Alle inzendingen over Peeters

Eerst tikt regenwater tentzeil wakker even later valt beheerste intonatie nieuwe kleuren in poëzie gespannen lijnen trekken haringen ritsende gedachten in jouw tent druppels breken in het hoornvlies verder malend stampt het oude bos de voeten - takken vinden fluisterend licht.…

Het is maar een spel, er zijn dus geen verliezers -- maar nieuwe kansen.…

Ze trok zijn aandacht, maar liet die vallen, en toen -- raapte ze scherven.…

Hagar Peeters is een van de genomineerden voor de verkiezing tot 'dichter des vaderlands', 2009 waarop tot 27 januari gestemd kon worden. Informatie: www.dichterdesvaderlands.nl…

net even te goed voor om even met het aanstormend dichttalent gezellig quasi collegiaal een chatje te maken neem nou zo’n Hendrik Ido Ambachtsman uit Mokum het lijkt wel een marsman zo ver weg nog verwarrend ook er was al eens echt een dichter Marsman dan maar Esther Jansma alsof ze zich schaamt voor haar vader bij de voetbal Hagar Peeters…

Het allerergste is vrijen, zo zelfbewust -- als wij beiden zijn.…

Geluk slaat zijn mantel om mijn schouders van weemoed gehuld in zijn warmte dromend in zijn duisternis word ik wakker ik sta op ik droom niet ik ben gelukkig…

Ze is verschrompeld tot bezoekuur; op de tijden dat het haar geliefden schikt schrikken haar vissenogen even wakker uit hun dommelslaap en lacht zij haar gebit van kunststof venusbloot, als dit niet op het kastje ligt te grijnzen. Ze hoort gewillig steeds dezelfde vragen, Of het goed gaat, zo'n relatief begrip maar haar begrip is even onbeduidend…

Geloof, Wat is dat eigenlijk? Het fonkje binnenin, of... Het vertrouwen in iemand Geloof in de hemel of in je buik of in het glinsteren van iemands ogen. geloven ik of jij jou of mij... Maar geloven dat kan ik niet.…

Ik zag de overburen op een ochtend hun koffers zeelucht pakken. Mijn karavaan speelkameraadjes was de staart van hun vlieger die wuivend uit het autoraampje onder een balkon bleef steken voor hij de hoek om boog. Ze togen naar de Zandkastelen Stad onder de rook van Amsterdam, zeiden de achterblijvers, zonder de rook van Amsterdam, zeiden ze…

hengelt haar rechterbeen onophoudelijk in de lucht, hinken vliegensvlug haar vingers rond het linker op en neer en gaan in één armbeweging over naar haar haren. Haar handen likt ze alsof, en strijkt ermee langs haar gezicht. Steeds hoger kruipt haar rokje maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom, dat zij de vlieg nadoet.…

De stemmen zijn gehoord, en zelfs geteld. In spanning wacht het land de uitslag af. Het oosten delft gezwind het westers graf. De kwaliteit wordt onbeschaamd geveld. Waar buren hypocriet de buit verdelen daar laten wij ons nimmermeer bestelen.…

Het land is wederom in rep en roer. De euro blijkt nog minder waard te zijn. Die hele politiek zit vol venijn. Ocharm jij kleine man en keuterboer. Dit land waar mensen steeds in rijen staan voor pretpark, kassa, goedbetaalde baan.…

Altijd op zoek naar een navelstreng nu de eerste niet langer bestaat, balanceer ik op de ragdunne draad van blik tot blik, tot het ogenblik dat ik opnieuw jij en jij ik. Een keten weer opeens hangen we boven het land. Geen afstand meer. In dit verband past het heelal met gemak in één hand. Ik snoep je lieve woordjes. Je tovert zoentjes…

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen, twee bleke schimmen die naar elkaar toe negen in het witte licht van een lantaarn. Aan hun geluk te zien kon ik nog niet geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd. Een groot verdriet bedroefde mij omdat ik wist hoe het zou verdergaan. Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had. Hij lachte…

hoor het verlangen in je het gemis erbij ik pak het stil voor je in…

mijn gevoel verward ik ontknoop mijn gedachten heb jou gevonden…

Als ooit jouw aanraking geen beroering wekt dan ergernis of niets, als ooit de dagen zich weer sluiten in de aaneengeregen rij van opsomming zonder apotheose als de dood zich in ons heeft gemengd en vreugdeloos met ons aan tafel zit waar alleen nog de verveelde conversatie van de vorken klinkt, als ooit jouw bloed niet meer het mijne is…

