Netgedichten

netgedicht (nr. 13.694):

Elias Recht

Kronkelend zijn glibberige
armen om het hart
slaakte hij een laatste zucht
toen Elias hem vedreef
tot in het git zwart

Ik hoor hem nog brullen
“Dat God zo rein en zoet als bronne water
niet zou bestaan”
kwijnend in het zout
waarin hij was vergaan

De schelpjes en kraaltjes op de bodem
liggen daar zo vredig
in een lijn van hand
alwaar de haaien schuwen te gaan
waar zijn oorspong brandt

Zowaar straalt daar dan toch
een schoon paarlen licht
Dat Aquarius verlicht
Opdat geen achtarmige bandiet
zich zal doen vergrijpen
aan Zijn Heilig Licht