Alle inzendingen over Neruda

Aafjes wist het Andreus Drummond de Andrade Neruda en ik Dichters liegen de waarheid en niets dan de waarheid…

lipzacht - zoals de Stille Oceaan de stranden van Valparaiso kust - zo lipzacht zo sensueel streel jij woorden tot beelden in een Poëzie die tot ver buiten de tijdsgrenzen van je continent haar gelijke niet kent en zo leef jij voort in de harten, in de hoofden, in herinneringen, in mijmeringen… Passie, Politiek en Poëzie: de driehoek van Neruda…

het onzegbare verpulvert op gloeiende mazen van mijn woordenzeef soms is een zin bijna aanwezig in een verdichting dan voel ik een glimp van een korreltje onstoffelijk goud daarom hou ik van Don Quichot, Dali en Pablo Neruda…

Het schijnt dat een ander schip op een bepaald uur op zee voorbij zal varen. Het is niet van staal en de vlaggen zijn niet oranje gekleurd: niemand weet van waar, niemand weet het uur: alles is toebereid, er is geen salon zo fraai, alles is klaar voor het voorbijgaand gebeuren. Het schuim ligt klaar als een fijn tapijt geweven met sterren…

Stel je vragen erbij, wik mijn woorden. Ze zijn niet adequaat, kruimels, zandkorrels slechts van wat wil worden gezegd. En neem het tussenrijk mee, het wit waarin ze zijn gevangen, want geen verhaal kan bestaan als niet met zicht en gehoor een hart de dingen verbindt. Laat mij ook toe tot jouw stilten, lief, laat mij daar scheppend…

mijn huis werd een doos met zwakke muren het was stil daarbinnen in dat huis zonder ramen mijn oren had ik niet nodig nergens noemde jij mijn naam geruisloos verdween ik in een verborgen bestaan op onze onmachtige liefde legde de nacht laf een deken het kleine meisje van Madrid woont in herinneringen op papier alles wat geschreven…

Oh Pablo, op dit strand reed je een levensgroot paard uit papier-mâché en streelde je aangespoelde boegbeelden. Oh Pablo, hoeveel scheepjes en berichten zond jij in flessen naar de hopelozen? Hoeveel postkaarten kreeg je terug uit exotische landen? Oh Pablo, de klokken tikten terwijl je met vaste hand door de branding manoeuvreerde.…

Ik pak en kus hand, wang die schaamrood kleurt Wij delen water en een gele pruim uit Chili, door Pablo Neruda omschreven als jonge tiet met tepel, naar beneden hangt, vanwege zwaartekracht of opricht verlangend naar het warme zonnelicht Wij wisselen kussen uit en luisteren naar vogelgezang en het deinen van bladeren aan de jonge takken…

Spaanse kraken en kanonnen Volle vaten, proviand Met een zeekaart, geen sextant Aan de overtocht begonnen Trossen los en in het want Pronkt het grootzeil aan de ra's En de mast voor het kasteel Met de voorstag boven 't spant Koersend voor en aan de wind Met jacobsstaf, als Christoforo Naar de goud- en zilvermijnen Van het oud Indianenland…