Alle inzendingen over Krijtlijnen

later toen mijn woorden rijpten en met trage wiekslag neerstreken binnen de krijtlijnen van de nacht voelde ik een geluk het was te groot voor mij…

in de kantlijn van verstilde melancholie en beheerst verdriet, omfloerst door glorie als we de nacht weer doven, tevreden achterover leunen, alsof we daarin zelf geloven, te steunen op een volprezen goed wat uit monden en oren bloedt, de letters af te wegen, in de zonvloed van zinnen te zwijgen als we dat maar konden, binnen de krijtlijn…

door naar buiten lekt, woord en beeld waarmee papier is bevlekt, in de kantlijn van verstilde euforie en beheerst verdriet, omfloerst door, in zichzelf te blijven geloven, om bij het ochtendgloren weer te doven, de inhoud in het licht van de nieuwe dag te wegen, in de overmoed van zinnen, maar te zwijgen, binnen de fictieve krijtlijnen…

Zijn naam ligt wederom op ieders lippen, Hij wordt bejubeld door het legioen, Wie had gedacht dat hij het goed zou doen Op gras met krijtlijnen en middenstippen? Wel jammer dat de man niet zelf meer hoort, Dat tegenwoordig Shakespeare zo goed scoort.…

woorden dienen zich aan organiek en documentloos met droge ogen en stille trom waarbij muren verblinden het huis zich zelden opent een nawee zich aandient niettemin, een nacht is geen synoniem voor rust wel aanvaardbaar als foto van een roerloos moment er ligt een krijtlijn van ochtend zichtbaar in klare taal…

Een krijtlijn van heuvels dichtbij rug aan rug. Lichte gordijnen trekken grenzen voor het behang de schemering is bang. Luie druppels worden hard en duizelen als kleine herinneringen. De sneeuw leest haar dagen voorbij onzichtbare banden en wiegt zich in een ondichtbare slaap.…

Langzaam telt zij haar laatste zegeningen langs de krijtlijn blijft zij roepen, haast onmenselijk, als eenling in die grote woestijn, waar de wereld even lijkt te hebben stilgestaan In de verte waar warme luchtgolven spiegelend een verfrissende oase duiden gaat zij op zoek naar haar waardigheid mompelend wil zij behouden, vasthouden, maar…

bevlekt, in de kantlijn van een verstilde melancholie omfloerst de glorie als zij de nacht weer doven, tevreden achterover leunen, om daarin zelf te geloven , steunt op een onvolprezen goed, wat uit de mond en ogen bloedt, de zinnen te wegen in de zonvloed van het levensbloed, zwijgen als we dat verstonden, binnen marges en de krijtlijn…

Hoewel ze nauwelijks beweegt danst zij de rode krijtlijnen op zijn wit blad. Een trek, een veeg, een streep, ze heeft het allemaal gehad; ze poseert naakt en heel sereen vooruitziend naar wat komen moeten zou.…

al in de lauwe bel, in de buidel zie ik op een scherm van draden de krijtlijnen van de eerste stuip lippen tuiten en vinden de duim die hen sust na een geeuw, na de huiver doezelt hij weg soms wordt hij gulzig dan propt hij meteen zijn hele knuist in de roze vliezen van zijn mond sinds ik weet dat het zijn tandvlees schendt dat hij…

Ogenblikken gevangen in een bel ergens over de tijdgrens waar je mijmert Hij las de kennis in een damesblad raadde de welvingen van de juf de deining van haar buik de bloesemgeur van haar liezen Kronkelende krijtlijnen op het bord, Over leenheren die zonden ruilen voor bezit.…

in zijn zog die één uur later niet uitgezongen raakten over het fluweel van de flirt hij hult zich in de roze tint van een circusjongen maar buiten de lijst huilt een jachtbommenwerper een paard in paniek snuift het doek binnen het dak laait, de wirwar wordt scherper achter de slaande deur rolt de soldaat met een gebroken zwaard de krijtlijn…

Jammer maar helaas, wanneer het gras te heet wordt onder hun voeten, volgen zij, spoorslags de krijtlijnen, richting parkeergarage. Jammer maar helaas.…

Eerst zien en dan nooit meer geloven Want het blote oog is een bondgenoot Tekent de krijtlijnen van wat kan. Zoals een sterrenwachter van tien Twijfelt aan Eden en het gouden kalf. Kerst drijft nog ovenvers door de straten Pronkend in het uitstalraam.…