Alle inzendingen over algemeen

Ik hing te hangen tussen twee eindeloze punten de aarde schoffelde wat ongerijmdheden ze trok de pij van de zuivering aan zij zaaide het onder mij uit als een lint van de twijfel mijn blik schoot vol op het stenen bed van de schuld en het tablet kleurde rood ik gorgelde wat wanklanken door onbestaande tunnels waardoor hemel…

ik wou wel eens de vloer inventariseren maar ik voelde me al snel hinkelen omfladderen van tegels één, twee, drie, vier de lust verging me het lijnenspel te verbreken het raster eeuwig tot aan zijn oevers vaalwit, harder dan waspoeder vergrijsde aderen die ooit zwart kleurden op één perfect spoor na waren ze allen gebroken als klonters…

Misschien heb je wel gelijk en is mijn huis wel klein Maar het is mij groot genoeg En misschien is mijn huis inderdaad niet zo heel erg mooi Maar ik vind het mooi genoeg En misschien is er nog wel meer wat je allemaal niet zint aan mijn huis Maar wees gerust mijn vriend: IK voel mij er prima thuis…

achter de schermen de aap komt uit de mouw hersenloos geval hij tast naar een borst en omsluit haar vijfbenig een hoofd raakt vast in een kraag het heeft van die wimpers dat alleen een bepaald soort hoofd overvloedig heeft het bloedtekort kinkkabelt er een schietspoel in de alarmbel katapulteert een aap naar de eerste aap tienbenige…

Roem is als 'n reuzegolf op de Caribische zee die na haar hoogtepunt definitief weer de diepte inrolt, zij is als een prostitué dat het op vele orgasmes heeft gemunt maar als bejaarde niet meer wordt nagehold. Als oud sekssymbool met veel eigendunk verzuipt zij dan in alcohol, zingt nog de blues…

Lief dagboek, ik word soms van mij zo moe – van mijn fysiek en mijn verfoeide facie en ook van het geheel van mijn gedoe. Ik voel mij als de schandvlek van de natie. Soms blikkeren er van die ogenblikken dat ik mijn eigen lijf verlaten moet. Ik onderzoek mezelf met rille blikken en in mijn schoenen vloeit bebloed mijn moed. Dan denk ik:…

De geur van het ballenleer laat me tintelen, het piepen van mijn schoenen doet me beven. Het oplopen van de spanning geeft me energie, het geschreeuw van het publiek maakt me razend. Als ik het op een lopen zet willen mijn voeten door tot ze niet meer kunnen, mijn armen willen niet achterblijven en geven al hun kracht. In een waas…

Kerstfeest Donkere daken. Sterren die pinkelen. Veel kleine lichtjes. Een kerstboom. Kerstfeest Twee mensen die een verre reis maken. Niet zoals nu, even kunnen winkelen. Want in haar buik een kleine Jezus. een herbergier die de deur dicht zonder schroom. Kerstfeest Een groep herders die over hun kudde waken. Schapen die om…

Het landschap? Het was gewoon ik die mijn hand uitstak en wat objecten uit mijn vel strooide! Nu ben ik moe en laat alle meren zich terugtrekken onder mijn oogleden want mijn tong is van leer en mijn huid staat vol eelt door het afwerpen van onderhuidse spinsels. Ik noem het geen afscheid het is een land van helen in wording.…

Een lap om de geslachtsdelen. een sumoworstelaar, ongelijkheid. Bloot, in anderen wereld delen. een lopend skeletje, ongelijkheid. Tikkend op een toetsenbord. een spelende jongen, ongelijkheid. Rennend met bakken mort. een klein slaafje, ongelijkheid Een blijde luide gil. een om de hals vliegend meisje, ongelijkheid. Twee starende ogen…

Licht vertraagt het landschap stokt in een verstild kader het kruispunt vult de ruimte het asfalt trilt onder wat hitte de akkers slaan bruin uit warmte draagt zingend nog wat wind weg de voetganger van achter het kader genomen stopt in dit desolate plaatje het kruis slaat een zucht van verlichting haar bestemming is die van smal…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

De avond was nog niet compleet daar duister draalde bij het roze omzoomde doodskleed van de dag ik zag een zwaluw scherend afscheid nemen en de maancontouren als ivoren schemer plooien in het meer daar bij de oever lag ik kalm te wachten tot het donker daalde…

zoek mijn woorden in zilver dat ijl tot web gesponnen de morgen omvat geef ze mee aan de wind die met nachtvlinders zweeft naar het grijze vergeten van gisteren en schrijf met gouden letters een gedicht over stilte waarin ik slaap…

Is thuis mijn kamer Waar ik speel Is thuis mijn school Waar ik leer Is thuis mijn bed Waar ik slaap Is thuis mijn klas Waar ik lach Is thuis de trein Waar ik lees Is thuis de straat Waar ik loop Is thuis de reis Waar ik zie Is thuis de plek Waar ik woon Heel misschien is thuis wel hier Precies waar ik nu sta…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

