Alle inzendingen over verdriet

de wekker laat zich luidkeels horen wordt vlug tot zwijgen gebracht als gewoonlijk staat hij langzaam op rekt en strekt en verwacht: het wordt een mooie dag! het ochtendfruit smaakt goed de douche verkwikt de krant toont koppen in vet zwart met Beslans school in brand: het wordt een mooie dag! hij eet zijn bruine boterham drinkt een…

Knoopje voor knoopje sluit ik de weg af langzaam maar zeker wordt zelfs de kleinste opening dichtgeknoopt omkeren heeft geen zin mijn jas voelt als gedragen in een eerder leven terwijl hij niet meer gevoerd, noch mijn kleur is gevulde zakken kunnen geen kant op en puilen uit van verkeerd gestikte naden die slordig afgewerkt zijn…

Onuitgesproken zinnen, vertellen hun verhaal, tussen de regels door, ik lees ze allemaal. Voorgevoel en weten, wat er komen gaat, angst, pijn , verdriet, is wat het achter laat. Huilend, moe gestreden, buig ik uiteindelijk mijn hoofd, en leg me neer bij dat niet kan, waarin in altijd heb geloofd.....…

Raak de geest schop de taal trap de liefde verkracht verbaal kijk opzij zie geen ogen donder geluk ongelogen pleur de zin scheur en stoot trap de liefde in de goot het hart verward verloren verhard geloven in blind beminnen rot op ga wat anders verzinnen…

eerst viel hij me niet op een lange gestalte gebogen naast de grijze container toen ik dichterbij kwam was er een teken van herkenning even glommen de ogen daarna kreeg zijn blik iets triests onbeweeglijk en nietsziend keek hij in een eindeloze verte achter op zijn jas een briefje: van hogerhand bij grof vuil gezet niet aanraken a.u.b…

Tot over de grens wil zij verblijven in armen der vergetelheid zijn zacht geproken woorden nu genageld in haar ziel koesteren haar gedachten het zout verweven met het zand golft gebroken letters als schuim, zin voor zin zacht als harde waarheid in plots verloren leven samen een, maar nimmer was zij zo een, doch alleen met haar eigen…

Er ligt een heideveld in het bos dat gul haar paarse weelde bloeit waarin insecten diep verzinken als zij verzot het lokken drinken dat als een gouden glimlach vloeit Vogels fluiten een trillend lied in flirten naar de warme zon omdat zij een nieuwe dag begon toen de nacht hen koud verliet Beuken lijken zich te strekken alsof zij met…

Ik laat je los Ontknoop dat touw Je bent niet meer gebonden Ik laat nu vrij Waar ik van hou Verlies wat wij ooit samen vonden Ik mag je niet zomaar bezitten En je houden Gewoon omdat Zonder liefde te aanschouwen Kleurt het leven vrij snel mat Maar kom je terug Mag ik erbij Levenslang vier ik dan feest Zoniet Ben jij niet meer van mij…

Jij kind, wiens jeugd ruw werd ontnomen kijkt verslagen op het leven neer ontdaan van alle prille wensen en geloof in volwassen mensen heeft je lente geen kiemkracht meer Jij kind, waarvan de dromen zijn gestolen voelt rood de schaamte aan je huid als donkere schaduwen kleven die zich in je nachtrust weven als je uitgeput de ogen sluit…

vlekken op het deken tevergeefs tracht ze haar tranen weg te vegen en hem die van haar jeugd geniet eeuwig ontevreden duwt hij haar hoofd tussen zijn benen papa alsjeblieft ik kan het niet wanhopig blijft ze pogen nog even flink het is zo over ze slikt en stikt in een wereld vol verdriet…

Een liefdevol hart een lachende mond sprekende ogen, zo zacht in een wereld waarin je stond weg gegaan maar nu alleen zo ver weg en waarheen...…

Met mijn nagels trek ik fijne lijntjes Horizontaal op het beslagen raam Mijn gedachten zijn voortdurend bij jou Letters vormen behoedzaam je naam Ik voel me diep gekwetst in mijn hart en ziel Je hebt mijn liefde enkel willen lenen……. ik snap het niet en het voelt zo pijnlijk leeg Zelfs je naam op het venster is weer verdwenen…

Waarom jij mijn lieve kleine, waarom mocht jij hier niet zijn ? Nooit geknuffeld in mijn armen, 't doet nog altijd zoveel pijn. Al die jaren zijn verstreken zonder jou mijn lieve schat. Ik zou je o zo graag vertellen dat je broers en zusjes had. Ook jij zou heel veel van ze houden, je zou de oudste zijn van 't stel. Je zou ze moeten…

In verdriet zat hij verzonken Ze kon hem niet meer horen Hij had haar zo graag willen zeggen Dat haar kleinkind is geboren Ze had er zo naar uitgekeken Maar ze had totaal geen kracht Ze is veel te vroeg overleden Ziet haar kleinkind niet dat lacht Hij zal veel moois gaan vertellen Over oma, aan dit kleine mens Dat oma haar graag had willen…

