Alle inzendingen over Sproeiend

Alles hult zich in zwijgen Is sterker dan de strijd De pen die vonkensproeiend in het witte blad doet nijgen Het zoete teken van de tijd…

in opmaat tot heldendom drijven op penneninkt vervloekende woorden tot papieren gif dat lekt onder oneerlijk blond spreekt gedwongen tong grootgeblazen woorden sproeiend gif dat spet een ereroffel weerklinkt geslagen op angst gestoelde woorden goed werkend gif sijpelt ver en verder…

ik verhaal van taal tonen en toetsen van rustige rijm uit pennenvrucht een pagina poetsen een wuivende wevende hand schept in een scheve letter door kille kool geholpen een prille parade op blank blad, nog onbeholpen een gretige geest vreet vroege verzen waar woorden worden, spichtig of sproeiend, tot wat u nu leest…

Maar als de zon verdwenen is (exact drie over tien) kunt u me sproeiend zien -daarop is absoluut geen mis- op struik en balsemien. U vraagt nu: ~En die laptop dan die heeft toch niets van doen met dorstig gaardengroen?~ Als ik daar NU niet achter zat had u van mij geen vers gehad.…

rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden ga mee, ik leid je naar mijn fantasie, over de kwetsbare ziel zoals jij en jij daar, in de diepte van mijn ervaren bloeit de tuin in strelendend kleuren, zij aan zij waar je unieke aard sereen mag bedaren ik strek mijn armen met open handen omhoog om de zacht sproeiende…

Soms val ik en zit mijn mond vol met zandkorrels, maar meestal ruk ik met betraande ogen sproeiend op naar de dwarrelende horizon van de vurige hoop, terwijl ik zwaarverdoofd in shock ben zonder borrels.…

Eén dans, één dans met sproeiende ogen, gloeiende wangen, losse handen. En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen, die als een nevel op een avondwei omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen en merken dat de nevel sneeuw geworden is. Dan wijze dingen denken, lachen, liegen, winst maken uit het wezenlijk gemis?…

Van ver hoor ik het twinkelende, tinkelende, kabbelende water, het sproeiende fontijngeluid gaat zijn eigen dans toveren ... terwijl kleine zonnestralen een baan tussen de takken laveren, hun geel goud schilderen op groene loveren.…