Alle inzendingen over Enquist

Anna Enquist wil nog wat beklijven Al dacht Opzij dat zij ermee ging stoppen 'Ze praatte niet in one-liners en koppen Dus heeft ze vast geen zin meer om te schrijven' Wél doet zij volgens de geruchtenstroom Symphonica in Rosso (Gelredome!)…

Zo innig aan elkaar verknocht Toch stadig aan elkaar losgelaten, Zoals dat hoort in een kinderleven Dat ongemerkt uitgroeit tot volwassenheid - Veranderende klankkleur, Die de volgende fase aangeeft In een natuurlijk ontwikkelingsproces: Moeder die haar dochter Als gelijke aanspreekt nu, En die in haar ogen De volwassen vrouw herkent…

Met de rug naar mijn toekomst Sta ik, het verleden trekt, Trekt mij gaandeweg steeds Meer naar zich toe, spant Zijn kleverige tentakels Om mijn magere lijf, Zodat ik geen kans heb Me om te keren om een Glimp van mijn toekomst Op te vangen die hier Onbereikbaar achter mij ligt…

Waar wij dichters menen de waarheid Tot op het bot te ontleden als wij Onze gedichten schrijven, Komt het niet zelden voor Dat wij de waarheid beschrijven Zoals wij die waarnemen - Of wij daarmee ook De werkelijkheid treffen Valt nog maar te bezien: We beschrijven haar immers Zoals wij onze werkelijkheid zien…

Die afstammen van hun Woordeloze soortgenoten Staan met schaamte die Op hun wangen groeit Te gluren naar twee Wezens achter tralies, In wie zij zo ontegenzeggelijk Veel van zichzelf herkennen, Waarbij de woordelozen zich Verbijsterd afvragen wat de Apen aan de andere kant Van de tralies in vrijheid doen, Tussen het bekijken van…

Het vlot van helderheid Brengt me na het afscheid Van de tijd naar de overkant Waar zij niet meer bestaat, Een vlakte waar het leven Zich rimpelloos afspeelt En zonder einde is…

Zaterdagmorgen in pyjama Beneden in de keuken, Op elk bovenbeen een kind In liefde gekregen dat Mee smult van het nieuwe Disneyverhaal dat zo-even Met een hoorbare plof Op de deurmat was geland, En dat de kinderschaar Opgewekt de trap af had Laten rennen op weg naar Een nieuw verhaal, een nieuw Avontuur dat pap en mam zo grappig…

Volheid die te veel geworden was, Voelde me er door overlopen, Te vaak, te veel naar mijn zin Was mijn ik erbij ingeschoten, Tijd die als een vloedgolf Van aaneengeregen gebeurtenissen Over me heen sloeg En me platgeslagen achterliet - Koos er voor me uit de tomeloze Volheid terug te trekken, rust te vinden Waar ik die allang was…

Die deel van ons waren, In ons geleefd hebben, In lichaam en gedachten Gestalten waren die wij Konden zien, die ons eigen waren, Hartslag die zich met het onze verweefde, Zullen er altijd zijn In wat wij voelen, In hoe wij denken, Openlijk tekort aan kinderen Dat zich dagelijks voelen laat…

Muziek die ik maak, samen met de anderen, Cello, viool, en alt die met elkaar strijden, Elkaar aanvullen en opvangen, Golft door de kamer en door onszelf, Biedt troost die door geen woord Gegeven kan worden, geeft vorm Aan ons verlies, aan het verdriet Dat niet alleen ik maar ook zij voelen, Immers zij missen de mensen die ik mis, En…

De bloedsomloop heb je niet Met haar gedeeld, niet dezelfde Vochthuishouding, niet dezelfde Temperatuurschommelingen met Haar meegevoeld - Na de daad van liefde die Tot haar ontstaan heeft geleid Is er een achterstand opgetreden In de relatie die je tot je dochter Hebben zal - zij maakt pas na haar Komst op deze wereld kennis met…

Kleermaker ben ik, Een deugdzaam beroep, Een echt vak nog Dat vakmanschap vereist - Door anderen wordt Er doorgaans op mij Neergekeken - Want zij vinden mij Niet geleerd, ik ben Immers niet zoals zij - Ze begrijpen niet Dat ik het cement ben In het losse zand Dat zij daag'lijks achterlaten, Ik ben het immers, die Zonder…

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Pianospel spoelt in schuimkoppen over me heen, Deze morgen die Pinksteren heet en vol in het licht staat, Golvend Haydn's Little Serenade die jij voor mij kiest, Liefdevol jouw aanslag die onze liefde voor het leven Vorm geeft, golven ook van liefde en van pijn Die er voor altijd zullen zijn Golven van de tijd die zich onmerkbaar herhalen…

Probeer mijn gedachten In het gareel te houden, Maar een kruiwagen vol Met levendige kikkers Is makkelijker te controleren Dan mijn gedachten die Onverhoeds alle kanten opspringen, Zo wendbaar zijn ze, zo licht, Moeilijk te houden op het juiste spoor, Zonder er ook maar enige grip op te krijgen Gaan ze er met mijzelf vandoor…

