Alle inzendingen over algemeen

bleek maanlicht schijnt op blanke duinen dunne strepen wit schuim sieren woelige golven de zee deint onvermoeibaar dat grote grijze wezen lijkt uit zichzelf steeds opnieuw geboren ik sta daar met koele voeten als iel en breekbaar wezen maar te staren naar dat grijs dat eindeloos lijkt te reiken naar het zwarte van de nacht vol onbereikbare…

Het tikt Seconde per seconde De klok in het lichaam Motor van het leven Het is emotioneel Breekbaar Broos als glas Het doet pijn Van verdriet Het bonkt Van angst Het klopt van verlangen Het klopt voor de liefde Het klopt voor alle mooie dingen Geef het geen balast Het doet wat het kan Maar ook niet meer Dan doet het zeer Bewaar…

ik wacht op het kerende tij en vers gevangen garnalen de resten verdriet verdrink ik in de zee ooit stond ik hier nog niet echt zolang geleden in de golven te bijten het schuim op de lippen totaal uitgeput tot het zand bezit van me nam ik werd herboren met de passie van zout en zeus als vriend…

zomer voorbij droef stemmende herfstwind een lange winter voor de deur mijmerende avondwandeling over schone larie en duister zeer vanavond geen maan de schijn ligt ergens verscholen in 't glimmende gras ook als 't lichaam rust verdient is het voor het hoofd vaak moeilijk wennen het is nacht en donker ik denk niet dat hij het merkt…

Steeds weer, vraag ik mij af is dit wel wat ik wil Wil ik dit wel, achteraf en waarom sta ik hierbij stil? Waar zijn mijn dromen gebleven moet ik deze achterna Mijn doel nastreven stel dat ik een fout bega Het leven is zo kort terwijl de wereld op mij wacht Ik mij op een studie stort had ik dat wel bedacht? Steeds weer, onzekerheid…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

uit wrake denk ik wel eens ik steek een kerk in brand dan dirigeer ik het oog opwaarts en denk: tand om tand…

Het monnikenpad overwoekerd door bladertakken, de weg naar het klooster van weleer. Geurende appelbomen en de jasmijn door zonlicht overgoten vergankelijkheid. Rust en stilte, het heden en verleden samen komen.…

een sirene, de zon van goud begeleidt de voortrazende wagen, ergens ligt bloed op de stoep of andere wonden moeilijk te zien, je houdt je stil en wacht af, vergeet gauw, drukt de angst weg. Heel ge- zond overigens, de hele tijd in godganze paniek. ách nee, loos alarm denk je, maak je je- zelf wijs, geen bloedplas geen dader…

Al die mensen zeggen: je moet ophouden met die onzin eindelijk word je ouder zie je die gezichten dat zijn gezichten van mensen die ouder zijn geworden en die mensen zijn opgehouden met die onzin…

Voortgestuwde wolken Nooit een windstille dag Scheren over de kale vlakte Naar denkbeeldige hoogte Om te eindigen in een tranendal Keer op keer Vraag me niet waarom Het stellen is de oorzaak De waaghalzen lijden Zoekend naar windstilte Eenzaam onder tegenwind Alleen zijn leidt Naar de windstilte Daar waar het zaaien Gedaan moet…

Ik kleur de emoties in hun gezicht uit mijn ziel met losse hand ik geef mij over en verdicht zonder beredenerend verstand Ik voel 'zo' de mens op het linnen aan hun glans straalt vervuld intens dus laat ik mijn kwast de contouren af gaan van ook dit prachtige mens Zo schilder ik iedere dag van mijn leven niet vlak maar met perspectief heel…

Tederheid, passie, samensmelting zwangerschap, euforie geboorte, wonder met liefde omringd groei, herkenning een lieve lach huilen, kruipen verkennen staan, lopen woordjes praten, spelen contact maken, school, leren, sport puberteit, opstandig tegendraads de andere sekse verliefd, zoekende studeren een carriere een vrouw een man…

Jij bent de enige vrouw voor mij, de enige vrouw waar ik van hou, zei hij. Jij bent steeds in mijn gedachten, hoe kan ik zo naar iemand smachten, bij jou voel ik me vrij, zei hij. Jij voelt je toch wel iets te vrij, iets te vrij voor mij, zei zij. Stop maar met je uit te sloven, hoe kan ik jou nog geloven, wie was die vrouw dan aan je zij…

Waar zou ik henen varen met mijne vissersboot, waar olietankers waren zijn nu de vissen dood. Waar zou ik henen rijden met mijne oude truck, want net waar ik wil rijden zijn alle wegen stuk. Waar zou ik henen lopen met mijne houten been, zelfs over mollehopen geraak ik nauwelijks heen. Waar zou ik nog om lachen, ik ben een pessimist…

