Alle inzendingen over Vera Lynn

‘k Noem Vera Lynn en Doris Day, die twee… Ze léven nog! Hiep, hiep, hoera, hoezee!…

Will Ferdy vond een Piaf straatmus in Parijs die Milord zong en La Vie En Rose werd gedanst op een bananennummer van Josephine Baker plots dook Rosemary Clooney op met Botsch A Me, Come On-A My House daarna kwam Mario Lanza met Granada Catharina Valente met On Note Samba gevolgd door Vera Lynn Auf Wiederseh’n The Time You Say Goodbay…

Lynn Miles zingt aan het slot It's ok I'm not afraid, marching in this brave parade. Haar meesterwerk. Haar bergrede.…

'k Weet dat tijd mij inhaalt en ik niet meer hoef te hopen 'k Voel dat Vera hardloopt in een poging mij te slopen Alles devalueert Echt frustrerend die pijn daar wij, geen discussie, weten 't Gaat onherroepelijk verkeerd Vera geeft geen liefde O nee, Vera kan slechts haten Vera is overschot Zij kan het echt geenszins laten Bloed, daar…

Yesterday all my troubles seemed so far away Gisteren had voor mij het le- ven nog veel zin * Now it looks as though they're here to stay Nu zie ik er haast geen gat meer in * Oh I believe in yesterday O ik geloof in gisteren * Suddenly I'm not half the man I used to be Plotseling voel ik mij…

negen maanden lopen dromen, hoe dat alles toch zou zijn, je bent een wonder, een mysterie, zo volmaakt en toch zo klein. negen maanden nieuwsgierig wachten, terwijl je groeide in mijn schoot. ook ons liefde werd steeds groter met elk stampje, elke stoot. en nu negen maanden later is het groot geheim onthuld, wie je bent en hoe je…

Gelezen op een Vale versleten muur In Vera een kerstkreet Uit de tijd dat Herman Er nog was - En de engelen zingen in koor Herman is er met de speed vandoor Vera: poppodium voor Undergroundmuziek, Oosterstraat 44, Groningen…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

Ik droomde weer over mijn buurmeisje Ik kwam uit school toen mijn moeder vertelde dat ze was overleden Ik kon niks meer eten van verdriet Eenmaal bij de kist zei ik niks alleen: jou vergeet ik niet!…

Ik wist dat het aan mij lag, Aan mijn stomme daad. Maar nog een klein beetje gehoopt Dat we hieruit konden komen met wat gepraat Het is spijtig dat het zo gelopen is En erg jammer van je tijd. Ik wou dat ik je in je armen kon nemen Goh wat heb ik een spijt. Spijt om iets, wat nooit meer terug zal komen En waarvan ik nu tot aan mijn dood…

Het is alsof ik in een gat zit. Bedolven onder het puin. Niemand die mij redt, niemand die mij begrijpt, niemand die mij helpt. Ik zit in mezelf bekneld, van alles gaat er door mijn hoofd, alsof iemand schreeuwt om hulp, ik heb pijn, zoveel pijn. Er is niemand, niemand die mij hoort, niemand die om mij geeft, iedereen ben ik…

Harten verscheurd, leven verward. Je kan er niets aan doen, het was slechts domheid van je eigen pijn Maar toch wil je weten wie heb je meer pijn gedaan, en is er nog leven na zoiets. Maar na deze donkere leegte van kwelingen verdriet en pijn is er geen leven geen leven die dit doorstaat. Na dit kan je niet leven ook niet zonder al die pijn. Na…

Mijn tranen zijn hels. Mijn ziel is zwart. Alles is grauw Ik kan niet zeggen dat ik nog van je houw. Je maakte mijn leven en mijn ziel. Eerst was alles helder. En nou alles grouw Hoe kan ik ooit nog eerlijk zeggen dat ik echt van je hou.…

een tomeloze productie met eerder pijn als gevolg Opnieuw zie ik op de poli, Demi en Vera Beide weten zij dat ik eerder ga Hoewel tijd niet daar is...…

Subtitel: Vera Als de ziekte verergert, worden de gedachten meer en vreemder geen twee dezelfde van de morgen tot de avond* Want ongeneeslijk is niet, nee nooit meer echt gezond tijd heelt in deze niet nee, is slechts destructief Mijn bloed blijft goed stromen door medicatie Polycythemia Vera, mijn vriendin niet gekozen maar…

als lentegroen de atmosfeer doorboort dient men zich in te dekken de prijs voor prima vera is hoog de zomer heeft slechts zielloze hitte de herfst is het best te slijten als platte euforie wie dan nog leeft dan maar ziet…

