Alle inzendingen over agonie

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

als een dichtvriezende rivier ontloop je vergeefs het meesleurende niets dat onder je door stroomt en toch je gaat ze te lijf de pijnlijke groei de spartelende worsteling met angst en agonie ruk je je los je wordt die je bent met onvermijdelijke moed en dan dichterbij de dood de omgekeerde bloei: leeg genoeg om vol te lopen…

Welke agonie leeft nu stom In je dode tong en lip? Je wil ons horen, Je wil ons zien. Ik neem je bijna koude hand. Als je me voelt, ben ik ijs Tegen het ijs van je eenzaamheid. --------------------------------------------- uit: 'Ten Westen van Eden', 1998.…

't is agonie!…

Een onuitroeibare pijn in de zang, toen en nu, agonie die ik slaafs verlang. Jij ziet wat jij weet, jij kent wat jij ziet, ik zie wat ik voel en ik weet het niet. Vóór dood het raam sluit op dit verlangen, gun mij nog zicht op 't gehele gebied, jij, deinende zee in mijn gezangen.…

Misschien is het een vlaag van agonie waarin de dichter koortsig en bezeten de strofen schrijft die louter door estheten begrepen zijn als schone woord-chemie. Ík zou het alle donder echt niet weten.…

Het is een grijze dag vandaag - pilarenbijterwolken Willen als ik hun agonie sinteren vallen leren Maar moeten voor de donder dieper zijn te klein Ik kabbel als te kleine golven aan mijn eigen oppervlak Als hout gekloofd tot aan de nerven Sterker na het kleine sterven Zo moest ik dieper zijn Ik moet ontwennen aan dit bloed met botten…

U bent puur venijn, zelfs in deze agonie doet u mij nog steeds pijn. U bent mijn geliefde geweest, maar morgen op mijn graf viert u feest. U bent mijn einde en was mijn begin, iedere keer trapte ik er weer in. U bent mijn rechter en beul, de last die ik voor altijd met mij mee zeul.…

Toen verblindde mijn blik naar de einder ontloken, Tussen wolken en water een vuren kolon, Als van magische morgen, in 't zuiden ontstoken, De bloedige bloesem midnachtlijker zon: Een wrak, verlaten, ten halve bedolven In het maanlichtbeglansd emeralden azuur, Dat in laatste agonie, boven 't graf van de golven, Naar de hemel vervlucht…