Het is het lot van generaties dat zij altijd worden gescheiden, verschillende werelden binnendringen op dezelfde, deze ene, aarde. De toekomst laat geen ouden van dagen het verre verleden geen minderjarigen en de rest geen doden toe. Ze leven in elkaars schaduw. Na het opstaan van de dag liggen ze te slapen in kamers dwars door onze muren…

Een zeepbel zo mooi Een zeepbel zo als het verlangen Van een mens, alle mens Ieder de er zjn oog op laat vallen ziet het anders Ieder zijn andere verlangen Het verlangen, de droom, het ideaal Zo kostbaar beschouwd Ook gelijk breekbaar De nieuwe wind waait en een nieuwe Ideaal zeepbel is mooier dan eerst Door die ene persoon Springt…

Je lichaam ja je lichaam je behaarde onbeschaamde lichaam je zinderend witte lichaam je languit liggende lichaam dat mij aanstaart met gaten en gleuven, met dotsels, kroezen en poezeligs of zich schuilhoudt in mazen en lakens of puilt uit pakken omvatsels, het is almaar je lichaam je lichaam je lonkend luibekkige lichaam je kronkelig wiggende…

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur. Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht…

Vanmorgen toen ik nog niet wakker was maar al niet meer sliep sloop onzichtbaar op gehoefde sokken het onheil binnen in mijn bed, vlijde zich tegen mij aan en fluisterde om mij niet te wekken mijn naam. Terwijl ik mijn ogen niet opende zag ik dat hij naar mij keek met ook zijn ogen dicht het kussen streelde dat hij voor mijn lippen aanzag…

Soms is een pauze genoeg. Tel ongezien tot tien op je vingers in een gesprek voor je antwoordt; zo lang duurt de suggestie van luisteren. Blijf in de ogen van de persoon tegenover je kijken. Vermijd staren door zo nu en dan te knikken (volg de beweging van de kin). Wees vriendelijk als je aankomt. Voor je weggaat. Laat een aandenken achter…

Je bewoont al jaren alle kamers in mijn hoofd. Het lukt maar niet je te verdrijven. Ik heb er andere namen in gestopt, maar geen wil zo beklijven als die van jou. Ik vind hem terug in het merk kleren dat ik koop, je speelt mee in alle films die ik zie en zo vaak roept iemand je op straat dat ik me afvraag hoe het kan dat je uniek…

Als opgebaard leven ligt daar de boreling. Wie met hem te doen heeft, benijdt hem. Nog nauwelijks het niets ontrukt drukt hem al het juk van de vreugde De pose naast de teddybeer die opzichtig voor zijn beste vriend doorgaat. De bezoekers koeren; een hogere vorm van ademen. ------------------------ uit: 'Wasdom', 2011.…

Wat is zelfgenoegzaam? Regen. Wat is een kapstok? Een stille vriend. Hoeveel gaten telt een knoop? Het dubbele van een knoopsgat. Wat wil dansen maar kan het niet? Regen. Wat wil vuur zijn maar kan het niet worden? Regen! Wat ligt daadwerkelijk stil? Het hart van een dode. Wat klopt het hardst: het hart of de voet van de baby? ------------…

's Nachts werd hij wakker midden op een ophaalbrug die bezig was omhoog te gaan. Dan rolde hij vanzelf zijn bed weer in. Of hij bevond zich op zijn kop in een karretje op de achtbaan waaruit hij zich liet vallen om tussen de veren te balanden. Eén keer viel hij in een roeibootje in slaap dat losraakte van de wal. Het bleek zijn eigen…

Ik heb zo vaak mijn eigen eind bedacht dat het niet langer onverhoeds kan komen. Het moet wel zijn zoals ik het voorzag; de angstige uren in de nacht zullen ten langen leste lonen voor wie beseft dat van alle gedachten die ooit werden gedacht die aan de dood behoorden tot de meest gewone. ----------------------- uit: 'Wasdom', 2011…

Konden de doden zich herdenken welke woorden zouden zij vinden voor welke namen aan wie vragen wiens adem te doen stokken, van wie het leven af te breken? Als de doden zichzelf konden herdenken, hoeveel minuten zouden zij zich gunnen, is om de doden te herdenken de duur van de dood toereikend? ---------------------- uit: 'Wasdom…