Alle inzendingen over Frida

voor Frida Kahlo gekluisterd aan het Blauwe Huis verbind je mensen met aderen het verlies het bloed gaat over in bloemen en altijd je ogen die intense blik waarmee je ons vast blijft houden ze is een lint om een bom schreef iemand…

Was poëzie van Harry al niet veel soeps na Frida bij Pauw staat de naam Mulisch echt voor de Campbell Soup cans van Andy Warhol Het gaat niet om inhoud maar om kleine witte wurmen vermicelli bij iemand thuis die ik niet wens te kennen…

ze heeft geen voeten nodig zegt ze de tijd weefde zijn web met laag zingende vleugels zweeft ze door de Melkweg boven het moerasland verduistert ze de zon met vogelzwermen gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren om de winter te verjagen vandaag doorbreekt ze de stilte die haar vleugels verlamden…

Huis kapot lijf kapotte liefde het verscheurde leven op het doek de verliezen dreigende luchten bloed gaat over in bloemen aderen verbinden mensen en altijd haar intense blik haar ogen houden ons vast we moeten naar haar kijken ze trekt aan ze duwt weg ze is een lint een lint om een bom alles gebroken zoveel te zeggen Frida…

Je weigert de strijd waar ik meester in ben: in holle wegen, in struikgewas besluipen, bespringen, met onbesliste uitslag. Op open terrein daag je me uit, overwint gemakkelijk en rust naast me uit in vol vertrouwen. ------------------------------- Uit: 'De harde kern', 1994.…

Gelukkig zijn; en niet weten waarom; en soms naar buiten kijken waar de lucht donkerder is dan de steen, alleen een fabriekspijp nog donkerder afsteekt, en bang en gelukkig zijn. Een geluk dat geen raad weet; men bekijkt een glas met aandacht, er is een barst in en lacht en wiegelt het hoofd als een kindse oude vrouw die een broodkorst van…

Je dacht met trots dat je mijn page was. Je hielp me in het zadel toen ik uittrok, met alles toegerust. 'Nu is voor mij' dacht je 'de tijd gekomen om me klaar te maken.' Je wist niet dat ik, toen de eerste heuvel mij aan je blik onttrokken had, de teugels al liet hangen aan de zadelknop.…

Dit is voor jou; nu ik je niet meer spreken kan nu ik je zoeken moet in sporen je volgend op een afstand, steeds erop bedacht mij niet te verraden - spreek ik voor jou; al zul je het nooit weten. Ik ben niet wanhopig, ik ben je niet onwaardig. Ik heb een leven gevonden nu en hier. Maar een leegte heerst, als een duizeling, in de kringloop…

Alle seizoenen vervlogen toen B honderdduizend chansons had gezongen Alle wouden huilden toen honderdduizend bomen braken van verdriet Alle mensen woonden op aarde toen zij verstomden in het laatste lied Alle honderdduizend vogels vlogen tegen ramen toen oceanen verkruimelden tot niets Alle cent mille chansons van Frida waren gezongen…

Ik ben nergens echt alleen als mijzelf: altijd – wacht hij weer op mij.…

Mijn oude tante: midden in haar familie -- in fotolijstjes.…

Na zijn romance met Frida Kahlo Vloeide het bloed van Lev in Mexico .…

Een vreemdeling kwam voorbij: wij keken, hij ging – waar wij niet durven.…

Ik ben een vreemde voor hen, ik heb geen humor – die dat overbrugt.…

Lopend naar ons huis pluk jij bloemen, onwetend -- dat ik weg zal gaan.…

De golven zijn wild, de kust omsluit mij steeds meer -- Dan, kalm, de zeestraat.…

Een passant vraagt: Waar- vandaan? Waarheen? Ik loop mee -- met hem, stilzwijgend.…

Herinnerd vallen de scherpe feiten uiteen -- in een vage sfeer.…

Teruggevonden: de vlinderdoos, de spelden -- in kringetjes stof.…

Hoe concreter je iemand iets zegt, hoe slechter -- je begrepen wordt.…

De mensen scheiden in vrienden en vijanden -- dat is gemakzucht.…

De woorden liefde, verdriet en kus zijn zo mooi -- dat ik er van droom.…

Een steentje: ik kromp tot het een berg voor me was -- waar ik nu op sta!…

Een boom ontworteld, modder, een barst in de rots – helder bronwater!…

Vader tovert nog steeds gouden vergezichten -- met zijn brief van toen.…

Ben ik soms van glas? Is mijn innerlijk te zien -- en onbereikbaar?…

( voor Frida Kahlo) Tram en bus zaten op één wisselspoor Op een draagbaar van het Rode Kruis In rekverband gewikkeld Voeren ze haar weg, nietige luis Ze hoort de echo van een vals koor Gekluisterd aan een hemelbed met spiegel Wordt ze getuige van haar kramp De gebroken lendewervel De rechtervoet verbrijzeld Het gipskorset dat haar omknelt…

Woordloos en blind zullen We elkaar weten te vinden, Ook als De taal niet meer bestaat, De zon opgehouden is Met schijnen, Het licht zich Niet meer kennen laat…

Geen fiets meer: met de tram Geen tram meer: op rolschaatsen tot ze kapot gaan Op klompen tot razzia's alles sluiten Geen stroom meer Geen kaarsen meer Geen gestolen olie meer Geen houtskool meer Geen bomen meer Geen boeken meer alleen het vege lijf Geen brood meer: tarwe malen in de koffiemolen Geen tarwe meer: roggekorrels koken…

Moeder mag mij als dochter blijven zien, maar mijn broer en mijn man moeten mij willen kennen zoals ik ben Ik heb dat nodig ook al is het niet waar want mijn vruchteloze streven houdt me desondanks in leven Wandelend en schrijvend in schriften en brieven uitleg na uitleg wie ik ben Boek na boek om te weerleggen en te vervangen wat…