Alle inzendingen over droefnis

Zoals onverzadigbare verlangens, Beelden van eenzamen, verstoten uit Een kilharde wereld, Schemerend zweven over de Grifgezaaide wegen van Bedrieglijke vergetelheid, Zo zoekt de immerdwalende droefnis Naar verlossing uit haar Eindeloos labyrint.…

dagen vol hoop en dagen vol verwachting dagen waarin alles een ballade leek dagen dat droefnis de vreugde opslokte en dagen die op hun sterfbed niets meer waren dan een verlossing ik bundel ze in een woord dat niets kan doen dan zichzelf zijn en zachtjes om jou smeekt…

lippen krijg "afscheid" weerklinkt in een uithoek van mijn daverend hoofd en beukt zich tegen de moed die het recht houdt mijn tranen kauwen op de grond onder mijn wankele voeten, om dan een braakbal van niets uit te spuwen ik val een laatste maal in haar armen en mijn geheugen nagelt deze seconden aan zijn muur, in een kader van droefnis…

Die Lente-tijd keert nimmer weer, O, Leven, wat is uw droefnis groot, Al wat zo schoon is, is zo teer Zo broos, — zo wreed de Dood. Die kent geen bloemen en geen licht, Die geeft alleen—mag 't zijn—de rust, Als hij geveld heeft met zijn zicht Al harten-en ogenlust.…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

Beladen schoonheid verbergt de droefnis Van de eerste novemberbeden overschaduwt het eeuwig gemis van hen die streden, afwezigen aan de feestdis…

Hortend, stotend en gebroken zal toch eens ontgroeid, ontloken staan de knop, (vergeten) in ‘t verschoten gras, de zonden van het menselijk zijn Storend, stortend vloeit verscholen langs de midweg elke traan, verheven tot een vruchtbaar nat, gezongen vloeibaar hartepijn Hevig schijnend brandt de zon de droefnis aller jaren stom Verworven…

Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast. Hoe zal ik noobler gedenken U hoog-tere ziel sterk maar sereen dan bij deze mystieke brank de tak met de bloem alleen.…

Voorgoed bij helder weer Van droefnis teer Aan overzij van zeeëruisend klagen, Ligt nu verklaard doods donkre schijn Als eng ravijn Van zomernacht doorzichtig tussen zomerdagen.…

Er is geen hart, dat in mijn hart zo dorstig dorst te dringen als wen Uw droefnis en mijn smart in ’t nachtlijk uur vergingen. Ons leven was een vloek, een hoon, Het zonk te zwaar, te diep, wat was mij weelde, wat een woon, zo 'k eeuwig in Uw armen sliep!…

bezingen Dan voel ik me zo dom omdat ik niet voel het "zijn" van pakweg een kikker in zijn stomme poel En in zijn liefde altijd blank en schoon een eeuwigdurend lied in perfecte toon Laat nu mijn liefde onbeantwoord zijn en eeuwigdurend alleen haar pijn maar de bal slaat hij pas echt mis als hij zegt hoe diep zijn droefte is Mijn droefnis…

Schijnt dees nacht ook eens zo lang voor wie bang eigen droefnis uit moet wenen, wie met liefde 't hart volgiet, ach, hij ziet de uren vlieden om zich henen; en hij houdt de zaligheid, die de tijd uit zijn handen zoekt te ontstelen, dichter aan zijn borst geprangd, en verlangt zelfs aan de uren te bevelen!…