Alle inzendingen over verdriet

Graankracht, hetgeen mij zijd, ongesproken maar doordacht. Graankracht, een hoop die gij mag smachten in de wetenschap van ondergangen, en de rest restte als gedaan. Heropend en herontstaan, het verleden geleden. Verkeerd verkerend, mijn gehele verleden Noch respijt noch wroeging. Geenerzijde, geen enkele vergiffenis mij wacht. In alle volledige…

Zie ik andere mensen om me heen, die gelukkig zijn en niet alleen. Dan denk ik weer aan hoe het was, samen stampend in die grote plas. Of samen genietend van een ijsje, ik mis je zo mijn kleine meisje. Je kleine handje in de mijne samen kijkend naar de treinen. Lekker op pad met z'n twee in een eerste klas coupé. Lekker lang genieten in…

Ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en jij weer bij mij zit…

Toen KNAAP mij de laatste maal knipte, Was hij aangedaan onder zijn werk. 'Wat wordt u al grijs!' sprak hij somber, 'Ik vrees, u studeert te sterk.' En JONGMANS, toen hij mij gistren De maat voor een pantalon nam, Keek van mijn magerheid zó op, Dat ik dacht, dat hem iets overkwam. Vater MULLER* ontzei me zijn tafel. Ze verliep anders helemaal…

Mijn handen liggen zijdelings naast een lichaam dat ooit het mijne was En zachtjes probeer ik mijn schreeuw te dimmen alsof het een vuurtje is dat langzaam gedoofd moet worden Een ijslaag vormt de basis van mijn koude lippen terwijl mijn laatste adem vergeet te ontsnappen En ik val in de donkere leegte val ik met gespreide armen vergeet ik dat…

Bang voor mijn eigen gedachten Vulde ik de dagen met wachten Of ik een antwoord kon geven Op de zinvraag van het leven Helaas, het lukte me niet En nu zit ik hier met mijn verdriet Alleen en heel geheim Want zo slecht mag ik echt niet zijn Ik word knettergek van mij En de rest van de wereld erbij Daarom kan ik aan niemand Laten zien…

Nooit gaat het zoals je zo graag zou willen... Nooit zit het een keer mee. En alles kropt zich steeds meer op in mij. M'n tranen lijken net een zee... Altijd als ik denk dat het een keer goed gaat, Gaat het net weer anders dan verwacht... Verdwijnt de zon weer achter die donkere wolken. Weg is weer dat gelukkige gevoel met al haar pracht…

Straks zullen we moeder achterlaten straks ligt ze in een zorg-tehuis straks zal ik menig traantje laten Straks geen moeder meer in huis... Straks vervalt haar huis in stilte Straks de gordijnen half dicht Straks zegt zij 'k wil jullie ontlasten Straks denk ik: 'k verzaak mijn plicht...…

Wind blaast al het stof van me af, de regen valt op me neer als zoet verdriet van iemand die ik niet ken Ze blaast steeds harder, ze wil niet weg, het zoete valt stuk en raakt bitter als ze doorgaat met verdriet 't Raakt niet, gaat met een boog om me heen, voel de tikken van de druppels als ze neerkomen op mij Waarheen moet het gaan als het niet…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade. Mijn lichaam laat ik zakken in de wurggreep van de nacht, de afstand tot mijn blauwe…

Vandaag was je weer jarig Maar nog altijd ben je dood Vandaag moest ik weer huilen Gaf ik mezelf opeens weer bloot Maar papa, deze tranen Zijn mijn cadeau aan jou Vandaag moet ik weer denken Aan hoe oud je worden zou Ik vier toch je verjaardag Omdat ik jou nooit meer vergeet Je blijft altijd mijn vader Het is maar dat je het weet…

Achter de schuur van het oude huis ligt een opgehoogd stukje grond daar bovenop staat een houten kruis het is het graf van een oude hond. Het beest heeft altijd trouw bewezen aan z'n baas en zijn bazin in hun ogen was het dier een deel van hun gezin. Liefdevol is hij vertroeteld waakte over hen dag en nacht nu van ouderdom gestorven…

Misschien schrijf ik terwijl ik sterf of misschien sterf ik wel juist in mijn woorden. Misschien word ik wel ooit bevrijd in mijn verborgen dood of misschien verbergt mijn leven een onrustige ademnood. Misschien keten ik mijn ziel in een bevrijdende taal of misschien laat ik ze juist zweven in een opgesloten verhaal. Misschien…

Moegestreden verlaat het verleden de hunkering naar erkenning van het zijn in het heden beloofd en verwacht weggegooid en veracht kan ik niet meer zijn die ik was, verloren in de val naar de onwaarschijnlijke werkelijkheid gekneusd en gewond wil ik mij overgeven aan het eindige opnieuw verloren in het weten ......…

Dag mam ,ik ben niet laat thuis zo is hij de deur uitgegaan maar kwam nooit meer naar huis de wereld bleef even stilstaan. Een auto schepte zijn lichaam slingerde hem hoog door de lucht het laatste wat men van hem hoorde was zijn allerlaatste zucht Zijn moeder staat te wenen daar bij dat open graf van hem die haar zo lief was en wie zij…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

