Alle inzendingen over schilderkunst

Zwart en wit, de tuben uitgeknepen, Mengt de schilder op het bruin palet; Voor de jeugd wat ongewone pret, Nu ze toekijkt, de ogen half genepen! Ach, dat schilderen heeft men ras begrepen .... Hier een veegje en ginds een pik, een spet, Hoedjes, die hij vlug op hoofdjes zet, Boven boezelaars: witte kronkelstrepen. Toch, de pink heeft…

sigaret in de mondhoek slinger ik verf op het linnen, ruik aan vrouwen, benauwde ogenblikken kruipt spijt voorbij, ik staar u aan. Men neme mij al mijn dromen af, ontwaak ik in een ander bad. Ik sleep met flessen drank, ik laat maar weten, tot het breken van de ochtend, nieuwe uren zich gaan vullen, waar het donker van daarnet, laat ik mijn…

de naakte waarheid en niets dan de waarheid... zoals bij jezelf blootgeven er altijd wel iets van kwetsbaarheid zal blijven een pijnlijk gegeven waar wij helaas toch rekening mee moeten houden in tijden van corona…

vaak kwasten penselen randjes verf tot eenmalig ongekend geluk waar verf onopzettelijk pigmenten raakt die altijd al contact hebben gemeden die nu onbekende kleuren laten zien in een onvoorspeld schitterend vermengen dat zijn de kleine wondertjes die zich op het witte doek in alle stilte manifesteren er zijn geen tweede…

je houdt me met een stille blik gevangen en staart me met bevroren ogen aan betoverd blijf ik zwijgend voor je staan in twijfel tussen schaamte en verlangen het lijkt alsof je heim’lijk om me lacht plezier beleeft aan een hardvochtig spelen een minnaar die je nooit zal mogen strelen en die zo kansloos op een teken wacht je schepper is een…

Was niet hun beider teerste droom, het kind te aanschouwen Dat uit haar reine schoot zuiverste Liefde schiep? Betastte hij niet zacht, en voelde hij niet diep Verscholen leven daar, het lijf der lieve vrouwe? Hoe kon zijn zaligheid zo plotseling verflauwen? Wat angst welde in zijn hart, dat eensklaps hij ontliep Het warm vertrek, waar aan…

Hij schildert want woorden Zonder antwoorden is hij moe Zeggen hem weinig Beletten zijn emoties vrij te laten En te bepraten Dat woud heeft hij achter zich gelaten Maar nog groenen Drogende bomen In de stromen Van zachte zinnen om te bezinnen. Hij is moe en duwt tubes leeg En zijn paletten worden balletten Van kleur en smeur En hij mest…

Taferelen van paraplu’s in gevecht met de wind, vissen die zwemmen in olieverf of is het in bloed? Het onbewuste in de rozige roggen van Ensor – en thuis de zilverige maan die eenvoudig in mijn vijvertje zwemt.…

Op een ochtend in mijn Friese land. Reed ik met een platte achterband. Als jochie van 10 jaar scharrelde ik oude metalen bij elkaar. De schuur van Jopie was nog ver, maar mijn gedachten waren al in de achterschuur , daar op de half open zolder stond oude kolder-koperen ketels-houten paarden keken mij aan..... Waarom heeft Jopie dat gedaan? Dromend…

door KUILENBURG geschilderd. Dus trof mij ’t Kunstpenseel van KUILENBURG naar ’t leven. Naar ’t leven ? — Neen, ô neen, mijn leven heeft gedaan. Dat heeft met Neêrlands bloei de laastste snik gegeven, En ’t is geen leven meer, dat thans mijn borst doet slaan. Vergeefs vraagt ge aan dit oog de kracht van vroeger jaren, Dat vuur de Jonglingschap…

Je kunt in de wei uit een melkweg van wit één takje fluitekruid plukken om thuis in een vaasje te zetten en van dat takje één twijgje afbreken en daarvan één steeltje en daarvan één bloempje en van dat bloempje één pointe van het godganse pointillisme. Nee, dat kun je niet. ---------------------------------------- uit: Enkelvoud,…

de stad is klaar met erkers dakkapellen zondags op orde schoon gewassen licht bereidt onder wolken een oordeel voor hoog ingelijste ramen en stille straten boven zijn luchtschepen geland met gaasdunne lading de vloot is vervuld van vreemd somber geduld over de daken en bewoners bijna uitgeslapen de dagen zijn voorbij waarin de dood…

ik heb je nooit over water zien lopen dat goddelijke miste je net wel zag ik hoe jij met schildershand kusten uit zee liet verrijzen idyllische havens met oude stadjes en dorpen die heuvelop deden vergrijzen slechts eenmaal heb jij jouw middelpunt van de aarde getekend basalt was ontdaan van kleur en in contrasterend zwart…

Mag ik u als schilderij in monnikspij zo kwetsbaar als een net ontgonnen tekening dan zet ik u op aarde en ben eindelijk vrij wanneer ik leef in uw herinnering.…

