Alle inzendingen over Eva Gerlach

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Uit ‘Daar ligt het’ (2003) van Eva Gerlach (1948), t.g.v. de vierde gedichtendag op 30 januari voor Poetry International geschreven.…

Verbrand in zijn pak, verstrooid over de golven – maar hij waait terug.…

Waar ga ik heen Nu het uur is gekomen Dat je mij alleen laat - Ga ik schuilen in het groen, Luisterend naar het vredig gekoer Van mijn tortelduiven die mij Volgen waar ik ga of sta - Of verberg ik mij tussen de sterren Aan de maanlichte hemel hierboven mij Om er dan voor altijd te blijven…

In de kist lag hij stil op zijn rug, zijn mond een klein beetje open juist zoals ze hem hadden gevonden, languit op de kade, hengel in groen foudraal naast zich, dobbers en snoer, emmertje leeg, het blikje met maden in zaagsel nog dicht, twee elastiekjes eromheen. Binnen zaten ze allemaal bij elkaar, een vroeg om zijn vissershoedje, een ander…

Mijn kind laat mij met buitenlucht alleen, zij blijft op afstand sinds zij uit mij viel. Plastic steekt uit haar afgewend profiel, met apparaten woont zij achter glas die haar weerspannig ademen bewaken. Als ik tot bloedens toe mijn handen was mag ik een ogenblik haar vel aanraken. Hoe steel ik haar, hoe krijg ik haar ontvreemd. --------…

Zullen we nou nog gaan vissen of niet. Kijk de hengels, allemaal gisteren voor je gekocht alle twintig, je kwam niet en ik kon je nergens vinden. Dus dit is het aas het zoetste zingen en fluiten en daar staat de picknickmand vol met zelfrijzend verschiet en hier heb je eersteklas stof waarmee ik je aankleed, wil je het. Of toch liever niet…

Een hond met ijzeren ogen had mijn hand in zijn mond genomen. Ik wilde niet dat dit gebeurde maar was bang te scheuren als ik mij verzette. Luister hond, zei ik, laat me los en ik geef je wat je verlangt. Maar wat hij wilde was alleen dat ik niet verder ging en met mijn andere hand hem streelde. Zo. Dagen en nachten in zijn ogen zag wie van…

In een ongewoon licht rijden de straten vandaag, helder als nooit tevoren. Zand op de wind, een geur van oude bureaus uit een zwembad, iemand die hoog in een huis de ramen bespeelt - het schrift gegeven, lees tussen de vlugge tekens de weg, hoe de voet terloops bij het asfalt vandaan gaat, het zo weer vindt in de ruimte tussen twee oogopslagen…

Mijn vaders tronie vult het schilderij een sloot loopt uit zijn pols naar horizon waarop zijn kin rechtstaat een heldere lijn omgeeft zijn kale wezen en de zon nergens zichtbaar natuurlijk plakt hem gauw tussen kleine wolken en het blauw ik meen hoewel van zorg de verf haast breekt dat er iets vrolijks uit mijn vader spreekt. -----------…

Toen zij instapte viel op haar been langs de zoom van haar rok een schaduw golvend doorschijnend als water getatoueerd in de loop der gebeurtenissen Denk je niet dat die terug dat zij hier weer en haar vader en moeder de auto neer kunnen zetten weer instappen weg kunnen rijden Dat die dan net zo terugkomt ----------------------------…

Langzaam ben je jezelf geworden, niet langer degeen die mij in het holst van de nacht kwam redden uit elk geheim, we noemen geen details, veranderd worden in drukwerk, onbeperkt groeien en het is alsof er nu je jezelf bent geworden minder gevaar steekt in bepaalde plekken in huis, de lege schoenen onder de banken, het gat achter de trap, het…

Toen je die bloedneus had weet je nog wel, dat het niet meer ophield, je zat bij de wasbak, hoofd voorovergevouwen, 'loop ik nou helemaal leeg?' en ik zag je daar zitten, het was alsof ik je nooit meer zou durven aanraken, of je meteen zou op- lossen in de werkelijkheid als goud in koningswater als ik je ook maar het minste beetje zou aaien…

Ze kwam bij me in de gedaante van een hond van onduidelijk ras, er was niemand thuis in dat dorp. Ze kwam zo sloom als honden eigenlijk niet kunnen naast me lopen, raakte me met geen haar aan, keek niet omhoog. Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont…

Wat heel is kunnen wij niet zien, het is te groot, het past ons niet en niet in onze hoofden maar wat aan mootjes, haksel is, verkiezeld, kruim, gepureerd, verstoven of ontbonden - al het verdeelde zit voorgoed in ons. ------------------------------------- uit: 'Niets bestendiger', 1998.…

Daar loopt hij dus buiten, een vliegje zit op zijn tong en hij spuugt het uit, kijkt of het leeft, laat het drogen op zich, hij raakt met zijn stok al de gele bladeren van de moerbeiboom een voor een aan, ze vallen voor zijn voeten. En de kraai verlaat hem niet. Je wilt hem, hij is nooit meer die daar loopt, je hebt hem juist nog gezien maar…

