Alle inzendingen over algemeen

Niet de dagen dat wij stralen steken riemen onder harten zielen zonder kathedralen putten kracht uit eigen smarten niet de uren dat wij vrijen leggen een bodem in bestaan zielen zonder monnikspijen versmelten buiten elke waan in mijn ogen zal je wonen als het licht lijkt te verdwijnen wij zijn identieke klonen in beheer van zielenpijnen…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

Baby boomer,ontspring de dans van een rituele dood ontsnap aan grauwe lauwerkrans en wees redder in de nood verdruk alle grijze duiven tot vervlogen verenpracht om elkaar mee uit te wuiven, waaiers in de zwarte nacht deel het lot van kinderlozen uit onze rijke schare wij zijn vruchteloos gekozen, bejaarden in fanfare.…

Niet alle moeilijkheden blijven je bespaard niet alle problemen zul je kunnen ontlopen ruim voldoende verdriet komt nog op je af pijn in overvloed, maak je geen zorgen. Lach om pijn en verdriet, als je kunt kijk door tegenslag heen, het is niets je vijanden treffen met hun onmachtig vertoon en afketsende pijlen een uiterlijke verschijningsvorm…

ik kringel rond ik leef wat rond rond beelden, pleinen, ik zie hoe de koude stenen liggen en de paar bomen en alles verder, winkels, dagjesmensen, en 's avonds de onbetrouwbaren die leven en juichen en sprankelen van levenslust en de sterren en de maan magisch aan het plafond van deze wereld en ben verbijsterd door de schoon- heid van alles…

rimpelende rietkragen schommelende schaduwen in de plas het dragende drijvende water koel zoete waterschelpen zeeverbonden huiden duinende handen spiegelend meer zij zwemt in de adem van het koele water verdwijnt in het groene gebladerte als gras zij is daar even gebleven in haar natuurlijke hart hij was als aarde zo bleek ontstegen…

De geur is met muziek vermengd en tilt mij boven wolken waaruit ik tranen heb geplengd om vreugde te vertolken waar ik nog steeds een lans voor breek in peilloos trieste tijden is de hippie-hippie-shake als dans om te verblijden en ruik ik ooit het klamme zweet gutsend in love-potion in euforie voor je het weet doen wij de locomotion.…

Je leeft nu in vertraagde beelden geheel ontvlogen aan de tijd waar eens je zachte handen streelden ben ik gevoel voor richting kwijt bij het begaan van alle wegen verdwaal ik op de huid van spijt aan elke zekerheid ontstegen verpoteld binnen zelfverwijt in mistflarden van minnestreken ben ik op jou blind gevaren wil wachten tot mijn ogen…

Voetbal is te vergelijken met oorlog beide partijen strijden om de overwinning…

Het jonge ja-woord van weleer dringt nog nauwelijks tot ons door de vroege onbevangen sfeer gaat tergend snel in ons teloor zie hoe wij vertakt verzanden: de gezellen in ons leven dingen naar dezelfde handen die ons ooit waren gegeven wij drijven in een mensenzee afgestoten en verloren de mond gesnoerd door nuffig 'nee' waar we onze namen…

Ja m'n kind, opa heeft gevochten met salamanders op de prairie die wrongen zich in duizend bochten op oma's bordje kip met kerrie -opa was toch slurvenwasser? dat was nog voor de schapenheul opa was de beste oppasser, de schrik van iedere dierenbeul -scheert opa nu giraffe-oortjes? zachtjes kind, oma kan je horen opa heeft dikwijls tussendoortjes…

Langzaam gaat de tijd vooruit, 1...2...3...10 seconden. Er komt geen snelheid in, langzaam kruipt de tijd voorbij. De klok tikt rustig door, Tik...Tok...Tik...Tok... Ik luister stil naar het getik, Langzaam gaat de tijd vooruit, En ik zie de wijzer verspringen.…

Hang niet langer aan mijn lippen lik liever mijn vergiftigd hart even maar, een vleugje nippen van mijn ondragelijke smart kijk niet langer in mijn ogen knijp je ziel uit in mijn handen even maar, half krom gebogen, diep onder zwarte nagelranden rust niet langer in mijn armen maar draag me naar de overkant op een deken van erbarmen over…

