ik blijf tegen je vertellen, maar antwoorden zul je nooit meer, jij…

nergens plek voor verdriet, nergens is er troost, nergens kan ik mijn verdriet uiten, waarom moet ik dit nu voelen, waarom ben je nu bij me weg, waarom naar die ander, waarom niet naar mij, ik voel verdriet veel verdriet, eenzaam zit ik op een bankje, eenzaam loop ik over de straat, langzaam voel ik de regen naar beneden komen...…

Mijn tranen verdring ik Toch heb ik verdriet Ik zou willen schreeuwen Maar toch doe ik het niet Wanneer ik alleen ben Heel dicht bij mijn gevoel Ja dan laat ik me gaan Met vooropgezet doel Om weer te voelen Als was ik een kind Het maakt weinig uit Wat een ander dan vindt Ik hoop op een arm En een kus op mijn wang Oh God laat de zon zien…

Een hele jeugd geslagen, nooit verwend een beeld voor altijd ingeprent Een moeder zwaar verslaafd aan pillen vader last van incestgrillen Ja mijnheer de magistraat u weet, waar ik over praat Ik heb echt hard geprobeerd maar wat had ik geleerd Haten, stelen, en bedriegen en van 't ene tehuis naar 't andere vliegen maar dat duurde nooit…

Hoe kon je doen Zoals je deed Wat was daar voor de reden De dingen Die jij mij verweet Jij was zelden tevreden Het heeft mij Zwaar en diep geraakt Gekwetst moet ik nu voort Geen mens ter wereld Is volmaakt Jouw houding ongehoord Een dialoog Was niets voor jou Het kon je nooit iets schelen Gevoelloos lachend En chagrijn Een plaag voor…

Het leven wordt mij moeilijk gemaakt. Nu heb ik mijn gevecht gestaakt. Alles gaat langs mij heen. Ik wou dat ik verdween. Ik wil niet meer, Ik ben zo moe. Ik wil ergens anders naartoe. Ik wil hier niet meer zijn. In dit leven vol met pijn. Ik heb nergens meer om naar te streven Of om voor te leven. Dus laat mij gaan. Ik heb zo geen bestaan…

Strak kijkt zij langs jaren die verdwenen zijn zwijgend sluit ze het venster naar opstandige gedachten de levendige geest heeft haar ingehaald die ene laatste bocht, onoverzichtelijk wijst nog niet de route haar tijd ademt komende en gaande maanden sprakeloos knikt zij ja tegen de muur daar waar haar leven de laatste…

ik heb verdriet, verdriet om jou, waarom is dit gebeurd? waarom moest je dit doen? waarom liet je me in de steek, je weet dat ik van je hou en je vertrouw en je niet zomaar laat gaan, op een dag was je zo maar opeens verdwenen, ik kon je nergens vinden, nergens had ik plek, nergens kon ik m'n verdriet uiten, nergens troost, ik heb verdriet…

Zo vaak wil ik met je praten om alle vragen die je liet en dat gevoel van niets en niemand zijn maar voorgoed ijzelt de pijn nu jij er niet meer bent terwijl ik mij vertwijfeld afvraag of ik je heb gekend er is geen weg terug en zelfs niet eens een brug naar daar waarheen jij reisde en voorgoed ijzelt de pijn van niets en niemand zijn…

Je bent weg... en je blijft weg, net zo snel als je gekomen was, ik heb je niet eens zien gaan... tóch heb ik van je genoten, al was het maar voor even, 't heeft geen zin té lang stil te staan... Je bent weg, en je blijft weg.. dat heb ik nu begrepen... ik zal aan je blijven denken, met een halve lach, en een hele traan...…

Wat is het bestaan meer dan een onmogelijke droom Een brandend leeg land waar je minder bent dan stof Onverdraaglijk verdwaald in de ogen van een ziel…

Mijn leven is een groot raadsel Geheim na geheim Traan na traan Niemand die mij iets vertellen wil Niemand die mij kan verstaan Ieder leidt zijn eigen leven Ieder gaat voor zijn geluk Niemand die aan een ander denkt Het maakt mij helemaal stuk Je doet alsof je van niets weet Je loopt weg met een brok in je keel Iedereen loopt met datzelfde…

Glazen vazen met helder water erin bloesem zo schoon als de eerste bloem in het voorjaar zo zal het zijn en ik u bemin ook wij zoeken; is dat niet waar Zo op de ladder; een wankele tree armen reikend boven mijn krullend haar pak ik mijn tak; daar is mijn zee de vlam, ; de gevoelige snaar Boven zijn gekomen vlak bij de wolken zo blauw…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

jouw handen probeerde ik aan te raken je wassen voorhoofd en rauw weefsel dat dit dode lijf omspande je een kus op je gezicht te drukken als een vogel in koperen lucht weg te vliegen getekend door beleefde angst voor elk onverklaarbaar verdacht geluid en vluchtte met lege handen liet jou de volledige duisternis jij bleef tussen planken…

vertel mij van dromen, nog verborgen, maar waarin zeker het verleden wordt ontnomen ik ga nog één keer langs bij de velden van weleer die verhalen van droogte en diepe verlatenheid die nog steeds de huid bekrassen, keer op keer en waar mijn levensvocht verdampt in gelatenheid herinner mij aan de dag van morgen die vertelt…