Alle inzendingen over psychologie

Tegendraads kom je bij me in veronderstelling van gedachten niets wat ik beweer geeft een aanleiding voor het tegengestelde waardoor jij leeft ergens in een nieuwe wereld zonder commerciële gekte verlaat een vogel onze denkwereld ik voel een bevreemdende waarheid in een andere omgeving, ergens in een verte met de eindeloze expansie van…

Wat schaamte is, Vraag je mij - Door de grond Willen zakken, Zeg ik, niet meer Willen bestaan In de ogen van De de mensen - Ik schaam mij, Zeg ik dan, En deprimeer de Mens die ik ken - Die ik ben…

Zij zoekt het land, de stad, de zee, de kracht van Zoete aarde, het milde ochtendlicht dat beschijnt De marmeren gedenkstenen met regels uit gedichten Weerspiegelt in grafmonumenten; innige bloemen Treden mijn verdriet binnen, spreken geheimenissen Diep bewogen herken ik de taal dat het geheugen Doet herleven door een zee van schaduwen reiken…

In welke mate bent u echt met me als u woont in mijn achterhoofd durf ik niet uit te leggen waarom als u mij toestaat, in droomwereld of werkelijkheid reizen we samen naar de stilte als rebellen in verloren land met dwazen die onze zielen niet geloven ik zal u mijn mooi aangelegde tuin met madeliefjes en vogels in de bomen laten…

steeds vaker wil ik het leven vergeten het handvat breken, achterstallig zoals de huur van het huis dat enkel in mijn hoofd uit muren bestaat zwart en rokerig in jouw ogen past geen dood zeg je ik luister verder op de nok van het dak, de wind plukt jouw stem als een veertje uit de schoorsteen, vliegensklaar wanneer de avond valt…

Trouw loop je Naast mij Kameraad voor Het leven die altijd Bij mij is Zodat ik nooit Meer alleen ben Als ik in mijn Eigen brein verdwaal - Het is warm in onze Zelf geschapen woestijn - Met een flesje water Achter op de fiets Overleven wij de Droogte die bijna Onverslaanbaar lijkt…

Ik weet niet in Hoeverre ik nog Leven wil nu het Water zich terugtrekt En mijn hersens op Het droge achterlaat En het eeuwig Eb lijkt te blijven, De kuststrook breder Lijkt dan ooit, En mijn brein Verdort zonder Uitzicht op beter…

Als mijn leven Niet meer zichtbaar Is, alle richting Heeft verloren, Word ik nog Op koers gehouden Door de betonnen vangrail Naast mij op de linkerbaan En kan ik geen andere Kant meer uit Dan zij mij Dwingend oplegt…

Waar jij net Om de hoek Verdwenen bent, Probeer ik Vergeefs aan Te klampen in Wat wij samen Leven hebben genoemd Samen leven, Samen verder, Hebben genoemd En elke hoek die We nog tegenkomen Ons verder uit Elkaar drijft…

het is niet aardig om het heengaan van tante te verzwijgen er stond Spaans gehaktbrood op het afterparty menu in de arena zie ik de jongste stieren vechten om een olijf onder de boom werd haar kleed gelegd de dood wordt niet vers gegeten in een zeef lekt de herinnering, ongekneed 'el unico mal que te puede hacer es morirse…

Geboren worden Om dood te gaan Is de enige Zekerheid die Mij is gegeven In de spanne die Mijn leven genoemd Wordt - zo is het Nou eenmaal, het Is niet anders, Laat het dan maar Zo zijn - onontkoombaar Verlies waarmee ik Moet leren leven…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

tussenwindse dwalingen beschrijven slechts -wat is- binnen sprongen achteruit was altijd dat wat dromen wilde, puur hartstochtelijk geliefd en ooit nog mooier dan dat ene uur ik zie ze, koester ze en weet dat driemaal aangeklopt de toegang tot mijn hart betekent weerloos blijf ik buiten tot de lucht weer helder is…

Pappa waarom huil je? ze durft het niet te vragen Pappa is verdrietig, pappa kijkt ver weg Pappa luistert naar muziek, De Nocturnes Van Frederic Chopin, klanken die wegzinken in een snik Pappa luistert naar muziek, ik schommel en huil mee Blauwe lucht en rode golven om verdronken sterren Niet teleur te stellen ga ik mee omhoog tot de regenboog…

Druk die geen Bovengrens kent, Ondergrens die al Niet meer zichtbaar is Bodem van beton Aangevreten door De wormen van de tijd - Snelkookpan die in mij Op stoom raakt En mijn eigen ik Vermoordt…

