Alle inzendingen over algemeen

Als de avond is gevallen en de duisternis ontwaakt, de gordijnen zijn gesloten en de arbeid is gestaakt, maaltijd weer is afgelopen, koffie binnen handbereik, denk je dan niet diep van binnen 'God, wat ben ik eig'lijk rijk'. Ik kan me zo tevreden voelen met de dingen van een dag en ben dankbaar voor datgene wat ik steeds ontvangen…

Woorden, woorden niemand luistert niet indien geschreeuwd niet indien gefluisterd Woorden, woorden die al lijken te verdampen bij het verlaten van mijn mond Woorden, woorden niemand luistert niemand die het verstond…

Alles is rijk aan ellende maar als je zo denkt ben je niet goed in orde naar mijn bescheiden mening De globe is wel vol shit, problemen maar denk eerst aan t mooie blauw dat ook in gedichten hoge ogen gooit. Ik schrijf stukjes als dominostenen: op elke steen één letter en ze vallen één voor één om. Soms zie ik er wel een been in. Soms…

Tijd is zo'n kostbaar gegeven, die moeten we intens beleven. Geen enkele tijd komt ooit weer terug, Tijd gaat altijd veel te vlug. Als je terugkijkt op je leven Kan je tijd wel terug beleven. Genieten of een traantje laten, die tijd van toen heeft ons verlaten. Hoeveel tijd er voor ons ligt, daarop heeft de mens geen zicht. Een dag…

Soms is het niet te bevatten als je nadenkt over het mysterie van de dood en het wonder van nieuw leven in de moederschoot geschapen naar Zijn beeld geboren met gelijke kansen maar toch zo verdeeld Met de conceptie zijn alle kaarten al geschud je doodvonnis getekend kansen zijn berekend maar ook vele onbenut We banen ons een weg in het…

Geweldig de hoeveelheid in mijn hoofd De gedachtestromen zijn haast niet te overzien Er is me gezond verstand beloofd Met alle vertakte ongein, weet ik niet of ik het verdien Van kwadengedachten beroofd Het paardenmiddel heeft me verdoofd Moet ik lachen terwijl ik grien? De stemmingen maken dat ik het daglicht niet wil zien Ik steek de kop…

Wie zijn wij dan? zijn wij als vlinders die dansen in dit licht onvoorspelbaar in dit leven vallen als materie onbegrijpbaar dit mysterie Zijn wij dan? Zijn wij dan echt? recht vooruit eerlijkheid duurt `t langst meeuwen dansen boven `t strand Wie ben jij dan dans jij dit leven met angst daar gaan de sterren alvast vooruit in dit…

De hoge hemel dringt wolken ontfermen zich over de aarde deze dag kan verbeiden tot mooie natuurlijke dingen leiden. Zeggen kom gerust in me wonen wees vandaag mijn hart en uit leven er waait wel een heuse reuze storm die ook weer schonend schoons kan geven.…

GELOOF Ik struikelde...maar werd gevangen, ik wenste niet....maar bleef verlangen Ik worstelde...en kwam weer boven, omdat ik altijd.....bleef geloven! HOOP Ik ben gevallen...maar weer opgestaan, Ik was gestopt...maar weer doorgegaan. Ik sloot me af....maar stelde me weer open, omdat ik altijd....bleef hopen! LIEFDE Ik zweefde…

soms is dichten ledigheid verbergen achter wollige woorden dan weer is dichten vertedering oogsten in willige woorden doch meestal blijkt dichten kwetsbaarheid verbloemen het met fragiele woorden weerstand bieden... maar voor de meeste dichters blijft het knokken voor elke strofe die met wegstrepen wordt bedreigt…

wij speelden samen onze fantasierijke spellen cowboys, ridders, superhelden de tijd rijk wij groeiden in het leven onze helden bleven waar zij roem vergaarden stierven nooit onze vaders samen speelden hun helden die eveneens hangen bleven in roemrijke tijd…

Hoe het is een vel papier te zijn je zuigt er het harde bruin uit zucht jezelf een azuren hemel beslaat de gewelven met ranke houten planken en speelt er koning over een zelfverzonnen rijk en als je een dagje ouder wordt veeg je alles weer uit zoals de krop in je keel…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

Ik word de helft kleiner zoals ik mijn linkervoet om mijn heup draai als een idioot zondagskind op een suikerspinnenkermis wanneer de dingen genoemd worden sinds mensenheugenis maar het is zo weer voorbij als de steek van een bij alsof ik vermaand word om mijn dwaze gelach alsof het klapt in open lucht het bestond alleen in mijn hoofd…

