Alle inzendingen over Jo

(een Shanty) Ze kwamen na jaren van Java terug hun wilskracht gebroken en spit in de rug Biskaai blies orkanen, dat zat dus niet mee en in de Straat van Dover daar liep een hoge zee Jo ho jo de lu jee, Jo ho jo de lu jare Jo ho jo de lu jee, 't leven is afzien bij de V. O. C.…

Jo ziet me niet meer maar hij lacht haast onmerkbaar Dag Jo, dag lieve Jo…

Een Hollands kind, dat is bekend, die vindt in zee zijn element, Jo ho, jo ho, jo ho, jo ho ! Die vindt in zee zijn element. En zijn wij zo geen banjers meer als in verleden dagen, Toen ieder voor Jan Companie een flikker had geslagen, Toch zeilen wij op ied're zee zo goed nog als de beste mee, Jo ho, jo ho, jo ho, jo ho!…

Jan liet Jo alleen, hij liet haar in de steek. Het ging zo snel, het idee was er niet eens. Nog maar twee maanden erna, had Jo de kracht niet meer en verliet ons eveneens. Zo snel als het ging met Jan ging het met Jo, ze is nu samen met haar man, op een plek hier ver vandaan.…

die met een toestel in de hand zag hoe dat Jo in volle vaart stomdronken na zijn laatste buiging als een eersteklas schlemiel met iets nog van de kerstverlichting bovenop de kribbe viel Ze mochten spreken van geluk het was de foto meer dan waard Jo had zijn kinneke gebroken maar het kindeke gespaard…

Met het zonnetje op zijn vel bruist zijn libido lustig huppelt hij door `t duin hé ho hé ho hé ho zijn oortjes flappen lustig mee hij heeft het in zijn kop om haar te knuffelen in een wip hip hop hip hop hip hop vlot stelde hij zich aan haar voor dat hoort nu eenmaal zo nog sneller sprong hij op haar rug ho jo ho jo ho jo…

‘Zeg Jo, ’t zou fijn zijn als je ons eens matst.’ Zegt Jo: ‘Oké, ’k ga onder ’t latje staan.’ ‘Zeg Jo, geef mij je bril maar, ik bewaar dat ding.’ Maar Jo zegt: ‘Op mijn hoofd geen haar die daar ook maar aan denkt, mijn reukorgaan blijft trotse drager van dat fokje, basta! Je hebt niks aan een blinde kip als kiep. Genoeg!…

ze kruipt in haar spijkerbroek licht haar borsten in haar Marie Jo* en ontwaart met huivering in de oude spiegel een gelaat dat niet meer op haar gelijkt…

mooi moment ’t is rustig , stil en zacht vanmorgen in de polder mijn bebloede vingertoppen gaan van braam tot braam laag overvliegend brengen ganzen m’n gedachten op een onverwacht spoor lijnen spelen met de tuin groene strepen, grijze vlakken vorm en kleur door groei elke dag een ander schilderij de natuur hanteert de kwast mijn…

hij is mijn cirkelvriend met spaken in zijn ziel staat in het middelpunt altijd draaiend om zijn as met twee kappen aan de rand luistert hij listig naar de wind volgt zonder protest een richting past steeds zijn snelheid aan hij zorgt voor moestuinstroom je maait, je snoeit, je maakt je zelfgemaakte groentes klaar je versnippert zelfs…

zwart als ik je ooit nog tegenkom sla ik mijn beide armen om wie je bent en hoe je denkt zwarter kon die dag niet worden zelfs niet donkerder de nacht als het leven plots zo eindigt zo veel vroeger dan verwacht als ik je ooit nog tegenkom sla ik mijn beide armen om wie je bent en hoe je denkt soms ben ik bang de dag vandaag weer…

Ik ken al jaren Brave Margot En weet wat Spaanse Riet biedt, Maar kom niet graag bij dikke Jo En ook bij lange Na niet.…

'Van notentaart ben ik bezeten,' laat Jo aan de toontafel weten. Een klankbord krijgt zij met een stemvork erbij en dan hoort men 'r smakelijk eten.…

doe het gewoon je gaat toch niet dood anders spring ik voor je in de sloot doe wat je wil de wereld staat er niet bij stil Jo jeske naomi djenda en rens.…

Het gesnater daar in het water, hield me even in de ban, die van Jo Ko Do en Mo, zo zie je maar weer, dat onze taal verbaal of non verbaal, geen stand houdt in het water, dus geen verhaal!…

