Alle inzendingen over Herst

De regenjassen gaan weer aan, met de zomer is het gedaan. De bladeren vallen van de bomen, die dwarrelend op de grond neerkomen. De zuidwester komt weer uit de kast, de wind waait en giert enthousiast. De natuur kleurt in rood en goud, langzaamaan wordt het koud. Ruige luchten en wolkenpartijen, schilderachtige landerijen. Zonsondergangen…

glinsterend spoortje achtergelaten dood blad geen snelheid nodig…

Regen verdicht mijn zicht en haar kilte omwortelt mijn gemoed Ik verhout tot alleen mezelf en wacht achter verharde bast op lente…

Ruik je ook daar de geur van vuur er heerst hier bitterzoet een stilte ik voel intens de verzadigde kleuren, al was het gewoon Herst in wintertijd. Herfst, met ergens 't sterven van weer een blad of bladzijde die vol geschreven nu wordt gesloten, een leven uitzwaait, al zie ik ook groei, elders ook weer bloei.…

De herfst nog in volle gang bladeren vallen, groeperen zich met gratie over ontvangende aarde. Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte. Winters glorie roept de weergoden aan strijkt over, bedekt het landschappelijk leven met koele passie. Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte. De vorst aan grond, bodem in berusting…

donder en bliksem zwarte nachten bereden alles is wakker…

Je zult maar zo bloot zijn als de bomen van nu de takken kaal wijzen heel, heel erg hoog alsof hij zich schaamt voor zijn blote uiterlijk Zelfs de grassprietjes doen er aan mee, want bij een beetje zon, lijkt het warempel wel alsof ze proberen de nok van de boom te willen keren. Je zult maar zo bloot zijn als de bomen van nu de takken wijzen…

Brandt zoveel mogelijk een kaars als het donker wordt, somber blijft Want een brandende kaars geeft: licht = hoop = warmte = gezelligheid een fijne herfst en winter toegewenst!…

Uit de okselholte van een herfstnacht geurt doorgaans een zweem van hazenschuwheid en tinctuurdampen van vlucht en versterven. Herfstnachten als schaduwhof waarin de savoir-vivre ontbreekt, de maskerades van engelenhaar werden afgegooid voor een zwijgzame ontvluchting. Herfstnachten ademen de aanwezigheid van afwezigheid, met op de lippenrand…

het lot van zijn nageslacht hangt aan zijden takjes ouders weten wanneer het tijd is voor het vaarwel de heraut van het einde blaast en snijdt de hechting door om een wreed poëtisch spel te spelen met al die wezen van schrik verkleurd vinden ze onthecht de aarde ik zie je daar zo broos liggen ik neem je mee naar huis daar…

De beukenhaag danst naar de pijpen van de wind beweegt met alle stormen mee Het verdorde blad huivert trilt rilt onder de grillige plagerige beroeringen Boven de winterharde heg piept als uitkijkpost een schaars takje uit aardmannetje op wacht Aaneengesloten bruine rijen golvend in dichte vertakking deinen in saamhorigheid In…

Welriekende geur Als je loopt op een bospad. En dan die kleuren.…