Een verslagen gezicht werpt nieuw licht op een gestuurde hand die zwicht voor een vurig verleden ooit ontwricht Een moeder met geweekt gelaat smeekt voordat haar laatste traan breekt Liefde bleek anders dan 't eerst leek Dus zakte de troon van vader op zoon Een zorgelijke ziel met zwarte kroon onbewust gemaakt tot een perfecte kloon…

niets is zo donker als de doorwaakte nacht waarin kolkende gedachten beuken tegen de starre onverbiddelijkheid van de ontgoocheling niets is zo stil als de vraag zonder repliek niets is zo diep als de valkuil van beschaamd vertrouwen maar als aan de einder het licht ontwaakt verbleekt de wanhoop van de nacht een nieuwe dag een…

Jij en ik Waren *wij* 't Is voorbij Ooit hecht verbonden Nu ben ik weer vrij Jij en ik Waren *wij* 't Is voorbij Jij hoort nu bij haar Niet meer bij mij Jij en zij Zijn nu *wij* 't is voorbij Zij vormt jouw *wij* Ik ben nu zij…

In de late herfstdag kiemt een licht als heldere vlam uit veraste dromen wiens wensen nooit zijn uitgekomen doch nu weer beelden voor het zicht Het schijnsel doet de zomer stromen in een broze glimlach op ’t gezicht waar de moederloosheid is gezwicht daar haar verwachting uit zal komen Het gaf haar warmte, voor heel even heeft ze stil in…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

Ik ben alleen met mijn gedachten. En de mens die mij zo ziet, hoeft van mij niets meer te verwachten. Ik ben alleen, en peins, en kijk ver voor me uit. Zonder geluid. Ik ben alleen, in mijzelf gekeerd, opdat geen mens mij weer bezeerd.…

Je geeft me een gedicht en schenkt me de stilte langs ogen, stil bewaard De weemoed van een droom, veilig opgeborgen, in het herkennen van jouw verhaal Samen kwetsbaar, zo verloren als woorden worden stilgelegd in tranen zonder samenspraak Je geeft me een herinnering en schenkt me lege handen, een omhelzing, stil aangeraakt…

Zwijgend staat zij aan de rand van het meer waar rimpelloos wateroppervlak verdronken zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken verankerd in het uiteindelijke weten Verloren in het lege nachtelijke niets terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt overspoelen hete golven woordloos verlangen naar het onbegrensde van het minnen Fluisterend…

Een ongekend en diep verlangen klopt aan de deur van mijn hart ze wil het met liefde gaan behangen het ruilen met de overheersende smart Maar de deur gaat nu niet open omdat mijn hart toe is aan rust het open staan is nu even afgelopen totdat de hete tranen zijn geblust Vraag me niets en kom niet te dichtbij want dit terrein blijft voorlopig…

Een traan in het donker gehuild in het licht van de maan Een traan verdwaald in onzekerheid niet wetend hoe verder te gaan Een traan radeloos de zoveelste verloren in stilte kijk jij me aan...…

Weet je nog jij en ik in de regen, de wind vertelde hand in hand wat wij speels verzwegen we sloten de wereld af elke voetstap verafgelegen weet je nog jij en ik tussen slapen en ontwaken, we schuilden in elkaar, een bron van tedere liefdesdaden we ontvouwden onze stem duizend woorden achterlatend weet je nog in de hoek van…

De man achter het kassaraampje knikt zacht Een vrouw met twee kinderen bestellen een kaartje Hij had echter meer toeschouwers verwacht Circus Bolivia is vandaag in uw stad Roept hij rond in de omroepwagen Een wagen waar de verf van afbladt De eerste voorstelling is geen groot succes Veertig mensen slechts aanschouwen deze show Het einde…

door die ogen in de spiegel staart zij in haar jeugd op zoek naar toekomstdromen haar verdriet nog te gaan waar herinneringen vervagen in verdwenen helderheid een keuze ooit gemaakt haar wil ontneemt te leven en zij bevrijd van alle tranen zichzelf verliest in het staren breekt het geluid van spelende kinderen haar hart een laatste…

Kan ik leven bij de dag en niet reiken naar de dag van morgen omdat ik kijkend naar vandaag genoeg heb aan mijn zorgen ? Mag ik uitzien naar de dag tastend naar de dag van morgen en verlangen naar een moment zonder al mijn zorgen ? Ik wil uitzien naar de dag hunkerend naar morgen om te mogen leven in een roes van die verdwenen zorgen…

Met mijn vingertoppen wil ik langs je gedachten strijken en langzaam over je herinneringen vegen totdat ze zijn vervaagd. Ik blaas de stof, die pijn doet in je ogen, weg, met één ademtocht en ik neem jouw handen in de mijne, zonder dat je ernaar vraagt. En ik zou willen dat jouw pijn oploste in mijn tranen, want dan zou ik huilen totdat jij geen…

getaand door de strijd het gevecht met zichzelf sluit zij haar ogen, rusteloos aanvaardt zij het dromen die geen antwoorden schenkt berust in de keuzes waar zij zich hervindt maar niemand begreep het gekoesterd verlangen haar toekomst verloor zij vandaag…