Alle inzendingen over haiku

de escortlady ontvangt haar gast met open armen en benen…

er was ooit een stad zij stierf in het verlangen vereeuwigd te zijn…

Zonen vertrekken. Moeders slaan hun ogen toe. Keren zij ooit weer?…

het is de winter die me raakt, een koude speer die ik liefst wegwerp…

verlustiging blijkt uit hun vereeuwigde pracht zijn wij nu voyeurs?…

een bloot gegeven: in het donker durf ik echt wel mezelf te zijn…

zij is zó ijdel ze gaat vreemd in de spiegel hij is hetero…

Gisteren zong hij zijn lied verstomde vandaag nu uitgezongen…

tussen wit en zwart buigt in krampachtig gevecht de laatste strohalm…

De hemel kleurt groen hun gekwetter vult de lucht halsbandparkieten!…

Een duif zit zich te zonnen op een kale tak één februari…

Buiten is er zon maar binnen verse koffie noir de noir de noir…

ik ben nooit verhuisd en toch wordt de afstand steeds groter en groter…

tegen de wind in een zware klus voltrekt zich ook met problemen switi lobi…

al vroeg aan't werk de tand des tijds vreet alles zelfs buitenkanten…

Een koppel duifjes maar lente was het nog niet twee vlugge meesjes…

er schuilt veel in mij bekijk mijn beeld maar eens goed gebruik de ogen onderhuids leeft zoveel meer dan de buitenkant laat zien…

Pak sneeuw op de beek twee kraaien duiken erin steeds weer en steeds weer…

Liefde schoot de roos, sindsdien ontspruiten druiven, uit dichters brood. Op de kerkhoven begraven varkens truffels, het loof is voor dichters . Poëzie als ei, door de tijden, hard of zacht, blijft deze eetbaar. Opschrift bovengronds de muzen die hij verslond, hij rust in vrede. De taal blijft drinkbaar dankzij het heldere glas…

De lage stralen zetten het bevroren meer in een gouden gloed…

Over wijde sneeuw zweven zeven zwanen voort: stil én zingend wit.…

onder je schoenen slechts onze luchtledigheid weggegooide hoop op een akkoordje gooien lukt niet zonder doelstelling…

Een verlichte bus rijdt tussen witte heuvels winter op aarde…

Kleurig figuurtje zittend in de wintertuin de winterkoning!…

's Nachts glimt het sneeuwveld; warm liggen zwarte schapen in dat reine wit.…

Op sterven na dood Twee verlepte bloemkolen Net te verdragen…

als een open deur alle knoopjes zitten vast toch kijk je binnen…

De wereld draait door terwijl mijn gitaar zacht kermt, mijn ziel zachtjes huilt…

De kerk in Rome betaalt zelfzuchtig de tol voor liefdeloosheid…

Denk ik aan mijn stee, hoor ik "de hoge bomen" en krijg kippenvel…