Uitzinnig, oprecht, zonder scrupules Houd ik vanaf de bodem van mijn hart van jou Jij bent mijn zon, maan en sterrenstelsel Mijn licht in deze donkere maanden Sinds ik ziek ben, heb ik geen grip meer op tijd Sedertdien kruipt bloed soms waar het niet kan gaan daar het ware karakter van mijn ziekte zich geenszins, echt nooit zal verloochenen aan patiënten…

Devalueren door Ziekte doe ik ie- dere dag iets; PoVer* is Genade- Loos, kent mededogen noch com- passie als synoniemen van Elkaar, ongeremd Dus opweg naar het einde dat ik beslist geenszins zo vroeg wil naderen Geloven doe 'k in dit le- ven. Niet na mijn dood Daar die genadeloos is zonder Lucht…

Daar zit ik dan In dat hoekje Ik schrijf in mijn dagboekje Daar zit ik dan Niemand kijkt me aan Ik zie iedereen langs me heen gaan Daar zit ik dan Maar eindelijk komt er iemand naar me toe En vraagt vriendelijk: Kom mee met mij En wees vrij…

Ik val in een diepe put Met niks om me heen Er is alleen maar stilte Niemand, ik alleen Dag in dag uit Val ik in zo'n diepe put Iedereen is gemeen Alles en iedereen om me heen Ik val in een diepe put Met niks om me heen Er is alleen maar stilte Niemand, ik alleen Waarom, waarom, nooit een keer aardig Altijd iemand buitensluiten…

Een prachtige stevige stam Stevig staand, zodat alle takken er op kunnen steunen Een prachtige boom is onstaan, door deze stam Een boom, een thuis, een familie De boom, die al jaren mooi bloeit En dankzij deze stam heeft deze familie nog jaren te gaan…

Zo´n stoel geeft een bepaald gevoel van macht Al draaiend hou je alles in de gaten Je laat ze soms een toontje lager praten Maar neemt altijd de regels goed in acht Ach Vera het is echt een slangenkuil Sommige mensen snoer je nooit de muil…

Vaal en van nicotine gegeeld in elkaar gevouwen rond, maar toch zo verdeeld als ik ze zie -achter je rug-, luiwammes ik voorzichtig heen en weer in hun zachte bedding. Je vingers ik leg ze als lakens opzij. Ik rek me rijkelijk uit, zo veilig en warm omvatten ze mij.…

Van dauwdruppels in het ochtendgroen tot de sneeuwvlokjes die als waterbellen langzaam neerdalend in een winterplas op jouw grijze pluisjes wachtten. Zo veel als de bomen en hun begroeide takken mij wisten te vertellen van deze waarheid; zoals de parelmoer blaadjes in de groeiende april donkerte lichtroze kleurden, zo spraken zwijgende…

Als ik als kind de warmte van de zomer had gekend was ik die in de winter niet verloren Als ik als kind de warmte van een warm huis had gekend had het de rest van mijn leven niet zo hard gevroren...…

ik bewonder januari om de scherpe vliegtuigsporen in haar blauwe lucht en de paar witte wolkjes die snel op worden gegeten door haar lieve mond ja, ik bewonder haar en naast de donker- bruin gekleurde vensterbank wacht de koffiepot, en kaneelsiroop glijdt over de oude radiator naar beneden beneden waar het gras ligt te roezemoezen…

het is weer zoals vroeger, zie je alles valt weer terug zolang deze twee personen bestaan die op een dag elkaars gezicht zagen en zich toen niet realiseerden dat zij, toen nog zo verschillend, eens zich zo erg zouden geven aan elkaar niet eens, maar zoveel keer zolang deze wereld voor ons bestaat zullen wij zo af en toe elkaars naam nog…

Minuut tot minuut in al die dagen gaan ze zo hopeloos langzaam voorbij als een bijna opgebrande kaars met een lont zo zwart van al de tegenslagen wacht ik wacht ik rustig op de volgende minuut waarin jouw gezicht even zal oplichten door iedereen heen en mij al nee schuddend met je hoofd de boodschap kort overbrengt er is nog geen licht…

Ik kan geen afscheid nemen van je er kan geen knopje zomaar uit worden gezet je blijft toch altijd bestaan in mij niets kan zomaar verdwijnen uit me een zucht is niet genoeg om het gevoel weg te laten waaien geen gedicht is goed genoeg om de grootste kracht van de liefde te beschrijven om het afscheid normaal te laten verlopen het is moeilijk…

Het is nu een uur geleden ik heb aan niets anders gedacht waar moet ik aan denken, mijn hoofd en mijn blik zij gaan haast ten onder aan zwermen vliegende vlinders Het is een uur geleden mijn wangen nog steeds rood gloeiend en mijn ogen knipperen alsof het een droom was maar ik ruik nog steeds, je vertrouwde geur Het is iets meer dan…