Dit gedicht is getiteld twee woorden per regel Hij gooide de vaas in ze ven stukken En nu vermoed ik dat u denkt: "Dit gedicht klopt niet! Dat woord is zeven en niet ze ven. En hoezo twee woorden per regel? Je wijkt nu al af! Wat is dit voor een snertgedicht? Dit flutgedicht gaat helemaal nergens over! Wat gebeurde er met die vaas dan,…

Ik heb mijn jeugd reeds lang verlaten, verleden kan mij niet meer raken, de tijd, stil in het niets opgeheven, een leven met lief en leed doorweven. Veel idealen zijn gestorven, niet altijd ‘t goede inzicht verworven, en kwam er ook op mijn pad, veel waar ik niet op te wachten zat. Van dat alles heb ik wel geleerd, ‘t hoort bij het leven…

Daar lig je, met je lieve bruine gezicht je kijkt…. je mist iets, je mist je licht ik probeer je zachtjes aan te raken wil je strelen over je natte wangen… De angst van je droom speelt met je… Je bent nog weg… je bent bang en… kruipt bij me vandaan, weg, onder het laken hulpeloos draai ik me weer op mijn rug ik wil je troosten en zeggen dat…

dit is geen tijd voor poëzie maar voor een kaartspel recent door kinderen bedacht waarvan de regels zich dus naar believen mogen wijzigen alleen één ding staat vast maak je een fout dan krijg je een kogel je mag zelf kiezen waar net zo lang totdat het magazijn leeg is daarna is het opnieuw delen…

Een andere toon ‘k Loop dromerig door het boerenland, plots ruist de regen langs me neer, zo triest dat ik mij in mezelf keer, geen oog voor bloeiende wilgen aan de kant. En met gebogen rug, ga ik wat later, haastig langs het water, naar huis terug. Hij valt met stromen neer, ik ben doorweekt, koud tot op het been, ‘k voel me treurig…

vergeet je niet mijn vel te schrijven de inktsteen neemt mij hard mijlen verder weg plas ik door waadbaar diep spraakwater op het kruispunt van twee kolken die elkaar de das om doen, 'Kijk, zie die dassen zwemmen!', wordt mijn reddingshoed hoger dan de jouwe de vloeiende ongerijmdheden slaan uitgedroogd terug in mijn poreuze poriën ik win…

De kleine jongen die ik was Staat opeens Helder mij voor ogen. Hé, ventje met je step! Kom bij deze oude man. Ik druk je aan mijn hart. Voor jou ben ik een vreemde. Aan mij heb je nooit gedacht. Maar dromen deed je wel Over wat komen moest. En ik ken ze, al je dromen. Ze liggen in mijn hart.…

Toen het werk voor het dagelijks brood velen weinig uitzicht bood op een leven van rust na werk alleen de zondag en de kerk Kwam de tijd dat na een leven van hard werken zij dit tegen het einde konden beperken. Nu doet de vooruitgang ons de mogelijkheid geven op een gezonder en rijker leven. Helaas is van een rijker leven door steeds naar…

Avondlicht Zo ’s avonds voor de buis gezeten, zie ik veel wat ‘k liever niet zou willen weten, probeer de gaos uit mijn hoofd te drijven, maar ’t lukt mij alleen het op te schrijven. Soms lukt het mij en breng ik iets tot stand, en plant de chaos in een helder verband, ellende die wordt aangericht, dwingt deze in de bedding van een gedicht…

jouw ogen dwalen af zacht leg jij de binnenkant op mijn wang ik draai nog één keer buiten sijpelt door beslagen ramen Uit 'Het Bekruipt' © Lucky sep 2008…

de zon erin laten lezen letter na letter gelepeld, straal na straal ingebrand als een diep optimisme. steeds met open armen om het geluk op te tillen en het warmte te noemen. al kuierend langs het strand en je eigen getij waar plotsklaps een kwal je in de teen bijt. geef dat beestje een pot voor zijn etter in te uiten. binnen…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

Je gaf me een boek in jouw taal mij onbekend ik wist niet hoe het uit te spreken maar zong de woorden vol klanken die ik nooit eerder had gehoord na de laatst gezongen noot sprak ik aarzelend jouw taal de letters komma’s punten ik begreep het allemaal alleen de zin ervan verstond ik niet…

het fluistert in jouw wereld vraag ik mij stil af mijn hoofd waait tijd rond zijn verleden lijm momenten uit een breuk geuren bloemen aan de poorten staan wij schreeuwend over het land bruggen zetten jou aan de overkant en ik dwaal in 't onbekende Uit 'Onzin ... of niet'…