Alle inzendingen van lijda

Zijn we vergeten dat het as sneeuwde van vergeten zielen die tussen hemel en aarde blijven zweven? zijn we vergeten de hologige wezens die verdwaasd keken toen de vrede kwam hun " weten " diep weggestopt op een plek waar geen licht schijnt zijn we vergeten De woorden die toen gesproken zijn, dat er nooit ,maar dan ook nooit meer oorlog…

als een oude boom getekend met knoestige doorleefde ledematen lijkt het verval nabij maar.... gedachten gekoesterd door een zweem van lentegeur doen het hart zwellen vermoeidheid waait weg krakende knoken richten zich recht het oude hart verliefd zich in tere tinten, de grijze winter wijkt en met jeugdig elan wordt de lente omarmd…

even was ik daar waar grijze schimmen wonen doorzichtige wezens soms zacht gekleurd bewegend in een macabere dans hulpeloos keek ik rond had nog geen binding met wat daar heerste mijn ziel loste op in niets het leek als was mijn weg ten einde onwerkelijk stond ik daar maar met kracht zocht mijn hart naar de waarde van het leven mijn…

als ik moet gaan en eens moet ik gaan laat mij dan vergezellen met tonen van gezang die verhalen van liefde een cantate in Gloria als licht zuilen van geluk laat de stemmen klinken als ik moet gaan en eens moet ik gaan breng mij dan weg op klanken van muziek zij vertellen over schaduwen de vleugels van verdriet die het hart beroeren…

haar schoot is verdord het liefdeloze zaad was te schraal om te ontkiemen zij, die zo verlangend was naar morgendauw, welke haar vruchtbaarheid zou geven onhoorbaar liep de leugen mee verstopte zich in de lentebloem, hij slingerde zich om de tere roos vertrapte de onschuld, en vulde het bed met distels en netelblad overwoekerde de liefde…

je was voldaan het leven te leven van liefde geven je geest nam wel waar maar keerde om naar vroeger tijden je liet de wereld los nu zweeft berusting de triestheid vlucht verlicht je laatste adem niets verstoort de dood hij is niet kil, maar eerlijk naar jou, hij neemt je mee de wereld valt even stil 14 april 2012 ter herinnering…

de dag voor het winter wordt ontwaakt de dag wat grauw de zon laag, klimt traag omhoog kleurt de hemel dun, waterblauw een draad van spinnenrag hangt eenzaam in de lucht glinstert zilver, als bij toverslag door de wind, die even zucht wat laatste bladeren aan takken kaal, bijna bloot kleuren nog eenmaal op van okergeel naar herfstig rood…

een ontmoeting voor even... uit koele zilverrand kruipt traag omhoog de bleke morgenzon zij zendt haar stralen glanzend koud naar de maan die afneemt tot een tere sikkel nog staat zij, in schijngestalte, tegen de dun blauwe lucht even ontmoeten zij elkaar maar de maan kan niet blijven het is haar laatste kwartier zij verdwijnt…

als mijn hoofd de wereld niet meer kent mijn geest een ander universum verkent neem mij dan in je armen en wieg mij wieg mij heen en weer en op een keer welt uit het diepst van mijn wezen jouw naam…

nog sprankelt licht over zee een rimpeling danst met nevel de wind al koel omhelst het water een trage golf spoelt over strand waar een eenzame voetstap verloren gaat meeuwen schreeuwen hartverscheurend, klapwieken breed over het water, waar de glinstering verstilt een laatste zonnestraal wordt schaduw de maan trekt een baan…

met geleende woorden breekt het hart open akkoorden die trillen van emotie peilen de diepte van het verdriet zo wreed geen mens kan bevroeden hoe de pijn snerpt de onverdraagzame woede, het eenzame gevoel van onmacht een donkere spelonk waar het gif van de dood het leven wil breken o, worden mijn zuchten opgevangen in een stevige…

Ik verwachtte je al zo lang maar door de lange koude dagen, werd ik soms bang dat je te laat zou komen op een vroege morgen het is zo half in het jaar ben je er ineens, gekleed in zonnig geel, sta je daar ik heet je hartelijk welkom en vlij me op het gras jij gaat me nu verwarmen weg met wintertrui en das je glinstert over water de…

ijle gewichtloze stralen verzilveren de vroege morgen uit schemering gezeefd door de donkere nacht is daar de dageraad hij strekt zich uit over slapende velden dekt de gewassen toe die nog staan te dromen glijdt over water wat rimpelloos vlak de koele diepte spiegelt verzonken in rust kleurt de lucht bleek en de beemden blauw…

ik was bijna vergeten hoe het klinkt als je bruisend de kiezelstenen wast de melodie de je zingt ik was vergeten het speelse klotsen als je verstoppertje speelt onder de overhangende rotsen ik hou van je zeegroene kleur de eeuwige deining, je zilte geur laten we geen tijd verdoen want het nu.... is zo later ik wil dansen, dansen op het…