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

Tussen de stenen hollen de platte, brede pissebedden omlaag naar het donker. Vergeten toen het nog koud was te kijken: hoe overwintert een dier dat zo lijkt op herinnering, zo afvalkleurig, met zijn hoofd naar binnen en doodstil bij de minste aanraking. Ik weet een kind dat van ze houdt, het streelt hun dadelijk verstijvende stofjassen, draagt…

Zoals die pad, verstopt tussen de lelies: op- gesprongen, pissend, op het geluid van je schaar. Een kleine, grauwe. Stil tegen de grond en stiller tegen de muur daarna, gevlucht voor je hand of daarvan de schaduw. Kloppend tegen beton weggedrukt hard te worden, onopvallend hard als het hardste gevaar. ---------------------------------…

Als het het enige was dat hier lag, als de stenen hier niet lagen en de wielsporen, bierblikjes en lichtvlekken, als het niet zo nodig iets moest zijn zou het nu gaan bewegen. Het zou op zijn kop kunnen gaan staan. Het zou op zijn tenen uit zijn uitersten glijden en het zou je inpakken in een kudde vlaggen, fietsen en melkflessen, mooi…

Het is raar gesteld met de doden, schuiven in je aan, zitten met hun holtes in je knieën, hun kootjes in je vingers een brief te schrijven, even sloom als jezelf, even beperkt op de hoogte van weerbericht en genade, twijfel en kostprijs en als het etenstijd, bedtijd, tijd is om de honden uit te laten, tijd om een kind te krijgen, een man te…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ------------…

Liggen we 's nachts met de doden die op ons gaan zitten ons strelen met handen van talk bergamot en citroen bij elke beweging levender: Han met de tanden Mentja met puilende ogen, iets in ons haalt ze over door te gaan, toe dan, aderen zwellen op vellen als gedroogd bloemblad, een schrift van verwarring verwijzing: nu wil ik mijn oma…

Een hond met ijzeren ogen had mijn hand in zijn mond genomen. Ik wilde niet dat dit gebeurde maar was bang te scheuren als ik mij verzette. Luister hond, zei ik, laat me los en ik geef je wat je verlangt. Maar wat hij wilde was alleen dat ik niet verder ging en met mijn andere hand hem streelde. Zo. Dagen en nachten in zijn ogen zag…

Ik, zei de gek van Tiengemeten. Ik heb de hond in zijn staart gebeten. Ik heb de kat aan de boom genaaid, ik heb de wurm in een knoop gedraaid, ik heb in het afval een vuurtje gestookt, toen alles fikte kindje gekookt, toen alles gaar was, smakelijk eten, pan bij de buren naar binnen gesmeten. Wie heeft dat gedaan? Wie heeft dat gedaan? Ik…

ik loop op de weg die zich doorknipt, mijn been leest het zwart. Al het zien zien zien, waar is het goed voor, wat is er dat ik zie dat ik niet weet, wat ik niet zie vul ik in, ik merk geen verschil. Ik loop op de weg die zich doorknipt, ik dek één oog af. Wat ik weet hoef ik niet te vergeten, je hals, je hand met het vismes, je zilveren oksel…

Einde winter, het ontvroren gras wilde nog niet erg, zagen we tegen donker in de sloot de nieuwe. Twee witte. Ze voeren langs de korte kant zo vanzelfsprekend of ze van het dode paar het werk hadden opgekregen. Naar het meer, de brug en terug om bij de steiger stil te zitten. ---------------------------------- uit: 'Voorlopig verblijf',…

Ik maak de reis die ik nooit maakte, plan blijf liggen, ik begin hier waar ik ben en nu meteen, wees stil. Ik zal vinden wat ik wil, het meer en meer, lichaam uitspanselwijd over het volle oppervlak gespreid, opstaan in drie tijden tegelijk, het meteen vergeten, om halfzeven door de nevel en de spinnenwebben waden, blinden losdoen, hemel…

Het ligt in de planten de kasten de manden met was de keukenladen de krantenbak en het krabt zich de hele tijd en je luistert want je wilt weten hoe groot het is maar het verplaatst zich voortdurend zodat van hier tot daar telkens iets anders wil zeggen. En als je schreeuw je niet maar nog steeds weet je niet hoe groot het is. En je bent zelf…

Een boom lag op de weg waarover wij liepen jij en ik. Er zaten kleine gaten rondom in zijn gepelde lijf en toen wij op hem stapten barstte hij tweemaal open. Door de kieren kwamen imago's aangekropen hemelsbreed, de stroom in hem een zwerm. Wij konden geen kant uit, stonden in het ongetemde verhout, iets maakte ons van oor tot oor eetbaar…

Je lichaam vast in slaap, de rest vloog weg. Een hand ligt naast je met gekrulde vingers. Doe ik mijn hand erin, de jouwe sluit zich, neemt die van mij en legt hem op je hart, je andere eroverheen. Wat heet liefde. Zomaar zing ik iets zonder dat ik het merk, een lied dat niet bedacht wordt maar bestaat, ik weet van niks, ik merk dat ik het…