Alle inzendingen over schilderkunst

Door de flarden heen die voor hen gewoon waren verbaast de wereld opnieuw met een dromerig Den Haag een voorbijganger in een tot sleets gedragen jas maakt geen goede sier meer zijn gang is zwaar bij stilaan verderkomen portretteren hij en deelgenoten een voorbijgaand tijdsbeeld aan het Spui komen alle verlopen samen.…

de levenloze schuwe zijdelingse blik schichtig wantrouwend grijsgroene kleuren het paletmes vlakt de verf van zijn blik niet af de verlorenheid wie ziet hij in de spiegel blootshoofds open jas naar binnen gekeerd hartverscheurend zelfportret de oogopslag…

Verbeten onverdroten in de steen nieuw leven steken zodat ze zich mijn levenslust verschoten aan mijn teken zullen blijven stoten het zwoegend zweten is vergeten nu ik voor altijd iets beteken.…

in de vroege morgen geurde de jasmijn toen zij naar het water liep ze klemde een lege lijst onder de arm haar ogen verfden de zee met de zee…

Ik, gevallen doek hang droevig en beticht verloren in een schemerende hoek naar licht en zicht. Mijn faam is zoek de rest is het gesjochten van kunstgeschiedenis en duitenmis die veel te innig zijn vervlochten. Beroemd stond ik als duur te boek tot kenners die zich zelf benoemden mij redeloos ontroemden. Hun loon mijn hoon, werd ik een…

Hij broedt terwijl hij voor haar zit en zij hem lokt in maagdenwit: omdat het moet. Zijn eerste kwast is op de tast als in een lelieblanke duisternis. Dan woelt hij verf in coloriet en klodder bevoelt bevecht beziet de kleurenmodder koelt het goede van zijn woede totdat de chaos lijkt beslecht. Maanden vele uren verder veegt hij bezielt…

In de verte gloort het uitzicht over een Haagse gracht, nu gedempt en de idylle voorbij het getouwtrek aan wat overeind moest blijven, bood niet voldoende houvast aan de rust, ruimte en statigheid waarmee schoonheid is verbonden, haar weerschijn doet mij verlangen.…

boven de herberg op de eerste verdieping ziet Vermeer het licht het gouden zonlicht spelend over de daken van de stille stad acht uur wijst de klok boven de Schiedamse Poort een windstille dag een paar minuten een verticale streep licht op de ranke toren van de Nieuwe Kerk spel tussen schaduw en licht stad water en lucht…

De vitale kwast schildert het landschap zoals een dichter in dromen zou schilderen aan zee met het uitzicht op de blonde duinen een glas schuimend bier en een sober palet hij denkt aan haar en hoe zij is heengegaan eeuwig onaantastbaar in haar woordenschoonheid hij denkt aan haar poëzie en aan zijn kwast iedere beweging doorbreekt de kalme…

Ze heeft de kleuren van het wilgeneiland op haar eigenzinnige palet, ze schildert bomen, dieren, planten, wolken langzaam kruipt de tijd naar haar boezem ze schildert groen en grijs omdat ze jou naakt wil zien, zonder de obstakels die een pittige discussie zinloos maken je houdt van de geur van sierlijke bloemen terwijl jij jezelf ontdoet…

een tram ramt een bus sleutelbeen ribben breken bekken doorboord wat blijft over vermoord door het leven gekluisterd aan het Blauwe Huis kapot lijf kapotte liefde het verscheurde leven op het doek de verliezen dreigende luchten bloed gaat over in bloemen aderen verbinden mensen en altijd haar intense blik haar ogen houden…

Een gedachte uit jouw landschapshoofd vliegt spontaan naar het verse schilderij ik ben nietiger dan een insect maar jouw liefde maakt me blij kleuren mengen zich met milde erotiek een burgemeester steelt mijn schoenen. Mijn hoed, jouw vibrator en mijn onderlip passen perfect in jouw nieuwe handtas. Aan mijn balkon wappert de buitenjurk…

Haar gevoelige penseelstreek heeft de groene rivier meegenomen zomaar voor de lol, zonder mededogen en hij, die bij haar is, streelt haar blonde haren ze schildert een schuimende zee zonder gevaren over haar ranke schouders klimt de zon omhoog op zijn tenen moet hij staan om het te overzien deze wereld van in kleuren verdwalen terwijl hij…

De vergezichten worden steeds grijzer herinneringen van haar levende penseel onder iedere geschiedenis een horizon achter elke gebeurtenis een likje verf en ook haar gedachten worden weidser alsof het landschap van haar denken zich uitstrekt tot aan de blauwe rivier om in te zwemmen en te drinken met haar levende penseel en haar palet krijgt…