Leven buiten alle vakken van de hulpeloze horde wachten tot de mokers hakken, wet van deze wereldorde ingedeeld in centimeters van spijkerharde hokjesgeest strikken wij de laatste veters nog voordat we er zijn geweest liggen in een houten jasje krap gestapeld voor de ruimtijd botten met een uitrijpasje grondgedachte zonder afscheid.…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

Waxinelichtjes uitgedoofd avond van die ene dag ik krijg de kip niet uit mijn hoofd die nog in het vriesvak lag pianosleutel omgedraaid pingelen met stukje Bach in jouw gedachten gras gemaaid onder een gestreken vlag te doen wat ik je heb beloofd stuit nog op te veel ontzag ik krijg de kip niet uit mijn hoofd die nog in het vriesvak lag…

Ze willen niet meer bij je horen en zijn chirurgisch gecoupeerd je oude hart spreekt als herboren dat alles is geaccepteerd blijmoedig zitten met de stompjes die met ons uit wandelen gaan wij zijn de hulpeloze hompjes in jouw bedlegerig bestaan je bent verlicht in alle dagen dat het zo donker is geweest sterker dan benen kunnen dragen…

Mijmerend over de dag ontspruit bij mij een glimlach vrolijk was hij een hele dag zo blij ik kijk terug en weg is hij zo vlug…

Vraag mij niet ooit terug te keren naar onze bloedstollende sleur tussen vergeeld behang verkeren ontneemt het leven elke kleur op kruiend ijs wil ik verdwalen in een vuurrode vlammenzee ik burger in bij kannibalen met negerinnen op de thee vergeet voorgoed alle verhalen uit onze perkamenten rol je zal mijn kruin nimmer zien kalen ik…

Er wonen torenhoge dromen in de kwatrijnen die vallen me regelmatig in de schoot van de scherven is een lied te maken in flonkerende refreinen van lichte verzen groot.…

Zo te leven heeft geen waarde wij verzinnen kind noch kraai pennenvrucht uit dorre gaarde wakkert wieken zonder draai hoe gaan wij de prijs betalen voor geheimen van het graf twee oneindige verhalen stervend rond de bedelstaf de verlangens te verglijden naar het allerlaatste uur van kostbare crisistijden maken onze dood te duur.…

Lopend in uitgewiste sporen neemt de natuur mij in zich op ik ben waar niemand mij kan horen een krijsende papieren prop rollend langs rulle waterkanten laat ik alle woorden drijven van de gestorven bloedverwanten die mij hartenkreten schrijven op hoge toon snijd ik hun fluitjes uit dode stengels van het riet door deze zingende geluidjes…

Ik wil mijn eigen plein ontvolken van keuvelaars en querulanten gespiesd zijn zij aan scherpe dolken en slagtanden van olifanten in moddergaten van moerassen gegraven door couveusekevers zal ik hun ziel tot pulp verassen en voeren aan volwassen bevers bevrijd van vuige invloedsferen zal ik mijn dichtershart verversen om uit een fontein…

Gewapend met een ganzenveer trek ik moedeloos ten strijde tegen de grote grizzlybeer die mij dreigt aan gene zijde opgeschrikt door mokerslagen op het verzengend offerblok klimt mijn pen in strakke stagen boven het kraaiennest in dok woorden klauwen uit mijn handen in gevecht met al mijn zonden voor verlies van ingewanden is mijn veer…

verscholen in de slakkenhuizen van de stad schrapen zij de resten van de dag in ’t schijnsel van lichtend neon…

Liefste, kom in de plaggenhut mijn woekernest van plagiaat wat ik bedenk is altijd flut en wordt geboren uit hiaat smokkel vondsten, woorden, regels van het allerhoogste plan ik verkoop de ziel voor pegels van dichters in de twaalfde Dan mijn eigen naam is nooit gemaakt voor volk, vertier en vaderland daarom is ook dit rijm gekraakt uit…

Vervilte hamers liggen stil in verroeste slotakkoorden dood samenspel in de paskwil waartoe aanslagen behoorden op alle zenders die ik zap dwars door klankbord van gekeuvel zoek ik de stok onder de klep van mijn dichtgeklapte vleugel spreek tot mij in alle tonen van onze pure partituur waar je zingt daar zal ik wonen en spelen tot het…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

Aanvaard mij in mijn stille zijn als ik verdwijn in een schelp of in een steen daar ligt de bron die leven geeft zoekend in balans daar ligt het zijn wat niets verwacht niets wil niets moet en zichzelf ontmoeten wil zoals stil op de huid van mijn lief.…