Ach, mijn liefste zo droef klinkt mijn lied in de nacht dat het misschien verliest aan schoonheid, aan ritme, aan praal en pracht, maar droef blijft mijn lied - tenzij ik veinzen moet - en dan vraag ik me af hoe je vrolijk zingen kan als je hele wezen baadt in smart, als het verleden je tart, hoe kan je vrolijk zingen als zelfs…

ik gooide mijn brieven in het water het verschil tussen nu en later in mijn hart draag ik haar nog mee pijn werp je niet zomaar in zee ik huilde tranen aan de vloedlijn wenste dat het anders zou zijn maar niets brengt haar tot leven ik heb de zee mijn liefde gegeven de inkt vervloeit nu in het water het papier zal eens vergaan maar ik…

Ik beleefde vele avonturen, samen met mijn vriendje Gijs, want het verbeelden van een wereld verborg veel getier en kindergekrijs. Uit kinderhanden vouwde ik dromen, die op het maanlicht glijdend, de pijn deden vergeten tot het ochtendgloren. Ik ontwaakte echter nooit op de maan. Op een stukje kladpapier verfrommelde ik mijn droeve lach…

Ik vlieg de nacht in op vleugels van papier. ‘k Ga naar de maan, met mijn teddybeer als speelse passagier. Sterren verzin ik boven het witte ijs, als een sneeuwvlok zo licht gaat mijn lach mee op reis. Tegen de muur hinkelen wolken vrolijk op ’t blauwe papier. ‘k Kleed mij warmpjes met het roze jasje van mijn pluchen knuffeldier.…

'n korte kus daar ben je dan... je ogen lachen haast verlegen... waarom kwam ik jou niet eerder tegen... toch wil ik je niet leren kennen ik wil niet meer aan iemand wennen alsof ik ontwaak uit 'n verleden ik ben na 'n lange droom terug in het heden.....…

Jouw gezicht is een vlucht. Zwijgend vang je al de tranen op, bewegend tussen de grond en de lucht. Jouw schorre stem laat me luisteren. Hemel en aarde doe je verstillen, angstige schimmen in doorweekt fluisteren. Jouw ogen zijn strak gericht. Tussen verleden en heden vlucht je weg en blijf je in dat ene woord steken, ‘radeloos…

Kom maar heel dicht bij me, leg je hoofd maar in m'n schoot, laat je tranen gewoon de vrije loop, verdrietig mag je best wel zijn, dat ben ik soms ook, dus kom maar heel dicht bij me, dan zoeken we bij elkaar de troost die we zo hard nodig hebben, kom maar heel dicht bij me....…

Verdriet kan soms zo sterk zijn het vreet je helemaal kapot houdt je angstvallig in zijn greep en pakt je bij je strot. Dan zou je heel hard willen gillen en er komt maar geen geluid als dan eindelijk de ontlading komt dan gil je, nee dan schreeuw je het uit. Dan zul je roepen: God waarom waarom werd mij dit aangedaan krijg ik dan nergens…

Ik maak even pas op de plaats even neem ik mijn rust Mijn gevoel is nu bovenmaats alsof ik door de duivel ben gekust Levend op de laatste bonen gezoet door de honger van het gemis Lijkt een ieder mij uit te wonen als ik me telkens weer vergis Zonder doel voor ogen beleid is van de baan Vuile was hangt te drogen en ik begin er…

Elk woord giftig Elke blik dodelijk Een enkele aanraking fataal 'Hoe moeten we verder leven met elkaar?' schreeuwt zij 'Niet' fluister ik, maar mijn woorden worden weggedragen door de wind Pijn die snijdt door merg en been Ze scheuren mijn hart aan stukken En voeren het aan de wolven Koude vingers raken mijn spiegelbeeld…

Zoveel te bepraten. Zo veel nog te doen. Toch moest je ons al achterlaten En de deur van het hiernamaals open doen. Zoveel nog te ontdekken. Je stond nog zo kort in het leven. En toch moest je je al terugtrekken om zo op te geven. Je had je leven net op orde en niet meer die wanorde. Waarom is dit gebeurd? Het heeft onze harten verscheurd…

Elke dag komt weer dat moment dan sterf ik eigenlijk net niet maar het feit dat jij verdwenen bent bezorgt mij vreselijk veel verdriet Ik zie alles door een sluier van tranen onophoudelijk dwaal jij om mij heen ik probeer die lange weg te banen maar ik voel me zo verdomd alleen Ik zal jou absoluut nooit meer vergeten met jou samen was mijn…

Nog hoeveel nachten woelen, zuchten, smachten, nog hoeveel dagen huilen, roepen, vragen, niet huilen, opstaan, doen alsof, weggaan, niet meer doorgaan en zwijgen. Nog hoeveel momenten om in mijn dwaze hoofd te prenten dat dit alles niets is en dit niets alles, dat het leven geen “joke” is en dat jij niet perfect bent, dat je de enige…

Mijn opa is een echte grappenmaker, Hij timmert ook vaker. Hij houdt van lekker eten, En laat ook wel eens scheten. Die ruiken niet zo lekker, Maar als hij dood gaat baal ik als een stekker. Mijn opa is een oude man, Die toch nog veel kan. hij wil de boom in om kersen te plukken, en kan vallen uit de boom door dat vele rukken. Opa is behoorlijk…