Ze vormden een merkwaardige combinatie in het zoete duister van de volmaakte liefdesnacht de kwast en de wilgen en de lichaamswarmte van zijn geliefde, een bekende fotografe er kwam weer regen in de schilder tranen, nodig voor de rivier in deze breekbare stilte vol abstracte wellust passie en ordinaire neigingen hoe je bent gebleven vroeg…

Ben jij degene die ik voor ogen heb nu ik het droomportret schilder van de avond met mijn eenzame kwast Kom je in de nacht om de ziel te bevrijden ben jij een man die een kleinood kan verhelpen de bloemengeur van overdag tussen de lakens laat verdwijnen deze avond in mei ben jij een klein beetje van mij. Ben jij degene die ik voor ogen…

hij is niet van de wereld de wereld is niet van hem in stilte tuurt hij binnen naar het landschap daar buiten alleen hij ziet wat hij ziet geen zon of kunstlicht zichtbaar leegte is het ongemak het begin van een verhaal…

ze herinnert zich hoe ze in het rivierstrand tekende de blauwe klei onder het zand ontdekte hoe ze met de pigmenten de muren van haar huis beschilderde met bloemen en dieren hoe ze het licht ving tussen ademende wolkenvelden haar ziel vond ze herinnert zich hoe ze loskwam van de grond…

een man lag roerloos op de zandvlakte zijn lijf bekleed met met wier en mossen piepschuim en schelpen bedekten de onbehaarde weerloze kruin de armen als lange takken gespreid de handen ontvouwt als vingervormig blad benen als twee stammen vergroeid verbonden met elkaar de gekromde tenen in het zand gedrukt wortels…

Haar ongedwongen moment losjes gevangen in rode kimono deed hem versteld staan.. omgeven door een wazig kleurbeeld wordt haar verlangen zichtbaar zacht gedragen door het licht.…

nooit zullen de Afrikaan en de West Europeaan een zijn de Rus en de Amerikaan geloof me er zal voorlopig nog lang afstand tussen hen blijven bestaan nooit omarmt de Jood een Palestijn ook tussen man en vrouw blijven ze bestaan – verschillen zelfs als beiden ze overbruggen willen slechts af en toe zullen ze versmelten maar als de zeis komt…

op de ademhaling van de stad wandelt zij voorbij een deinend huis een kat waagt de sprong verdwijnt in een verdronken bladerdek zij gaat langs een pad dat haar leidt naar de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs…

Marcheert trots en vastberaden voor de troepen uit, staat hoog in aanzien bij het gilde het lot was hem gunstig gezind, zijn moed meer dan een pose want minder of niks kan hem deren met vermeend ontzag draagt hij zijn vaandel over zijn schouder om een ieder te imponeren alleen een pluim was nog nodig voor zijn faam en op zijn hoed…

Dit meesterwerk van schilder Pablo Picasso kleurt verdriet en pijn…

Ik zie Amy Met iets geopende mond En neergeslagen Ravenzwarte Koolomrande ogen Afgelegd verlangen Tastend naar de waarheid Van zijn glans ontdaan The image as burden Olieverf op doek Amy Amy-blue Op het netvlies gebrand Expositie van Marlene Dumas: The image as burden…

Het plafond van de woning was wit in het bed lag een oude vrouw haar gezicht in een grimas een masker naast haar hoofd onder het bed stond een Middeleeuwse po gewoon po te zijn in volledig po verlangen ze prevelde onzinnigheden onvolledige zinnen over maagden en helden en sprak soms heldhaftig tegen po onder bed maar po zei niets…

Op dijkjes langs de balkengaten stonden wij stil in de kou, en dan maar over kunst en toekomst praten als jij in elk geval een schilder wezen zou. Ik wist nou nooit eens wat ik worden wou en kon mezelf soms om die vaagheid haten. Maar onder mijn bewondering voor jou school toch dedain voor missers en hiaten bij iemand die te weinig boeken…

voor Frida Kahlo gekluisterd aan het Blauwe Huis verbind je mensen met aderen het verlies het bloed gaat over in bloemen en altijd je ogen die intense blik waarmee je ons vast blijft houden ze is een lint om een bom schreef iemand…

de lucht boven de kleine haven bezwangerd met tranen en blauwe slierten verlangen en altijd daar beneden de drentelende mensen die naar verre witte zeilen en hun vuurtoren turen altijd zijn er de scharrelende mensen nabij de grijze hoekige blokken van basalt de ouden mijmeren op verweerde groene banken en altijd kleine…

Ik draag mijn baard met waarde Maar wie heeft water op mijn baard gedaan Wie heeft mijn haar gekamd Wie heeft mijn hemd gestreken Wie heeft het kant van mijn kussen gesteven --------------------------------------------------- uit: 'Oefening voor de zondagmorgen', 1985.…