In volkomen stilte ontmoet je de stem van je geweten…

M’n armen zijn te kort als ik alles wil omhelzen alle bomen van het verre bos de geuren van het gemaaide gras de glinstering van de stromende beek de witte wolken drijvend in de blauwe lucht het edelhert, met zijn trotse blik in d’ogen het mos liggend aan de voet van de eik muis knabbelend aan een beukenoot wuivend riet, de wortels kletsnat…

Soms krijg ik voor een hartenkreet een tien dat is toch leuk om te zien maar dan.. gaat hij een paar cijfers naar benee ach, daar zit ik niet echt mee een cijfer daar doe ik het niet voor maar een 10 klinkt toch wel als muziek in je oor ik schrijf over van alles wat ik voel en zie want gevoelens en gedachten uitgedrukt in woorden geven…

O kerkklok van mijn dorp je klaagt in de kalme middagzon en in elke klepelslag weerklinkt herinnering langzaam is je luiden traag als het leven zelf elke slag klinkt als reeds eer gegeven al klink je zo dichtbij wanneer ik dwalend langs je loop is het alsof ik droom en hoor ik mijn voorbije leven in bijna elke slag van jou in…

Fiere man Die zijn dromen Heeft gelaten En nu avonden Met schmink gezicht Naar de gracht kijkt Die naast zijn huis ligt. Hij wilde alles En heeft wat snel De lucht uit zijn ballon laten lopen Omdat hij niet opsteeg, In de stilte van de wind. Heeft nu meer nog dan hij wensen kon, Maar niks Dan geroezemoes in een vol café.…

het verhaal van het einde van alle leven dient ver op voorhand geschreven want er zal in wezen niemand meer zijn om het te lezen wat heeft het verdomme dan nog nut sta ik hier dan niet voor schut dat ik probeer duidelijk te maken dat op een keer alle wijsheid die geboekstaafd staat mee met de wereld ten onder gaat nadat alles zal verdwijnen…

elf net geteld op rij gezet wis en kundig juist poëet…

Stel, het wordt nooit meer licht, de zon verbergt haar aangezicht. Weg met bloei en kleurenpracht, vanaf morgen blijft het altijd nacht. Weg blauwe lucht en regenboog, niets streelt langer nog ons oog. Weg horizon en vergezicht, stel, het wordt nooit meer licht! Stel, het wordt nooit meer nacht, wie heeft daaraan ooit gedacht. Weg de sterren…

voorbij stille dagen leg ik mijn liefde te rusten wijl de dood zit te wachten vretend aan mijn enkels als de zon akkers wakker schudt ontwaak jij tussen het beddegoed en oma's porseleinen potten vol tot aan de rand gevlekt mijn schaduw, nog warm woelt na in 't matras van heftige nachten zweef ik ergens tussen hemel en aarde…

Een woordje van dank Letters met kleur Woorden met flair Zinnen met liefde Tekst met warmte Mijn hart verblijdt Mijn ziel verheven Mijn ogen sterren Mijn gemoed hoog Bedanken doe je met je Hele lichaam Met je hart Verwarmd door de vriendschap Het onverwachte kwam Het ongelooflijke werd werkelijkheid Ik werd warm van binnen Heel…

bij de overburen is het licht uit. bij mij ook wel zo'n beetje, ik groet ze, maar voor de grap. bij de overburen is geen geluid bij mij nog wel maar zachtjes ik groet ze maar voor de grap. ik ken ze niet, alleen van gezicht, en dan alleen nog van afstand. 'welterusten.' ik doe de gordijnen dicht, zing zacht een rustgevend liedje…

Het heden, vandaag, een dag van de week, Een dag die zoals alle andere dagen leek. Opstaan, eten en hard aan de slag, Gelukkig dat je het allemaal mag. Je baalt en zucht want het is allemaal wat, De baas buldert erop los en je bent het zat. Ga toch werken ondankbare hond, De kwetsende woorden vliegen in het rond. Versuft schrik je wakker…

Knussig warm en wegverborgen gecreëerd leven in haar eigen geest buitengesloten zijn al haar zorgen nu alleen nog maar plezieren en feest nee, even geen werkelijke aardse dingen binnen de omheiningen van het omarmen alleen nog maar dromerig zijn en zingen de hele wereld met haar leven verwarmen ze wil houden van gehouden worden geen onvertogen…

een meeuw vangt wind en zwenkt in de lucht van links naar rechts als kind hield ik een vlag vast en wapperde ermee, net zolang tot ik moe werd en er mee stopte. ik weet waarom ik daar nu aan moet denken. ik leg m'n ver- rekijker op m'n borst en pink een traan weg. komt ook door de wind.-…

De hemel opent de nacht met het morgenlicht de aarde ontwaakt in al haar pracht een zonnestraal raakt m'n gezicht alles nog stil alleen hoorbaar de zachte fluistering van de wind een nieuwe dag begint waarin ik alles weer vind…