De dood is de angst van een persoon die niet weet wat leven is.…

Nog even en de kerstdagen staan weer voor de deur en worden de kerstmarkten de grote teneur om even te ontsnappen uit de dagelijkse sleur op zoek naar de mooiste ballen en die heerlijke dennengeur dan wordt huis en haard weer opgesierd met kaarsen en engelen en de kerstboom versierd met flonkerende lichten waarvan we genieten met blije…

Ik ben het levende wezen dat zichzelf de mens noemt.…

wat rest er nog van het streven zowel verwachting als de droom blijkt zoveel groter dan het leven dat we straks wellicht met spijt zullen erkennen dat we tóch meer hadden moeten geven…

Mevrouw van Blerck was een fragiele oude dame maar die ook van ijzer was ooit zorgde ik voor haar ze vertelde mij over het Jappenkamp waar zij kampuniformen naaide wijl haar zus troostmeisje was ze zijn beiden reeds jaren overleden maar de herinnering aan de woorden de bittere klank ervan blijft leven soms zie ik slakjes met hoorntjes…

het moet ergens zijn begonnen langs oeroude paden van zinnen in bronnen van rood gloeiende geboren woorden in de krotten der koninkrijk der lege landen staan wij op de afgrond van watertanden van een verhaal dat werkelijk gaat staat te gebeuren wij proberen ze te sturen de kleuren naar de ziel zielreflectie in de pen wij weten het wij zijn…

De wereld om mij heen bestaat uit duizend kleuren; de vogels zingen er en ik ruik zomergeuren. Een reiger vist Een visje uit het water, en eenden in hun vlucht dalen, met luid gesnater in het rimpelloze water. Eenmaal op mijn plek gezeten word ik vredig, rustig stil. De wereld om mij heen is nu zoals ik het heel graag wil. De wind…

buitensporig de verte in kijken alsof het niets is hoe ik correcties ontvang op zelfontplooiende wijze als een bezwering van het perfecte organisme buitensporig hoe de weg versmalt wanneer je je land achter je laat hoe de fantasie verschaalt in de weerspiegeling van de werkelijkheid hoe makkelijk de eenvoud uit zichzelf rolt…

in de tram buiten is het donker de regen striemt tegen de ramen het knarst en piept vasthouden bij elke bocht is een must mijn kaart fout gestempeld de bestuurder fronst zijn blik vertelt me randdebiel argwanend bekijkt de controleur mijn stempel het is kwart voor negen dinsdagavond in lijn negen…

Ik heb ze allemaal nog de stenen ongevraagd me toegeworpen soms maak ik er een stapel van en lach maar als ze vallen doet het toch weer zeer…

Ik dacht, ik dien je van repliek, maar jij hield slechts een betoog, over hoe het wel en niet moest zijn, en dat men jou nooit tegenspreken zou. Ik dacht, ik heb jou niets misdaan, maar jij herhaalde steeds mijn fout, alleen al in je buurt te zijn, maakte jouw schande veel te groot. Ik dacht, en misschien dacht ik te veel, dat jij wel menselijk…

terwijl de zee zich terugtrekt laat hij het strand na in rimpels zand in rimpels leven soms zacht golvend dan weer hard en diep gegroefd rimpels leven steeds meer zichtbaar in de lijntjes van mijn gezicht…

de bomen slanken af dezer dagen (wat je van mij niet kunt zeggen) in het zeewater liggen schaduwen verborgen of zijn het zandbanken het licht is anders nu de lucht zo fris als de herfstappels in mijn tuin maar de zon schijnt nog in mijn humeur de woorden dwarrelen op dit blad papier dat zo zijn maagdelijkheid verliest maar wel…

bleek maanlicht schijnt op blanke duinen dunne strepen wit schuim sieren woelige golven de zee deint onvermoeibaar dat grote grijze wezen lijkt uit zichzelf steeds opnieuw geboren ik sta daar met koele voeten als iel en breekbaar wezen maar te staren naar dat grijs dat eindeloos lijkt te reiken naar het zwarte van de nacht vol onbereikbare…

Het tikt Seconde per seconde De klok in het lichaam Motor van het leven Het is emotioneel Breekbaar Broos als glas Het doet pijn Van verdriet Het bonkt Van angst Het klopt van verlangen Het klopt voor de liefde Het klopt voor alle mooie dingen Geef het geen balast Het doet wat het kan Maar ook niet meer Dan doet het zeer Bewaar…

ik wacht op het kerende tij en vers gevangen garnalen de resten verdriet verdrink ik in de zee ooit stond ik hier nog niet echt zolang geleden in de golven te bijten het schuim op de lippen totaal uitgeput tot het zand bezit van me nam ik werd herboren met de passie van zout en zeus als vriend…