Alle inzendingen over Hoornik

De drang om permanent naar meer te streven Brengt crises voort, een onmiskenbaar sein Schreef Hoornik niet al: hebben is slechts schijn? Hoog tijd is het om anders te gaan leven Ik denk terug aan eigen kindertijd: Blij met een boterham tevredenheid…

Hoornik leest. Over Het Menselijk Bestaan. Waar zijn ze toch gebleven ? Vrouwen die van liefde spreken. Godinnen die nog goden zoeken. En samen moedig angst verslaan.…

bordewijk met bint en literair taalgevoel gestaafd met de sint naar de vierde klas mijn broertje gaat over ik ga met hoornik spijbelend van school het feest der herkenning met een bloemlezing op het lyceum verliefd op juffrouw wiewel gouvernante frans hoe schoon is god gewassen en gemangeld op de schoolbanken zondag verzucht…

Wat blijft er van mij over, wanneer ik hier voltooi? Wanneer ik uitgeschreven ben. Wanneer we uitgezongen zijn. Nadat we gedaan hebben, wat gedaan moest worden. Nadat toeval bedoeling werd. Nadat we zinloosheid, zinvol maakten. Zinnelijk vaak. Een verhaal. Gedichten. Liederen.. Spelend. Muziek. Spel. Wanneer ik weer kind word, die…

. ----------------------------------------- uit het werk van Ed Hoornik (1910-1970)…

met u in verband Het land ligt nog net als het toen lag Van polder tot polder te kijk De mensen die er in wonen Blijven zichzelven gelijk Maar éénmaal per jaar is de stilte Tot de hemel toe van u vervuld En belijden wij zonder woorden Onze dankbaarheid, onze schuld ------------------------------------------ uit het werk van Ed Hoornik…

Een vrouw beminnen is de dood ontkomen, weggerukt worden uit dit aards bestaan, als bliksems in elkanders zielen slaan, tezamen liggen, luisteren en dromen, meewiegen met de nachtelijke bomen, elkander kussen en elkander slaan, elkaar een oogwenk naar het leven staan, ondergaan en verwonderd bovenkomen. 'Slaap je al?' vraag ik, maar…

Ik kan wel knielen en mijn schedel breken, kluizenaar worden of wellicht cipier, het kruis vereren, met gevangnen spreken, in regen lopen om een nachtkwartier, of, als Van Gogh, voor de berooiden preken, mijn hemd verscheuren, arm zijn als een mier, en met een scheermes mij het oor afsteken, krankzinnig sterven; maar het helpt geen zier.…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor,…

Soms, als ik loop door een straat, waar kalk valt uit een muur, verschijnt mij een kindergelaat en een non aan een kierende deur. En ik klem mij weer vast aan de vrouw, die mij altijd naar school toe bracht; het galmde door het gebouw, als de deur dichtviel met een slag. Daar staat - de voet op de slang - nog het blauwe Mariabeeld; voor…

Als een die nooit zijn straf uitzit, hoor ik de regen achteloos-eentonig vallen op het huis; waar, in welke haven, heb ik zo gelegen, liggen luisteren, reedloos, naar het zeegeruis? Hopend, dat een vrouw, wier onvervulde leven, aan het mijne korten tijd zou zijn verwant, tot het wéér een sleur werd, bij mij was gebleven, mij dan gaan zou verlaten…

Ik wilde bij de dood belet aanvragen, hij deed zelf open en hij liet mij in. 'Er lang omheen praten heeft weinig zin; ik kom hier', zei ik, 'om je uit te dagen'. Hij glimlachte: je komt dus uitstel vragen; kan ik je dienen, een glas port of gin? ''t Is mij hetzelfde', zei ik, 'schenk maar in'. 'En nu muziek, daar staat de grammofoon…

Wanneer ik vroeger met mijn kindren speelde, vielen mij zulke vreemde dingen in, dat ik wel zwichten moest voor al die beelden, en maar de straat opliep, kroeg uit, kroeg in. Nu zijn ze groot, ik hoef ze niets te zeggen; ik zit, een vreemde man, tussen hen in; ook zonder woorden weet ik uit te leggen, dat ik ze zo verschrikkelijk bemin.…

Enkel verdriet is van de ziel het wezen. Een zelfde eenzaamheid sluit allen in. De grootste liefde heeft geen andre zin dan in elkanders oog het leed te lezen. Gelijk het was in 's werelds oerbegin, gelijk het is en altijd weer zal wezen; de grootste liefde kan ons niet genezen: een zelfde eenzaamheid sluit allen in.…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor, ook zij niet, en ook zij zal het zien wijken…

de eer van een laatste nieuwsflits in de krant op zoek naar een wereld zonder drugs en geweld ben ik een naamloos wit kruis in wanhoop beland je vraagt een monument niet naar zijn naam en sterren verschijnen waarvoor ik me schaam jij was mijn broer en stierf voor mijn vader jij bent mijn hart en leeft voor mijn sterven ook schierbeek na hoornik…

Heer, De Nieuwe Dag is er. Hij spreekt me aan. Met warmte op mijn huid. Met warmte, zonlicht en groen. Zo is het goed. Voldoende om verder te gaan.…