Alle inzendingen over actualiteit

ik zag de kleine vingertjes in jouw grote hand voelde het stralen van verbondenheid in een warme familie uit genetische band jouw meegaandheid was een heerlijk nest waar ruimte voor ontwikkeling was vertrouwen op zijn best als afhankelijkheid met liefde werd toegedekt jullie zijn steeds op een bijzondere wijze een gebleven soms…

zacht knetterde het vuur de verhalen van dronken vlammen in de kleine uurtjes van de nacht als het slapen wacht nog speelt wind met warme en koude vlagen die de gekruide geuren van de maaltijd dragen in het laatste kwartier van de maan hier zacht neuriet de groep hun dank aan de gastheer zingen vrouwen lachend van een goede…

ik wist niet hoe jij transformeerde maar dat je het deed kon ik uit eigen ervaring delen al de keren dat jij mij onbewust even raakte en onze werelden tot universum maakten mijn hand op de bast van een boom zomaar aan de kant van de weg in tijdloze herkenning we deelden jaarringen kruisten hete zomers aan en benoemden winters…

Even wegdromen Samen een wereld apart Onder dezelfde maan. Wanneer een nieuwe avond in alle rust kleedt verdrinkt mijn blik nog even in mooie gouden gloed Laat me dragen en voeden door deze ongeziene helderheid Een warm aanvoelende cocon voorzien van een zijdezachte glans. Het puur licht bespeelt mijn breekbaar hart met menig gekleurd…

ik liep de scala in waar zelfs roezemoes de welluidende kleur waar maakte van groener groeiend gras er was geen begin omdat men nooit geëindigd was geen laatst akkoord of een verdwaalde noot die de strijkstok zomaar losgelaten had hier was muziek in de speeltuin van klanken zelfs de banken zaten zacht omdat kaatsende kanten…

De ufo´s vliegen hier al jaren rond. In juni komt het grote nieuws eraan. Van wie? Natuurlijk een Amerikaan. Een beetje bang? Maar is dat wel gegrond? “Jij ziet ze constant vliegen”, zegt mijn vrouw: “Maar ondanks dat hou ik nog steeds van jou”.…

ik zag je ogen lachen toen ik wat zachte gedachten uit onze lock down streamde naar normaal we waren verstrikt in de veelheid van losse einden waaraan wij zelfs geen punt konden zuigen tot ik in je blik fantasie en blijmoedigheid las voelde hoe je hart brandde omdat jij nog spirit had je zong het lied van de arbeid met…

Mijn naamgenoot gaat steeds meer op mij lijken Want dinsdag smulden wij synchroon van taart. Ik en de koning zijn die dag verjaard, Wij wisten elk een elfvoud te bereiken. Ik, samen met de drager van de kroon Een heel jaar lang ‘symmetrisch’ en synchroon.…

je streelde met voeten de grond terwijl je ogen dansten in een eigen choreografie lichaam en handen hun aparte ritmiek verkenden in mystiek een brok beweging in ongekende vitaliteit ontdaan van de kluisters gewoon en tijd vrij met een lach in de kracht van een gelukkig bestaan vol overtuiging dat jouw vat geen duig zal misstaan…

je hand lag op tafel even in rust het leek of je vingers mij wenkten hen even aandacht te schenken in raken ik voelde de spanning en in het touche de ontlading ik wist me eindeloos blij want ik hoorde erbij mocht delen in samen zou ik me nooit meer vervelen overweldigend was de info die ik in dit contact ervaarde…

jij hebt geen woorden nodig om in weg te kruipen je te verschuilen voor hun warmte vorm en kleur jij hebt hun inhoud opgetuigd in de mooiste zinnen om die in een schitterend exposé te laten zien zonder blingbling maar met hun natuurlijke glans die in versterken een ietsje van het hemelse laat merken soms duistert in je ogen…

er waren geen raggen zoals ik verwachtte je zachte huid spon zon en hield de herinnering met een lach krachtig ik herkende het veld met de vele paden die ik blind uit zou kunnen tekenen volgde de sporen die ik nooit zou vergeten wij zijn samen terug gegaan naar het moment dat alles stil bleef staan hebben daar de draad…

jij kon niemand tegen de haren instrijken het voelde altijd als een verrijken van de persoonlijke kant waar stekeligheden opdoken kon jij hun scherpe kanten benoemen kregen zij na verloop van tijd het patina van zoenen jij maakte geen onderscheid in mannelijke en vrouwelijke zijden door die te benadrukken raakte je hen beiden…

je ademt zachte warmte in tonen die een lied beloven waarvan ik de refreinen al ken nu ik weer jouw kleine ben nog zijn je ogen donker geloken opent je stem wat breekbaar licht want ook ik heb mijn blik vol aandacht voor jou zie hoe jouw mond en lippen woorden vormen waar ik vroeger naar moest gissen in een steeds veranderende…

ik voel dat je tegen beter weten in de tijd bent vergeten dat zijn sporen zich even niet zichtbaar in je huid hebben vastgebeten dat je gewoon degene bent die uit de spiegel zijn glimlach herkent nog steeds bevrijd van de donkere schaduwen uit de laatste tijd toch heeft de onrust van de nacht je niet echt uit balans gebracht…

