Alle inzendingen over overig

Alles begint ermee, taal (mama's gezicht en lieve woorden) draaien, kruipen, lopen (mama's hand en aanmoediging) eten, spelen, willen (mama's voorbeeld en commentaar) zand, water, wind, hout en vuur (hemel en aarde) dieren, auto's, bouwkranen (de wereld) school, luisteren, oefenen (leraren en lezen) oefenen en oefenen (vakmanschap) tot…

We streden om de zeven heuvelen We zagen kameraden sneuvelen De aarde kleurde vermiljoen We zakten door gezwollen benen We zogen vaak op kiezelstenen Bij gebrek aan dagrantsoen Geen kou, geen hitte kon ons deren Geen geweervuur deed ons keren Twaalf maanden jachtseizoen Ons wapen glom van poetskatoen We…

Volop sneeuwvlokken, verderop zie je ze niet – tot ze mist vormen.…

Veelvuldig in de rivier geweest – ontelbaar vele keren. Nooit opgeslokt, nooit reddeloos ver weggedreven. Steeds weer behouden herleid naar vertrouwde oevers. De parallelle belijning van een kronkelend bestaan. Veelvuldig ook in mij geweest – ontelbaar vele keren. Op haar beurt vrijelijk door mijn lijf gestroomd. Samengevloeid…

Jij slaapt en ik kijk – moe, maar gelukkig met jou, een droom die is uitgekomen Met jou weet ik meer van geluk, met jou ken ik mezelf meer Met jou ben ik nieuw Met jou is de wereld vol van jouw wonder Samen vouwen wij ons om jou heen tot een veilig huis waarin jij de wonderen van de wereld ontdekt, het piepen van de halsbandparkieten…

we weten wat Ötzi 5000 jaar geleden at dat een pijl hem dodelijk trof hij in het Alpenijs mummificeerde en in 1991 tevoorschijn smolt we zullen nooit weten hoe Ötzi zichzelf de anderen het leven in de Kopertijd beleefde we kennen je voor minder dan de helft Ötzi liet de dood bijvoorbeeld lang op zich wachten toen die…

Ik kreeg wat ik wou; nu heb ik nergens zin in – ik rommel maar wat.…

Waar de drukte van alledag stilvalt en ik iemand in zichzelf zie keren, houdt alles op ogenblikkelijk val ook ik stil, heb ik geen plannen meer niet eens een lichaam ben ik niet meer op weg alleen nog de zacht trillende energie die liefde heet verbonden met het gezicht dat ik zie, zo mooi in balans met het leven Mens, ik houd van…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

Weer schrik ik wakker uit mijn droom Weer word ik hard geconfronteerd met uw bestendige afwezigheid de ijzig koude werkelijkheid De grijze, grauwe realiteit die mij doet huiveren en leert dat liefde louter, zuiver existeert in deze ravissante, troostrijke droom Laat mij verdrinken in uw vrouwelijkheid…

Niemand wil dom zijn, of erger nog: een dwaas zijn – laat staan onhandig.…

Geen pad, wel een afgrond Koude wind, dreigende wolken Het is onherbergzaam hier Schuin voor mij knisperen zwarte bladeren open Recht uit de grond Er groeien uilen uit ze blazen zichzelf op bedachtzaam zoals ze zijn Alsof ze zouden kunnen vliegen staan ze dicht op de rand mij te weren van een misstap Achter mij hoor ik ze verschrompelen…

Tsjik tsjik, de sproeiers vormen vliesdunne nevels – met een regenboog.…

De avondzon giet een dagvol diepe kleuren – uit in de vijver.…

De deur is nooit op slot De sleutel zit er gewoon in klaar voor gebruik en nooit kwijt maar wie bezig is met problemen aan zijn hoofd gaat er naar zoeken en komt niet op het idee dat je gewoon verder kunt door op de klink te drukken Ook mediteren helpt niet met de zorgen wordt vergeten wat er is achter de deur en blijf je waar…

Volwassen verlang ik juist naar het verlangen – volwassen te zijn.…

Mijn lange schaduw vroeg op de dag achterna Ik word verwacht ze kennen me Er is werk te doen, te bespreken en tussen de woorden door wil ik in gedachten mijn collega's omarmen We zijn samen op weg maar we gaan niet ergens heen en dat is goed…

is het mijn gebrek aan gewicht de schade schande het verlies van grond onder mijn bestaan is het mijn weifelmoedigheid die grijnst vanuit het wolkendek is het de dood die nadert op sokken en iets te lang stil blijft staan bij uitgerekend mijn raam?…

voorbij het geraas gedoe de plichtplegingen de hoge muren het oog van de storm de donkere horizon voorbij dit alles landt een beroering…

Mijn eerste stappen, een brede stoep, in mijn hoofd – overal slingers!…

veel dichters slapen slecht ze zijn altijd op hun hoede echt als ze maar even vermoeden dat ze door invallen worden overvallen willen ze zichzelf geen verwijt moeten maken van had ik maar maatregelen genomen of hebben gezegd wat ik nog niet had ben ik al weer kwijt die woorden die invallen laat ze niet lopen je weet nooit of ze terug…

Uit tijden waarvan ik geen idee heb of ik er onbewust van weet is in Carrara dit blok gebroken Wat voor bloed stroomt er door zijn aders? Wat roept het in mijn hoofd? Een stuk steen dat zichzelf blijft, onvatbaar voor alles dat ik probeer eraan toe te dichten Het blijft gewoon wat het is terwijl het in mij vormgedachten vormt die ik…

Wat is oud en op in mij? Wat kan ontkiemen? Hoe wil ik leven?…

Weer een jaar gedaan wat ik graag doe, niet alles – wat ik wilde doen.…

De wereld draait steeds haar rad van de tijd vóór mij – Ik word duizelig.…

We steken over van de schaduw naar het licht: We bestaan! Maak plaats!…

dit was weer een van die meest leerzame jaren van de afgelopen tijd die heb je zo af en toe een keer nog nooit streken we elkaar zo tegen de haren nooit was er zo weinig en zo veel solidariteit dit jaar wierpen we in vele spiegels een blik wordt dit het jaar gemarkeerd als de grote ommekeer? Oude spiegels raakten verweerd nieuwe…

Dag tienerjaren, dag vlinder van mijn dromen – wat leef je toch kort.…

Shows druipen hun slijk van het scherm, tot we vol zijn – en niet meer bruikbaar.…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…