de takken glimmend bruin lijken kaal maar ondertussen is er een waas van heel licht leven dat door loopt tot in de kruin door malse regen en lentezon zwellen de knoppen en kleuren bij de schubben laten los de blozende bloesem komt vrij als jonge bruiden lente tooi staan ze in wolken van organza te pronken en rozig wit te blozen o, bloesemtijd…

de tafel is gedekt met fris laken groen kopjes klein, staan tussen madelievenzoen te pronken in krokuskleur worden door de zuiden wind gevuld met lentegeur terwijl de schemering aan de winternacht het teken gaf " wij moeten gaan" toen ben ik opgestaan om de lente te begroeten ik wist wel dat je langs zou komen verlangde naar je…

onze liefde was als een kostbare steen in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de…

sneeuwklokje vertelt: ik kom u lente brengen waarom zo ijzig?…

in de frisse ochtendlucht zweven lichte klanken lieflijk, helder hoog als blauwe regen ranken kringelen zij omhoog over het stille water suizelt een lentewind bespeelt de lange stengels van het riet, en zingt zacht deinend, een wiegelied hoe zoet vlijt de zon zich rond de ranke berkenboom speels zijn de jonge katjes hangend in de groene…

door dreiging in verre landen welt de onrust op zijn we vergeten dat het as sneeuwde van verloren zielen die tussen hemel en aarde blijven zweven zijn we vergeten de hologige wezens die verdwaasd keken toen de vrede kwam hun "weten" diep weggestopt op een plek waar geen licht schijnt zijn we vergeten de woorden die toen gesproken…

het boek is gesloten ik moet jou laten gaan je leest nog voor maar ik kan je niet meer verstaan de bladzijde met letters vormen geen woorden meer zinnen zijn stuk ons levensverhaal is uit zijn kaft gerukt ik lees nog wat verder maar het boek boeit me niet meer…

in zilverglans laat de winterzon haar stralen glijden, langs de wit bevroren velden met daarboven als een lach de glinstering van rijp een vleugje warmte vlindert over kale koude tak, die glimmend van plezier, zich siert in druppels als glaskristal de vroege morgen licht op in vuur en helder als glazuur kleurt de hemel blauw hoog in…

een koude wind waait langs mijn hart dat onbeschermd, wat hulpeloos zich openstelt een vlaag van venijn splijt de warmte die liefde heet, rukt de onschuld uit haar voegen tussen rozen en zoete geur kleurt als belofte, zacht een woord van waarheid de blauwe lucht belooft warmte verlicht mijn hart en heelt…

een eerste sneeuwvlok dwarrelt speels als of het gaat naar een winterfeest er volgt nog een vlok, meer en meer ze komen samen op de aarde neer met elkaar vormen ze een dikke grijze lucht tot daar de wind komt met een zucht hij jaagt de vlokken vooruit vanuit het westen toch vallen ze allemaal ten langer leste en op die dik bedekte winterlaag…

groot waren zij, bonkig, oprecht en puur hun verweerde gezichten vertelden van de natuur ze waren niet van praten ze grommelden maar wat lopend, licht gebogen langs veld en wallenkant wisten ze van vogels, vissen en van de gewassen op het land met hun knuisten grof en groot zetten zij het verdwaalde eendenjong terug in de sloot in eenvoud…

ergens in de bodem kwelt een stroom met wrede wending niet altijd beheersbaar, de kolkende golven slaan bressen in oevers met zachte kanten, welke er niet op bedacht zijn ze worden weggevaagd blijven beschadigd ergens in de bedding welt een bron van liefde zij zoekt haar weg in rust, met stille kracht omarmt zij de oevers die vruchtbaar…

de ,,vorst" is aan de grond gekomen hij kust de groene grassen zij worden wit berijpt, en liggen als een stijf gesteven sprei flarden grijze mist hangen laag over koude velden, die zwijgend als dood, het leven verbergen voor nevelgeesten die zwerven in zilverglans breekt de zon de nacht, zij kijkt verbaasd over de rand van donkerte, naar…

de voordeur half uit het hengsel klappert droefgeestig heen en weer binnen hangt een lichte kamfergeur en een vleugje lavendel, van ,,heur'' op zolder waar de planken kraken staan wat dozen onder stof en er ligt zo maar in de kijk een bundeltje brieven terwijl ik erover strijk knapt het rose strikje de enveloppen droog en vergeeld zijn…

je lonkt naar mij belooft mij gouden bergen stralend verleid je me tot vlak aan de horizon wenkend: .. ga mee.. en ik dwalende ziel stort mij naar voren in vol geloof, dat jij de waarheid bent maar in je kleurige jas open je de hemelpoort waarachter je verdwijnt mij laat je staan als een eenzame ster in een donkere nacht…

komt niet aanwaaien buldert gierend de wind, en stormt huilend voorbij…