Tevens mag het winter zijn met schaduw blauwen over wit satijn zoals Voerman wist dat het bestond een voetstap in zijn sneeuw werd een complete morgenstond hij laat alle kleuren rijpen tot vorm naar mijn betekenis ik probeer nooit iets te begrijpen wat al vanzelfsprekend is.…

wij hebben samen geschilderd maar meer dan de techniek van eenvoudige streken kon ik jou niet geven jij had gewoon dat heerlijk naïef creatieve in vorm en kleur waarbij verf en kwast de bloemen geurt alleen al je lach lichtte met goud schaduwen uit donker en koud in metamorfose naar vitaal oud rijkdom schitterde in het elan…

ze lachte lief haar ogen spraken ik heb het gezien je zwarte schilderij je hebt het mij ooit verteld maar tijd kleurde andere zaken dichterbij ben er altijd nieuwsgierig naar geweest het hoe en waarom zwart ontmoeten is feest door bijzondere constellaties bleken de buitenste penseelstreken wit op te lichten geen vlekkerig…

op de wand golft het verstrijken van de tijd in een weerspiegelend waterlandschap verf rolt van boven naar onder als het eerste licht rimpelig geel oranje reflecteert het panorama groeit naar de morgen die meedeint in blauw groene tinten het landschap danst en pronkt met schitteringen in wit als de zon hoog aan de hemel staat…

Verwonderd-rond, zacht-vragend kijkt het kind, Het zand-blond kind, met de ogen blauw als zee. En de oudre al wétend Leven; schoon gedwee Van kleine hoop nog, dat hij toch wel vindt Voor 't Eind bevrediging. De al'-oudste, 't wee Van heel een ras in de ogen, staart verblind Van wanhoop 't Raadsel aan .... waar géén van vindt Ooit antwoord…

Als een heimelijke kleur wonen bij Paul Klee, en niets meer zeggen. Een lijn zo zacht door zijn lichaam voelen en machinale diertjes vol veertjes doen springen tot een mijnramp van ontroering ontstaat.…

beelden stromen zonder omweg van taal en gedachten naar binnen het is net zoiets als dromen je kunt ze navertellen maar of ze echt zijn weet niemand tegengestelde onzichtbare onderstromingen als het zeeoppervlak een voortdurende verandering je opende deuren om stil het oeroude aardse verbeeldend te aanschouwen…

verborgen achter lijkwades verklaren ze les amants elkaar de liefde intieme vreemden neergestreken op een verstild beeld patina op een oud verhaal niet zomaar een verhaal altijd meer geliefden zonder woorden…

ogen drinken op een dag het licht van de glinsterende zon ogen ademen sterrenlicht op een landweg in de Provence ogen lichten op als sterren die de nacht in vuur en vlam zetten ogen verdrinken in het licht boven een caféterras op een avond in Arles ogen turen knijpen samen als je onder woeste luchten Korenveld met…

het doek was leeg geen enkele veeg ontsierde de volmaakte structuur van het oppervlak ik wilde beginnen om de diepste emoties van binnen eindelijk eens vorm en kleur te geven maar was bang om evenwicht en stilte te verstoren die ik daar gekoesterd had sinds ik ben geboren toch ben ik begonnen in voorzichtig wit zwommen later…

jij lichtte altijd kleuren in schaduwpartijen op wat echt van belang was kreeg een streepje naar de top vroeger moest men dat uit eigen zak aan de opdrachtgever bij betalen maar de echte schilder wist de talenten er al feilloos uit te halen hij voegde ongevraagd zijn stukjes magie aan de compositie toe want vakmanschap laat…

O Lente, buig uw hooft, bekranst met schone bloemen, Als gij de Schilderkunst ziet pralen of hoort noemen: Uw kleuren, met de dauw des dageraads belaên, Bezwijken voor de gloed der zomerzonneraên, Daar in het tegendeel de glans der schilderverven Onsterflijk is van aard, en alles hoedt voor sterven. Hoe geestig wordt de zin betoverd en verlet…

Houden, als kind, van zachte lijnen, van felle kleur: ultramarijnen, oranje en rood, gelijk een zon; van warme gelen, rijp als koren van sluiers blauw, wolkenverloren van helder wit; sneeuwwater; bron. Twee eeuwen later, dieper houden van warme tinten, donker gouden gebarsten oker, schroeibruin brood. En met de ogen willen meten, en met…

Zodra je zijn tover met kinderkonen waardeert, doet hij een greep naar de verte. Denk niet dat je zijn bedoeling even determineert. Hol dus naar het volgende symbool. Daar heeft hij je begrip te pakken: omgekeerd en in een vreemde handstand tuimel je door de geschiedenis, door al haar opsmuk -- Vorm en kleur hebben het mensdom zwaar…

Beheerser van 't palet, wiens goddelijke verwen Akkoorden zijn vol gloed, een zang vol majesteit, Gij, die een baan betrad met palmen overspreid, Wat liefling van 't penseel mocht mildere eer verwerven ? Al moest het nageslacht uw meesterstukken derven, De gloriestarre waakt op uw onsterfelijkheid. Geen heeft er stouter vlerk dan Rubens uitgebreid…

het atelier staat wijd open maar eerst worden van licht de tere benen gebroken voordat de bezoeker zo kan staan als de schilder zijn bezoeker droomt maar vaak is de bezoeker in het atelier een haan met haar en veel zitvlees met stemverheffing geen schilderij kan hem aan soms ook komt als op kousevoeten de beschouwende bezoeker die diep…