Netgedichten

netgedicht (nr. 7.483):

Gebroken Zuil

( voor Frida Kahlo)

Tram en bus zaten op één wisselspoor

Op een draagbaar van het Rode Kruis
In rekverband gewikkeld
Voeren ze haar weg, nietige luis
Ze hoort de echo van een vals koor

Gekluisterd aan een hemelbed met spiegel
Wordt ze getuige van haar kramp
De gebroken lendewervel
De rechtervoet verbrijzeld
Het gipskorset dat haar omknelt
Het bekken te smal voor een vol kind

Verveling drijft als gifdamp over
Ze vindt de doos met olieverf
Penselen in een oud glas

Ze schetst een zelfportret tegen koude ruimte
Vlijt zich in de armen van een aap, een pop
In een fluwelen jurk met brokaatstiksel
Elke stemming door het masker bedekt
Daarboven zweeft haar gefronste blik
Met vergroeide wenkbrauwen

(Als vleugels komen ze samen boven de neuswortel)

Dan deelt ze het gordijn met twee koorden
En geeft de wekker vleugels