Alle inzendingen over overig

Weer de nacht, weer de ochtend van een nieuwe dag voor dansers en de andere mensen te voorschijn kruipend uit het ogenschijnlijk eendere verrassingsei, tijd is water in een rivier die zich verdrinkt in de wereldzee en ik stroom mee, ik kan me laten drijven…

Het leven is iets zieligs, doe iets, dan vind je – jouw motivatie.…

Isis ontsluierd, niet haar masker van goud, maar echt, haar ziel in mijn naakte lichaam de energie van de wereld kleedt mij van binnen uit trekt knopen los, strijkt inwendige bulten glad vult deuken en scheuren en draait de deksels los van mijn wonden, likt ze langzaam met liefde weg tot dunne littekens van verloren eenheid met…

Windvlagen vagen mijn herinneringen weg – Ik val uit elkaar.…

Ik hield me maar vast aan mijn ochtendkrant, op straat – bij het uitglijden.…

In het begin zijn moeders god en dat kan niet goed gaan want ze zijn gewone moeders niet altijd alles wat je nodig hebt van de hemel en de aarde en je vader is het voorbeeld dat je zelf op zoek moet naar bedden van bestaan vanwege een boze fee die problemen gooit bij elke geboorte zodat je op reis moet om te vinden wat je mist…

Ik kap de wildgroei van mijn dromen, zo hak ik – me weer een uitzicht.…

Ik weet het nog ik heb het vaak gezien aan hun gezichten, hun eis een grote meid te zijn niet tomeloos te komen zeuren om aandacht .....Ontplof maar, je bent sterk .....het woedende bewijs .....van ons gelijk niet te hoeven zorgen voor mij, ze hadden recht op hun eigen leven dus deed ik onoverwinnelijk mijn mond open, krachtig…

Een hoekige dans: een doos springt over de weg – radslag na radslag.…

mensen gaan kletsen als hun geest geen rust vindt in gedachten als een eenzaam hart hun losgeslagen lippen doet ratelen enkel uit puur tijdverdrijf door te veel te praten mag u verwachten dat er weinig zuiverheid van denken overblijft gedachten willen vliegen als vogels zijn zo vrij vang ze niet te snel in woorden die te vaak…

Nooit meer denken, nooit meer dichten Nooit heb ik iets groots verricht Een laatste vers als doodsbericht Nooit meer lachen, nooit meer huilen Niets wordt meer van mij verwacht Geen argument door mij ontkracht Teloorgegane teerbeminden Hartenpijn niet langer vrezen Mijn afscheidsbrief mogen zij lezen Vrouwen heb…

Je beklimt een berg terwijl je denkt aan de top – dus je bent nergens.…

laat me niet wachten in de ijskoude nacht als aangeschoten wild in het zicht van de jager niet wachten in het blakerend licht van de smeulende brand waarvan ik de hitte niet verdragen kan laat me niet wachten met verloren woorden die nog altijd weten wie we vroeger waren…

Ik zit lekker in de zon te wachten, begeerlijk denk ik, hoop ik voor jou te zijn Om me heen gaan mensen zoals altijd hun gang De zon schuift verder en de schaduw volgt Vissen houden zich stil boten varen voorbij de geur van houtskool Leven is eten…

Kom ik mijn schaamte voorbij om over mijzelf te vertellen? Over mijn angst anders te zijn mijn angst voor de reacties die alles kunnen veranderen Ik wil lachen, feestelijk leven, kom, zet muziek op we wagen er een dansje aan en misschien vertrouwen we elkaar dan genoeg om open te zijn Het is geen examen we hoeven niet te vechten…

Jouw aangezegd scheiden, genadeloos en plompverloren Heenvliedende weken, traagzaam, tergend treuzelend razendsnel Gestadig slaapgebrek Spaarzaam sluimerend verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden…

Kinderen trekken mij aan ik wil geraakt worden hun energie voelen botsen op mij en ik wil terugkaatsen mijn ziel tegen hen aan duwen als een streling De bejaarden op de soos raken mij hun aanwezigheid en hun lach verwarmen mij, de verstandhouding de knipoog van een raak woord de wijsheid van hun rimpels Ik heb vriendinnen ik maak…

iemand gooit stenen naar de leegte tussen de sterren omsingelt stille woorden verscholen onder een stolp van glas iemand blaft met schorre keel naar geesten achter koude muren botst in schommelend licht tegen het verlies van wie hij was iemand dicht met haperende pen op de mestvaalt van het tekort betast de taal met vingertoppen…

De wekelijkse rustdag is zo heilig saai! Ik wil gaan werken!…

Alles begint ermee, taal (mama's gezicht en lieve woorden) draaien, kruipen, lopen (mama's hand en aanmoediging) eten, spelen, willen (mama's voorbeeld en commentaar) zand, water, wind, hout en vuur (hemel en aarde) dieren, auto's, bouwkranen (de wereld) school, luisteren, oefenen (leraren en lezen) oefenen en oefenen (vakmanschap) tot…

We streden om de zeven heuvelen We zagen kameraden sneuvelen De aarde kleurde vermiljoen We zakten door gezwollen benen We zogen vaak op kiezelstenen Bij gebrek aan dagrantsoen Geen kou, geen hitte kon ons deren Geen geweervuur deed ons keren Twaalf maanden jachtseizoen Ons wapen glom van poetskatoen We…

Volop sneeuwvlokken, verderop zie je ze niet – tot ze mist vormen.…

Veelvuldig in de rivier geweest – ontelbaar vele keren. Nooit opgeslokt, nooit reddeloos ver weggedreven. Steeds weer behouden herleid naar vertrouwde oevers. De parallelle belijning van een kronkelend bestaan. Veelvuldig ook in mij geweest – ontelbaar vele keren. Op haar beurt vrijelijk door mijn lijf gestroomd. Samengevloeid…

Jij slaapt en ik kijk – moe, maar gelukkig met jou, een droom die is uitgekomen Met jou weet ik meer van geluk, met jou ken ik mezelf meer Met jou ben ik nieuw Met jou is de wereld vol van jouw wonder Samen vouwen wij ons om jou heen tot een veilig huis waarin jij de wonderen van de wereld ontdekt, het piepen van de halsbandparkieten…

we weten wat Ötzi 5000 jaar geleden at dat een pijl hem dodelijk trof hij in het Alpenijs mummificeerde en in 1991 tevoorschijn smolt we zullen nooit weten hoe Ötzi zichzelf de anderen het leven in de Kopertijd beleefde we kennen je voor minder dan de helft Ötzi liet de dood bijvoorbeeld lang op zich wachten toen die…

Ik kreeg wat ik wou; nu heb ik nergens zin in – ik rommel maar wat.…

Waar de drukte van alledag stilvalt en ik iemand in zichzelf zie keren, houdt alles op ogenblikkelijk val ook ik stil, heb ik geen plannen meer niet eens een lichaam ben ik niet meer op weg alleen nog de zacht trillende energie die liefde heet verbonden met het gezicht dat ik zie, zo mooi in balans met het leven Mens, ik houd van…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

Weer schrik ik wakker uit mijn droom Weer word ik hard geconfronteerd met uw bestendige afwezigheid de ijzig koude werkelijkheid De grijze, grauwe realiteit die mij doet huiveren en leert dat liefde louter, zuiver existeert in deze ravissante, troostrijke droom Laat mij verdrinken in uw vrouwelijkheid…

Niemand wil dom zijn, of erger nog: een dwaas zijn – laat staan onhandig.…