Alle inzendingen over Ruig

Vind ik mooi De enige waar ik 'm echt voor knijp Dat is die nieuwe engerd: Ruige Rijp!…

Haar compositie is als een ruig landschap; woeste schoonheid, adembenemend mooi! Ruige stilte is haar beloning!…

Was het niet dat vijgenblad dat Adam en Eva zo tegenzat zo ruig als 't was…

Meesjes dartelen in ruige wilgenkoppen nog jong van takken…

Ruig is de zee en de Stena Line mag zich manoeuvreren naar Engeland. De storm, de zee, brengt vaak capriolen met zich mee als er zware storm heerst. Van land naar land, je geeft je over aan het schip en de kapitein. Natuurlijk heb je vertrouwen dat het helemaal goed komt. Ruige zee Foto Dick Voogd…

getekend vanuit het ruimteschip de dijk, landingstrip ruig nu stil voorbij de wil geen zee meer…

hoe zou het ze vergaan als de attractie van rechte lijnen verbleekt door vrije curves en ruige kronkelpaden?…

De dag breekt aan, kou uit een open ijskast: een lap los zand tussen dor hakhout ingeklemd onder de lucht die leger is van diepte nu het gezichtsveld vol met wit zand is doortrapt. Een trap, een voor de vorst te hoge duintrap in een onontgonnen en barbaars Versailles van geen enkele tree voorzien. ----------------------------------------…

Oude eiken en beuken vertellen zacht waaiend van het ruwe boerenleven, dat in vervlogen eeuwen mocht streven naar gezondheid voor adellijke zalen. Woudreuzen vol klimopranken stralen strenge zorg uit, willen beschutting geven aan tere bloempjes, die elkaar weven tot één grondtapijt, met zoemende talen. Slingerbeken scheppen schoon moerasmos…

De wilde zee met haar woeste golven ik zwem maar word er bijna onder bedolven ik bereik het land, maar zelfs het zand proeft zilt de zee, zij blijft wild eenmaal rustig op het land ver ver weg van het zoute strand zie ik die stormachtige zee en ik besef, bijna nam zij mij mee.…

Het ruige herfstbos, vol dooreengeweven loof, heeft kunstig aanzien van oude, gerimpelde, maar smakelijke appels.…

De tuin vol wild gras heeft zo'n fijnzinnig aanzien: sneeuwklokjes glanzen.…

De ruige zee imponerend. Gedachten heb je er altijd. Aangenaam trotserend meedogenloos. Vrijheid speelt een grote rol. Golven bruisend.…

spelen we als vallende engelen aardig en ruig…

De reiger is vindingrijk jaagt op voedsel in weilanden aan rivieren zoekt het desnoods bij drukke stadsgrachten mijdt kieskeurigheid alles wat door zijn keelgat kan verdwijnt snel naar binnen de wilde schrokop ontziet geen enkel klein dier desondanks verlangt de ruwe rakker naar hecht gemeenschapsleven grote groepen nesten…

Ruig balkhout kruiselings verbonden, mijn naakte schande opgericht door wreden die hun vak verstonden, het lasteren niet laten konden, in dobbelspel hun vreugde vonden; mijn wereld Heer, mijn schuld, mijn zonden.…

Als de sterren en de maan Als de ridder met zijn jonkvrouw Als de ruige golven en de oceaan Ik ben niet ik, zonder jou Als de vogel met zijn vleugels Als de bloem en de bij Als het paard met teugels Zo hecht zijn wij…

Ruig is de rots die mij ziet, hoe grillig zijn roep verstilt het grootse blauw. Verheven pieken, bergen echo's, verwrongen, en de hoeken rauw.…

Ruig rebelleren. Stoer provoceren. Het blijft de Fransen vief plezieren.…

Waar blijft de ruige ridder? Viel hij met zijn edel gelaat in het slijk? Ligt hij nu weerloos op zijn rug Spartelend als een kever? Heeft hij de veldslag verloren? Het lijkt erop.…

Ìn 'Sauvage', film met glansrol van Felix Maritaud, onder regie van Camille Vital-Naquet gezien op de slotavond van de week van de roze filmdagen in Amsterdam wordt wild, ruw, ongetemd, woest, ruig, ziedend, kokend, gewelddadig, agressief, ruig en rauw de wereld van de mannenprostitutie getoond, vertoond op groot bioscoop-doek met indrukwekkende…

Ze zijn van een ruige vastberaden schoonheid, de gedichten van Albertine Soepboer sneed iemand ooit eerder zo het universum in stukken om het daarna in een bizarre schoonheid die verbijstert opnieuw in elkaar te zetten?…

de zee lokt met haar ruige beweging wild ademend neemt ze mijn innerlijk tot zich laat me daar mezelf zijn kwetsbaar rilling bij de eerste aanraking laat ik mij golvend meeslepen in de woeste diepte…

'k Zag een blauwe vlinder op een grasberm rode klaver akkerkool 't vlasbekje dove netel smalle en ruige weegbree 'k zag er wilde peen…

ik zag hoe de kleine stoere stormvogel boven de kille noordelijke wateren zijn kopje boven het ruige water hield piepklein in de orde van uitersten een gelukstraan rolde over mijn wang…

De paarse moet van jouw zin beukt tegenzin in mijn ziel Tranen druipen door duister naar duivelse herinnering Vuige knuisten rammen ruig schuim op mijn smoel waar huiver huist…

Het is de ruige wereld die een mens zwak maakt, de visuele cirkel, het seizoen. Een meloen zonder fatsoen, een rijkdom zonder kalkoen, het gesloten paradigma van een oen. Dat is wat de wereld raakt Niet de lol die het beter maakt.…

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

Het is zo ver, ik ga dit jaar studeren Op kamers wonen in de grote stad Ik ben die dorpse sfeer hier meer dan zat Ik ga het ruige leven kennen leren Die introductie, daar zal ik niet zijn Dat lijkt me niks, zo zonder bier of wijn…