Alle inzendingen van Chris de Valk

Toch zijn het altijd weer de bomen die ons beschutten en verstaan. De wereld mag weer eens vergaan, de mensheid zich te pletter dromen, zolang hun blaren ons omzomen, hun wortels in de aarde staan; -van Atman tot en met Brahman is niemand wijzer dan de bomen. Wie heeft er altijd alle tijd, wie blijft er eeuwig op ons wachten, wie vangt…

Als alles in mij is verstard tot steen, tot muur, tot een spelonk mijn zelf verworden is, waarvoor een rotsblok ligt, wees jij dan vonk in mij, wees vuur, verlicht mijn hart. Ontgrendel jij dan mijn bestaan dat mank aan wonder nergens daagt. Maak stromend mij weer, warm en zacht, jij die mijn oorsprong heilig acht. Dan hoor ik op…

Tragedies hoeft geen mens te vrezen. Komedies komen met het leven mee, net als de golven komen met de zee, net als de boeken met het lezen. Ons script wordt gaandeweg geschreven. Geen heeft de pen in eigen hand. En als we weer eens zijn gestrand is huilen, lachen om het even. Eens leer ik me niet te verzetten, ontvang ik met een open hand…

Haar hoofd hangt enigszins gebogen, haar kindje houdt ze in haar armen vast. 't Is aardedonker rond haar, ter contrast. Geen God heeft daar ooit bewogen. Wel in haar, als omhoog gezogen levenssappen vlak voorbij de bast van een plataan, die naar de hemel tast. De vogels zijn alvast gevlogen. Maria met haar kind, uitgebeeld in steen. Haar…

Dit beeld. Een houten kleuterschool verscholen in een oude wijk. De straat telt amper auto's, eik- enbomen des te meer. De ko- lenkachels worden opgestookt. December is het, snijdend koud. De juf lijkt boos. We zijn vast stout. Ik moet iets hebben uitgespookt. Mijn oren suizen, mond is droog, mijn benen zijn zo zwaar als lood. Het schemert…

Er zit een vogel op mijn hand van bloed en zon en blauwe veren. Hij zingt en dwingt mij in te keren, hij doet mij denken aan het strand, een wezen uit een ander land afkomstig en uit hoger sferen. Ik moet hem dieper kennen leren, zijn stem is aan de zee verwant. Zacht trillen in mij mee de snaren en ruisend komt opnieuw tot leven het doodgewaande…

Juli legt z'n lippen langs de sloot. Libellen vliegen langs de leliebladen. Een reiger staat te spieden op één poot. Een visser slaat verstild zijn dobber gade en wacht. Zijn strooien hoed is breedgerand. Zacht wiegend ligt zijn roeiboot in het water. De hengel houdt hij losjes in zijn hand. Een vis duikt happend op en vormt een krater.…

Dit woord heeft zijn gezicht verloren, de ruggengraat is weggehaald, het lijf gevild, met onbetaald verlof het hart, de adersporen zijn droge bedding geworden van een verlaten maanlandschap. Wie hier gaat vissen voor de grap vangt bot en beenderen, verdorde. Het is de geest, de inspiratie, die mist, spieren en weefsels trekt over de letters…

Vertrouw alleen het woord dat spreken gaat pas als het schemert, de avond valt, de bomen uit hun huizen komen, de takken omgevouwen tot gebed. Vertrouw alleen het woord dat in zijn schild weerloosheid voert en vijanden verliefd omhelst. Alleen het woord dat jou verandert in een vraag en ons stomverwonderd laat. Vertrouw alleen het…

Ik vond dit kind per ongeluk op zoek naar transcendente sporen. Het speelde in zichzelf verloren; een diepte zo afgrondelijk dat het niet keek zelfs toen ik riep daar hoog uit mijn ivoren toren. Ik moet omlaag, wil hij me horen, de trappen af, weg uit de bieb, de boeken, ja weg uit het woord waar uit elk vuurwerk is verdreven. Te zijn…

En als dan danst het licht, en als dan afgelegd het wachten is, en als dan tonen hun gezicht de bloemen, spreken zacht en hun gemis al evenzeer het goud laat stromen, en als dan toch de wolken komen, de schaduw en de duisternis, en als, als dan dieper dan mijn stoutste dromen jij huist in zijn zowel als in het niet-zijn blijkt te wonen, en…

Vertik het om te doen alsof Vertik het om te zwijgen jouw schoonheid is jou eigen en van je voeten schud het stof Vertik het om voor schut te staan Vertik het om te draaien je hoeft niets te verfraaien je ook niet op de borst te slaan het is al goed en goed genoeg de honger meer te worden doet prematuur verdorren de struik die anders…

De treurwilg wordt als eerste groen. Het zijn mijn vroegste kinderjaren. Ik weet geen woorden nog, ervaren dat deed ik onbewust nog toen. Ik lag maar simpel in mijn wieg, naar boven, naar de lucht te staren. Er kwamen wolken langs gevaren en dichterbij zoemde een vlieg. Mijn ik had zich nog niet gevormd. Wat het betekent om te leven was…