De wind blaast verbetener dan ooit, Zo hard, zo zonder pardon, Zo zonder mededogen - Ook al heb ik nog zo veel pijn Van het schrijnend verdriet, De leegte die jij achterliet, De krater in mijn bestaan Die nooit meer dichten zal En mijn ik gevoellozer heeft Gemaakt dan ooit tevoren - Toch smaken deze mandarijnen Mij door alle ellende…

Als zelfs hoe ik heet Geen vanzelfsprekendheid Meer is, mijn naam ontsnapt Aan de grijze cellen Waarin mijn ik Onderdak vindt, Opgegaan in de mist Die mij elke dag omgeeft - Hoe zal ik dan de namen Van de dingen nog weten Die ik daag'lijks ontmoet, Hoe zal ik te weten komen Hoe ik ze noemen moet…

Zo is het gegaan, we dragen het met ons mee -- Een rugzak vol ijs.…

Mijn vader had twee levens. Een kort en vlammend, zonder mij. En een daarna. Mijn vrijheid was een plicht. Ik speelde in een pasgeboren luwte; wat ik voor vol aanzag was innerlijk ontwricht. Verhalen gingen onvoorspelbaar dicht en vragen ketsten terug. Ik zweeg. Als ik aan tafel zat stond er een horde hol van honger in mijn rug. Ik at.…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

De scalpel. Dieper. Het pincet rukt met een schijn van drift de rode tijdbom weg. Doe nu mijn zoon weer dicht, chirurg, vijandig bondgenoot. Sluit op zijn rug die rare mond die fluistert over ongepaste groei en dood. Na afloop benen wij, veldheren, door de gangen langs brancards, langs richtingwijzers naar de hel van 'kinderonc.'en 'mort…

Hoeveel aandeelhouders dansen op de punt van een naald? Gewichtloos web voor wie gelooft. Het schittert op een scherm. Uit de mobiel kwijlt een ijle Beethoven. Wat je zegt raast jaren rond de aarde, een pulserende stroom noodkreetjes. 'Lekker chatten met mevrouw Van der Geest in Australië!' Geen leugen zonder waarheid, zonder tijd geen…

Als gras in december, doe niet aan groeien, kruip weg onder een kille deken. Het is zwart in de doelmond. Er wordt gedroomd van zaadschieten, bloeien met wuivende pluimen. Noppen ranselen je recht, het mes maakt je hard. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

De sarabande spelen op de vrieskoude deel. De uilen hebben het klavier onder- gescheten. Stom staan de dingen van de zomer om je heen, strohoed, trompet. Omhoog die bovenstem, waar vogels schuilen op de balk, en dan omlaag. Vertraag het lied, houd in totdat bloed stolt en adem stokt. Kan zij nu gaan? Doorspelen. In de bas orgelt een toon…

Voor Herman de Coninck Loodzware dagen zeggen we maar wat weegt zo'n woord weinig; het laatste zeilt op stadsdamp neerwaarts, kromt zich keer op keer om zijn betekenis. Argeloos keren de huizen hun dierbaarste wanden naar buiten, fluisteren Lissabon, Lissabon. Tussen keuken- en badkamertegels zoeken wij traag naar de tekens, verrijzenis…

De rivier heeft zich tot meer gestrekt en klotst onder de waslijn. Geen plaats voor paarden, engelen; in geen herberg thuis. Ga liggen onder zeven dekens, koorts ranselt de gewrichten, laat hem, hij maakt zich zwaar in haarwortels en oogkas. Straf, teken? Na een troebele nacht ligt water glad over radeloos gras, een zuiver blinken tussen…

Gerrit ik schrijf je het wordt lente, er ligt bros ijs op de tafel - gaan we dit jaar weer van rotsblokken springen, vrolijke rookvanen wegblazen, verdwenen dichters bezingen? Nu, het wordt lente, het schrijnt waar zij weggescheurd werden, de onzen, we staan nog te trillen; veel vocht verloren, pijn onder de kleren. Het verborgene vlijtig…

Welke constructie is steviger, heeft langer standgehouden. En hoe meer er wonen, hoe minder je wegkomt. Waarheen. Het verlangen is een zomerhuis zonder kookplaats en zonder geschiedenis. Hier ben ik omdat ik hier ben. Vannacht was ik wakker, het waaide, regen striemde de kastanje terwijl het al licht werd, de nacht had geen rust gebracht. Ik…

Wij schrijven zo graag over hersens, wij dichters. We klemmen het brein in de handen; woorden druppen op tafel. Het lukt! Een zoemen start in Wernicke, Broca. Liquor klotst in de ventrikels, ionen krioelen in synapsspleten. Dan een toets van beheerst verdriet: de glorie vergaat als wij uitdoven. Tevreden lezen, achterover. Alsof we het…