Alle inzendingen over Elizabeth

Ik heb een hang naar de oneindigheid De horizon mag nooit mijn blik versperren Ik wil de leegte zien achter de sterren En klokken zonder wijzers naar de tijd De zon ging nooit ten onder in haar rijk Maar voor de dood is iedereen gelijk…

Dan laat Elizabeth wat van zich horen: Ze slaat hen allen deftig om de oren.…

In 't fotoalbum van Elizabeth ter ere van haar tachtig maal verjaren ontbreekt Camilla, voor haar zoon de ware. Zo is prins Charles weer flink te kijk gezet. Ze heeft de regels er op nagelezen; voor haar kan er maar één de Tweede wezen.…

De droom van Willem is de grote vaart Corien droomt van een ring met diamanten De dominee droomt van catechisanten Elizabeth droomt van een eigen paard En Pieter ligt in Twente in z’n bed Te dromen van een zakenkabinet…

Sinds jaar en dag regeert Elizabeth het Britse koninkrijk bij Godes gratie. Ze denkt nog lang niet aan haar abdicatie. Haar zoon is in de wachtkamer gezet. Voor kroonprins Charles blijft, tot zijn moeders dood, de troonsafstand onoverbrugbaar groot.…

Kom eens hier, luister heel even. Vandaag begint, de rest van je leven. Zie gisteren, als leermoment. Het vormde je, tot wie je bent. Verleden tijd, dat is voorbij. Nu is nu, en dit ben jij!…

© 2006 Elizabeth…

Je bent een vlinder... Fladderend, overal heen. Over bergen en door dalen, maar je vliegt nooit alleen. Ook al gaan je vleugels stuk, tegen de harde wind. Ik ben er om je op te vangen, totdat je het geluk weer vindt.…

Je ziet de mooie dingen, als ik ze even mis. Je ziet de zon, als het overal donker is. Je ziet de mooie dingen, al zijn ze nog zo klein. Je vertelt me zacht, dat die het grootste zijn.…

Probeer niet, om haar te vergeten. Verdriet dat mag je houden, hoelang mag je zelf weten... Denk aan haar, het hoeft niet te vervagen. Herinneringen heb je nodig, om het verlies te kunnen dragen. Probeer haar, een speciaal plekje te geven. Dan zal ze in je hart, voor altijd blijven leven...…

Ze zeggen dat ik verder moet, maar ik weet alleen niet hoe. Ze zeggen dat het slijt, maar ben ik daar aan toe? Ik wil nog steeds, nog elke dag, een traantje laten gaan. Want leven zonder jou, kan ik nog lang niet aan. Ik twijfel en ik vraag me af, of dit gevoel ooit went. Of lachen ooit nog kan, nu jij er niet meer bent...…

Zwarte leegte, koud en stil... Wat kan ik zeggen als spreken niet wil? Koude stilte, leeg en zwart... Als ik zwijg, dan schreeuwt mijn hart...…

De zon is weg we gaan weer naar huis en dan? wat dan? vertrek maar zonder mij vergeet mij maar vergeet mij allemaal en laat mij hier je zult me niet missen je leven zal lichter zijn niemand meer die jou herinnert aan jezelf…

Ze stond bekend om haar ‘stiff upper lip’, En was niet uit haar evenwicht te brengen, Ze wist haar leven aardig te verlengen, Nu stuit ze op de cirkel met een stip. Ik kijk naar alle beelden op tv; De wereld sterft een beetje met haar mee.…

lukken zou het "schilderen" van de vrouwen die je liefhebt beschrijf ze zo, dat je ze aanraakt maar met de toets van een schilder die de toeschouwer op afstand houdt om daardoor beter te zien voorbij schoonheid of ingepakte intimiteit kwetsbaar leven in liefde maar wel met zo'n opvallend rode mond als bij haar Elizabeth…

Jij bent een boek Laat me je lezen Laat me je openslaan Laat me van jou elke bladzijde strelen met zachte hand over jouw letters gaan Jij bent een boek maar laat mij jou schrijven naar daar waar nog geen woorden staan Wij zijn een boek en laat dat zo blijven laat het verhaal nu verder gaan.…

de vorst heeft blijkbaar keihard toegeslagen ze zit bevroren op haar hoge troon een ijskoud Brits en koninklijk icoon de kroonprins telt de uren en de dagen de zestig jaren zijn voorbijgevlogen en al die jaren bleef ze onbewogen…

De koningin van de UK verrast ons allen met de keuze van haar hoed. Ze steekt, als ooit de hofnar, welgemoed de draak met politieke poppenkast. Of wil ze met dat luttel aantal bloemen het unie-toekomstperspectief benoemen?…

“Bedankt, dit was het mensen, ik moet gaan, Ik moet alweer het stokje overgeven, Een stuwraket als ik, heeft geen lang leven, Onzichtbaar plons ik in de oceaan.” Het is de Queen die weer historie schrijft, En vraagt waar toch die nieuwe Churchill blijft.…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

in de stilte van mijn wezen in de stilte van de tijd komt tot diepe zuiverheid 't wonder van niets meer te vrezen met mijn ogen stil gesloten deinend op mijn ademstroom lijkt het net alsof ik droom als een lied met open noten in de diepte van dees stilte is geen angst en geen paniek is geen enkel mens meer ziek is geen plaats meer voor…

. stevig in de lente praalt de prunus prachtig zachtrose zuiver zijdeachtig suikerspin snoepzoet dwarrelen dunne blaadjes vallen vaag een vederlicht gehaakte sprei met gaatjes .…

. ik ruim de keuken nog wat op ik zie mijn moeder gaan ik pak wat op en zet het weg ik zie haar handen aan hoe zij het deed verleden tijd wordt heden in de tijd nu net als toen mijn handen gaan als die van haar met vlijt haar vingers zijn nu krom beleefd haar handen zo vertrouwd de mijne zijn nu net als toen al moederhanden oud…

gisteren had ik je nog in mijn hand vandaag vloog je op je gaat steeds hoger nu wil je zelf de wijde wereld in nog even omkijken nog even zwaaien en dan op weg…

. verdrietig als een kronkelende worm voel ik mij afhankelijk ik kan er niks aan doen .…

een gedenkwaardige dag van water naar lucht een dag van geboorte van huilen van schrikken van bewondering verandering vernieuwing van zijn ik ben ik ben geboren in de tijd ik ben jarig…

missen doet pijn missen zit diep missen is zo heftig laat me staren laat me huilen laat me voelen hoe het was had kunnen zijn hoe het nooit terug zal komen het is voorbij voorgoed voorbij weg…

. en de dichteres zei met kinderen om je heen kan je haast nooit een pen vinden en de man zei dan gaan er veel gedichten verloren daarop zei ze niets ze dacht dat hij gelijk had anders kon ze niet ze was eerst moeder .…

voel je de herfst in al zijn kleuren wankelt nu al in oktober straks november weer met storm heb jij je dikke winterjas al gepakt voel je die bladeren om je heen steeds meer verzamelen ze zich alsof ze hebben afgesproken dat het nu de tijd is zie je dat de kleuren van de bladeren verspringen van goud naar geel en dan weer goud het…

nog een nachtje slapen nog een nachtje slapen ik ben een beetje zenuwachtig nog een nachtje slapen wat zal ik nou toch krijgen nog een nachtje slapen ik wil het allerliefste nog een nachtje slapen zal het groot zijn of heel klein nog een nachtje slapen zal ik wel iets krijgen nog een nachtje slapen zal ik overal gaan zoeken…