De haute-lingerie van Marie-Jo komt op een nec-plus-ultra-niveau. Zij wordt met veel zwier hofleverancier. Onze "natte dweil" pusht 't Brits libido...…

je lange stengels staan met zovelen naast elkaar boven je groene spatelblad staat je oranje verenhoed je zwaar behaarde sprieten met al die zachte zonnen ik was blij toen we begonnen als bloemenvrienden in mijn tuin je bloeide helder en heldhaftig sierde mijn tuin met kelk en blad je pluizen woeien op mijn pad we spraken bij de schepping…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

kom op en pak je koffer doe als een drukke doffer vlieg nu eens uit je dagelijkse sleur daar is de deur ja, het is een offer het geeft je leven kleur opeens ontdek je dat je fluit met opgeheven hoofd en kuilen in je wangen ik zie dat je er in gelooft ik hoorde in de verte al je vrolijke gezangen je krijgt een doel daar ga je voor…

Ik denk nu er weer heilig wordt verklaard Aan jochies die bij Niënhaus of Jo Gijsen Na afloop zelf hun broek op moesten hijsen De beelden levenslang in hen bewaard Zou het vandaag dan niet geweldig kloppen Die twee postuum de kerk uit te schoppen.…

is nu van de muzikanten 'n schuiftrompet, een tuba 'n klarinettist zet de toon Jó..is er met zijn banjo zé weten er van wanten De straat... is vol van instrumenten, stemmen van allerhande klanken Ik wil hen -graag- met dit gedicht .....bedanken.…

aan de rand van meer en land wacht het wrakhout op vergaan loopt het spoor van slijt en slag langs de richels en de knoesten en door holtes in de binnenwand op de rand van droog en nat ontmoette ik op ronde schors een man met uitgesleten zwart gelaat een vrouw met in ’t gezicht een gat te zaam een zware strijd gehad…

Wij gaan niet voorbij aan aanlokkelijk landschap. Wij moeten er door. We klieven snoeihard door lieflijke gebieden. Heus, met een goed doel. Het land raast woest langs onze hortende ogen. Wij pakken een krant. Een wolk zweeft lui mee, trekt onschuldig de aandacht. Dan wendt zij zich af. Hier in de coupé wrikken mensen tezamen en…

zo jammer zegt mijn oom vogels blijken niet te zingen uit blijdschap en geluk maar om te pochen of rivalen weg te schelden so what zeg ik nou zegt hij ik ben ontdaan…

De tien geboden doen wij bij liefde bij oorlog de belt op. We sturen God-zelf vaak met een vloek met een kus de belt op. Kinderen, tuig toch, ouders, erger nog: Zij moeten nu ook maar de belt op. En die actrice zonder facelift en die man niet uit dit land en dan die derde Moszkowicz: Losers zeerzeker de belt op. De belt…

Herken je die muur waar je keer op keer tegenaan loopt, die je intens moe maakt en je helemaal sloopt. Het vastlopen in je eigen brein, het niet echt leven maar er gewoon zijn. Een oplossing die er niet lijkt te zijn, maar die er wel is, al is ie klein. Ophouden met koortsachtig zoeken is een must, en wellicht dan vind je de oplossing in…

Kleine vlinder zo broos zo mooi. Kleine vlinder je hoort niet gevangen maar vrij te zijn. Kleine vlinder je leven is maar zo kort. Maar kleine vlinder je bent van mij en maakt me intens gelukkig en blij.…

gedwongen gedachten vertroebeld bloed angst in de aderen aanvaarden moet knikkende knieën trillende vingers borrelende buik verwerken moet bevende benen verrimpeld vel ontredderde ogen het leven een tel broze botten uitgevallen haar ingevallen wangen pas dertig jaar verslappende spieren haat in het hart onrustige geest…

in lijn en kleur in mest en geur de boer de kunstenaar in veld en schuur aan balk en muur bezielen zij elkaar de tand des tijds splijt biels en steen is grenzeloos gaat nergens heen maakt kracht ontwerpt, vervormt beroert, bestormt je geest tot scheppen en ontvangen tot voelen en tot zijn het leven mag vergangen…

de hut de lucht is blauw, egaal staal blauw achter vier vermolmde houten palen gekoppeld door een gebogen ijzerdraad drie in het licht, één in het nauw de pikkip of de pispaal, zogenaamd de anderen, een gulle lach op hun gelaat, droegen de erwten, bonen, hooi en klaver om te drogen in ons zonnige klimaat verdwenen zijn ze uit het landschapsbeeld…