Alle inzendingen over Elias

Mocht je in Kleef bij volle maan onder de kasteeltoren staan, dan zie je haar ziel vaak uren treurig in de verte turen, hoor je haar roepen in de nacht “Elias, Elias, ik wacht”.…

‘Geef les en staak toch niet,’ roept Elias en elke leraar wil hem langzaam villen Ver buiten de Arena hoort men gillen "We zijn natuurlijk liever ín de klas Al jaren zijn we zo ontzettend boos Schoolteam is een anagram van machteloos"…

De nacht trekt zich als een blaasbalg open boven het donker deinen dat haar zoekt. Haar sifon zoekt de horizon waar zijn vloed ontbranden moet. Tot zijn hoogte trachtend zich vergewissend van zijn kracht haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de…

De nacht trekt zich als een blaasbalg open boven het donker deinen dat haar roept. Haar sifon zoekt de horizon waar zijn vloed ontbranden moet. Tot zijn hoogte trachtend, zich vergewissend van zijn kracht, haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de…

Nu onze voeten zonder lijnen zijn, alles uitgewist werd bij het oversteken is er nog slechts het breken van de sneeuwkristallen om onze opwarmende lijven heen ten teken dat we aangekomen zijn. Willen en streven raken langzaam afgedreven. Bestaan bestaat nog slechts uit al het overige vergeten. Het behoudendste in dit behouden huis staat…

Bovenin de kamer troont het licht nog als een fries maar naar beneden toe wordt het duister dieper en werkelijk de tempel van de nacht die hen voor elkaar bestemmen zal. Hij bereidde het huis voor op haar komst, veegde het venijn weg uit de hoeken maakte ze rond en onderhorig aan liefde die moet beginnen onder doeken. Zo ligt het tot haar…

Kronkelend zijn glibberige armen om het hart slaakte hij een laatste zucht toen Elias hem vedreef tot in het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand…

Kamerlid Ton Elias zegt dat hem berichten bereiken dat zij geweigerd zou hebben bij een dienstreis op een lijnvlucht mee te gaan. Enkele weken geleden werd bekend dat de minister voor 102.000 euro een privévliegtuig had gehuurd voor een dienstreis naar Angola. --------- Ik als minister in 'n lijnvliegtuig vertoeven ?…

Terreinknechten met kapsels van graniet rollen lange slanke benen van hun haspel blazen strandballen vol dobbelstenen op het blauwe gras en langs de kant verkoopt een winkeltje in konijnenpak verse penen en nu de schapen met herdershondoren zijn verkast en ook de rij ziekenhuisbedden zijn verdwenen stappen de spelers uit de tunnel als…

Vlinders eerst strijken dan pas frituren zeg je worden ze lekker knapperig insecten zijn toch gezond? Verraden door een moedervlek werd je druppelvanger in de woestijn zag alleen vogeltjes cirkelen met raampjes voor passagiers Ik nam je mee naar de waterval en bij elk niveau plukten we rode rozen thuis vulden we grote groene olijven als…

De zee rolt krijsende tongen langs dijen en kuiten de zon klampt zich vast aan de rand van een wolk Geliefden draperen een tekort aan armen rond een ruggegraat die ze delen sinds kort Meeuwen negeren eeuwenoude wetten en slepende netten schrapen de zeebodem kaal 's Avonds kleuren neon spiralen de zilte lucht en dwalen wij langs donkere…

Vanaf dit balkon zwevend een halve kilometer boven de grond aanschouw ik jouw blauwgroene diepte in ongekend breedbeeld formaat Miniatuurbootjes trekken geluidloos groeven en poppensteden vleien zich op een stenige deken aan de overkant Kijkt mont pizzocolo van ver naar onze natte handdoeken die hangend over het balkon boodschappen seinen…

Zondige gedachten ontrafelen truttige truitjes tot spannende spaghetti de buurvrouw toont haar tattoos puur uit verlatingsangst Senioren happen appels zonder handen uit een ton vol water wie heeft zijn eigen tanden nog Forse negerinnen met ogen als wielklemmen sjouwen halve varkens de koelcel uit De voorbodes van een straat-BBQ hangen…

In de kraamkamer met onbeperkt zicht ziet een wereld het levenslicht en huilt zilte zonnen Aan het front stranden warme klanken ondergronds in geluidsdichte kisten Er zitten sloten op oneindigheid liegt de maan in de waan een sloopkogel te zijn…

De kruin open als een bloemkelk de huid die naadloos aansluit op het drumvel van het heelal draagt de huivering van verre langs de ruggengraat van de melkweg een supernova barst extase en achter deze façade onbegrijpelijk het brandgat van de schepping het doorgronden te gronde aan eigen vuur.…

Vanuit haar stoel dicht bij het raam kijkt ze over de velden, weerspiegeling van braakliggende akkers achter haar ogen waar oude bekenden ooit verwaaiden, haar gelaat bleek en verlaten, het licht dat langzaam achter de einder verdwijnt.…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

in het park staat een man bij het monument hij prevelt namen achter hem op het gras blaast een kind bellen elke draagt een jonge dood boven het loof wieken vleugels verschrikt het luchtruim open…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

er was eens een moedervlek ze brandde op het witte doek met twee knapzakjes vol talenten schijnwerpers streelden slaafs haar huid zo kleverig als vliegenstrip zelfs de presidentiële vlag ging uit maar ze kreeg de wind van onderen want achter de glamour in pilvorm zwierf een kind alleen door lege straten geen steen die daar je vriend is…

het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

als bougies niet willen vonken als de krukas niet meer draait als de brandstof onverrichter zake de motor druipend weer verlaat als lampen niet langer boren door de bodemloze nacht als de olie slechts kan kruipen waar de peilstok het niet verwacht breng dit wrak dan naar de sloper alles verdwijnt in het verleden ook de haren van…

Vers breekt het brood Zijn we jonger dan de tijd ooit kan dragen Zwaanloos is de nacht In de binnenzak van een zwerver.…