Wonderlijk teer ben je, Toch schijnbaar sterk Gesponnen uit het niets, Bijna onzichtbaar, En toch in staat Het berkenblad te Dragen dat jouw Omvang honderdvoud Omspant…

het gras in zomerkleed verkleurt de dijk aan één kant water, aan de ander wast een plas wat witte vogelveren en een oude zwaan staat op de weg haar borsten blootgelegd voor kroost en warme handen bij het komen en het gaan der tijd weet ze, dat -haar zorg ten spijt- het gras naar koude winters geurt…

Ik sloeg de deur dicht. Alles trilde. Als jij niet vertrekt, dan doe ik het. Buiten zinnen graaide ik mijn koffer vol. De vraagtekens bleven liggen aan zijn voeten. De voegwoorden verdunde ik, met liters tranen. Ik had je lief, riep ik, van het moment dat je blindelings bij me binnensloop. Iedere ader verbond ons in het echt. Iedere cel was als…

Afgifte die mijn Stemming op peil Houdt, een wankel Evenwicht brengt In het mensenkind Dat het op eigen Kracht niet redt, Die zonder reddeloos Verloren is, en door Het verlengde ervan De nek wordt omgedraaid…

als door eenzaamheid opgeslokt tikt de tijd in z'n traagheid eindeloos voort niets kleurt grijzer dan vroeger waarin alles (zogenaamd) beter was de oudheid verstart zodat de klaagzang harder klinkt dan te voor, nochtans kleurt de natuur haar seizoenen als vele eeuwen geleden klonk de klaagzang toen zachter of is dat inherent aan 't mensdom…

ooit als kind begonnen in een droom een bruidskleed, wit met volle rozen blakend onder zonnig zijn en een schijfje maan nu vervrouwelijkt binnen deugd het bij elkaar geraapt geluk verzameld boven vruchtwater, een vreugd binnen verdriet plooien banen weg in haar oud geworden huid levensecht gekweten aan de bruid die enkel zomerleven…

ik schud jouw dromen uit de bomen en ik lees ze één voor één hoe ik ze ook doorneem over mij ik kan er geen vinden dat vind ik heel gemeen…

er kwam een raaf voorbij hij dacht dat hij een kraai was, maar hij glansde groen en blauw als pauw en kolibrie gelijk boven bloemen, paars in roze toonbaarheid hun hart geloken in satijn zo stil verhaalt het zijne van de fijnheid der bestaan immer gaat er de abeel teveel een droombeeld leiden…

vanuit ieder perspectief kijken ze dwars door je heen houden zij je in de gaten eindeloos turend observeren zij iedere stap elke beweging die je maakt ongekend verlangen wakkert de nieuwsgierigheid aan om dit mysterie te ontrafelen…

zwaluwen boven de stad ze waren er ooit om mee te schrijven aan een lange zomerzucht maar nu de lucht geen tekens geeft van wetsveranderingen, neemt het af hun graf gegraven door ons, mens op een terras zit stil een jonge vrouw ze droomt in duizend witte tinten over wat ik wensen zou schoon gezuiverd door het bloed van alle dagen…

eenzaamheid zoekt het schelpenpad dat ik achtergelaten heb het zal zachter zijn nu ik er mijn dromen als van trap tot trap neerleg ik draai me om langzaam vult de zee mijn ogen met een zilvergrijze zon een meeuw wordt weer een stip, schip in de verte ongehaast misschien is het een teken dat de horizon zich verdiept in een stilstaand…

weke vraagtekens als ik door mijn weerschijn zie totdat de wereld weigert in eclipsen te ontstaan smal, eenzijdig en onheus echtheid weert me rechtstreeks uit dit zijn nochtans wezenlijk als wie ik ben als mens of vrouw of soms -als man trouw aan diens scheppingsdrang lichtvoetigheid verzwaart indien mijn tenen eigenheid ontkennen…

(waar ik water raak; mijn tenen in gebogen stand) vijf maal twee en zilt verdwijnt de nacht naar achter spoorslags, nu dit jaar een tiende telt ik mis ze is toch ook weer niet, maar altijd dichterbij dan oude wonden waar wij stonden staat nu stil een ander huis nu zoek ik troost -in zoet gekabbel zachtjes, tot het strand mijn laatste…

Door de boog van de schepping aan te spannen sluist het beeld van gisteren door het innerlijke oog. Raak z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd de rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen van het heden. Publiek, de dichters op…