Soms is een boodschap zo onduidelijk dat je er geen elastiekje aan vast kunt maken op zeker dat het springt! Misschien gaat alles beter, zo niet staan we terug bij Af! Waarschijnlijk gaat alles goed, maar: mocht het niet zo zijn: gaan we terug naar start!…

Het fieldlabfeest van 538 barst los De jacht op het Chasséveld is geopend Net als in Woodstock komen allen lopend Swing it out, geen hond is hier de klos Maar wat zegt Simons, de Politieboss Geen cao? Dan gaan wij allen staken En zullen, wat Depla ook zegt, niet waken Make love no war, ook op die Zwarte Cross...…

in cirkelen scheefde zij rechter dan goed voor haar was droeg zwaartekracht slechts als versiering wist in welke piercing restant lachgas zat begroette opgetogen de dwaasheden die iedere morgen faketen op niet afgestoft niet eens de tijd hadden om de weersomslag eigentijds te beleven ze verdween in het vooronder van verplichte…

zacht golfden geluiden in een zee van ongekleurde decibellen langs ons heen de wijde wereld in alleen gevangen door lucht en wind donker bromden tonen uit een laag octaaf vlak bij de grond zich onderscheidend kenbaar maken los van de spirit der jeugd in hun super actieve vreugd zij missen nog identiteit hebben andere zaken nodig…

Snot en zand De berg De heg Je snot Dit land Je speelt en lacht De wereld zacht Geen meteoriet Geen bom Alleen maar je snot En het zand In een speelplaats onder de zon Geen meteoriet Geen bom Je snot In het zand Er is gelukkig niet veel Aan de hand…

zoals wij ooit overtuigd baden dat jezus ons redden moest bidden en smeken wij hardop red ons nu beste farmaceuten met een goed en veilig vaccin neem onze levenslust serieus laat ons weer plannen kunnen wat wij verwezenlijken willen verlos ons uit de eenzaamheid die dagelijks de deuren klopt denk aan onze lieve kinderen die nu nog in…

ik scherpte het onzichtbare glas dat alleen in kleur gevangen nog reflectie had het curfde in oplopende spiralen raakte de hemel daalde glinsterend als waterval stuiterde in duizend stukjes omdat volmaakte schoonheid slechts een moment zou zijn ik heb dat altijd betwist want ook beweging kent zijn eigen mist waaruit feniks…

De kinderen van Ruinerwold Houden mij een spiegel voor Welke ook weerkaatst Op mijn eigen verleden En speciaal mijn vader Mijn dominerende vader mijn dus alles bepalende vader Mijn vader Gerrit Jan Krediet Mijn zo Godsgetrouwe vader Met een volgzame vrouw Mijn vader op de aarde voelde als Ónze Vader' in de hemel soms een beetje meer…

zij had haar kleine emoties en irritaties zo goed verpakt dat opsporen bijna onmogelijk was verblind door schoonheid in een subtiele actie ontgaat je dan de fractie waar het eigenlijk om draait zo heb ik de vinger nooit echt kunnen leggen op een zere plek door haar pleister joh doe niet zo gek pas als het niet lukte door…

als je jong bent moet je toch bij de ander lichamelijk aanwezig zijn praten lachen weten dat er veel toekomst ruimte is een horizon die steeds wijkt en wenkt naar je verlangens dat er grond is waarop je je stappen zet mag je ook de bloem zijn veel kleurig als bladeren in de wind als je jong bent…

het kouder kaatste blauwer uit het lege firmament spelden prikten licht goedkoper dan het leds equivalent daar waar zon in geel en rood haar huishouden viert spoort ook maan gesikkeld zijn talloos laatst kwartieren aan vreemd dat mensen zonder tijd door maneschijn verblijd gaan feesten met familie en vrienden op gezag van…

ik zwaaide wit een maagdelijk doek voor vrede we schreeuwden niet maar gonsden in veelal lage tonen in ongearticuleerd komen bleef de club rustig stromen na enige opschudding hier kregen we horzels in het vizier geel blauwe kleuren formeerden het toekomstig gebeuren maar wij zijn af van het dollen weigeren in stof te rollen…

water van hogerop jij hebt mij meegenomen op een van jouw dromen waar we altijd riviertjes zomen met hellingen die glooien op zuid overweldigend is het veelvoud aan kleur in een natuurlijk palet dat zonder ingreep van de mens op aarde is gelegd bevriezend koud heldert kabbelend water van hogerop dat door zonnewarmte beroerd…

je zit in mijn archief want ik heb je eindeloos lief natuurlijk ben jij al lang uitvergroot maar je kleding werd te bloot ik heb jouw foto’s in allerlei poses ook die jou heel lichtjes doen blozen zij zijn mij het liefst omdat je daar voor even je ziel laat leven jouw lach en ogen zijn mijn carrousel gewoon omdat zij mij…

"Weledele, gij primus inter pares Zegt u eens eerlijk en oprecht wat waar is, Wij zagen dat van 't Catshuis 't einde daar is Gij weet toch dat uw Laagland in gevaar is?" Het schip van staat vaart zonder kapitein Gans Hollands vloot gaat jammerlijk verloren Zolang geen "Ik val aan!" klinkt uit de toren Mag hij zich Doorman noemen…