Alle inzendingen over geheugenverlies

Rutte geeft het slechte voorbeeld het is zijn intrinsiek automatisme voelt bijna aan als robotisering zeggen: geen handen schudden doen: meteen handen schudden herstellen: met een grap weglachen conclusie: geheugenverlies kort historisch: geheugenverlies lang toekomst: Rutte direct vergeten!…

Jenny heeft mij op onze eerste ontmoeting gekust, toen ze opsprong uit de leunstoel waarin ze zat. Diefachtige tijd, die nooit en te nimmer rust mij te beroven van de fijne uurtjes die ik ooit had. Besef dat ik daardoor vaak moe en verdrietig ben en dat de meeste levensvreugd in mij al is geblust. Grote dief, pak nu op mijn oude dag andermaal…

zolang zijn geest aarzelt op de grens van weten en vergeten, cirkelt hij rond in huis, zoals de goudvis in zijn glazen kom die in de voorkamer op de tafel te pronken staat door het water glinstert een goud vlammetje van koudvuur met een kort geheugen van maar drie seconden, dus achter elke ronde wacht een heel nieuw avontuur vreugde…

Het eelt van haar geschiedenis heeft zich in slakkengang van hoofd naar achterzijde verschoven. Langs de kromming van haar rug kleven op dunne huid eilandjes van onbereikbare verhalen. De zon zakt in de kruinen van de bomen en alles wat niet meer zou gebeuren.…

Ik kijk terug in de tijd, bijna alles is weg en kwijt. Hoe was ik toch als kind, is er dan niets dat verbindt? Alles loopt door elkaar, geen richtlijn wat raar! Wie was ik toendertijd, was ik een boze of rustige meid? Wat was vroeger mijn wens, ben ik nu wel dezelfde mens? Is er nog enig verschil, was ik toen ook al zo stil?…

de yank verliet in grote haast de boel gelijk destijds in Zuid-Vietnam Saigon we weten allemaal hoe dit begon: de taliban veroverde zijn doel maar niemand wil op dit momentum weten: na jaren wordt vergeven én vergeten…

Nog geen eeuw geleden verhief zich een schrille stem het volk sprak zich uit en democratisch steunde hem hij was hun nieuwe leider met zijn huiverig geluid veel ging volgens hem niet goed maar was David daaraan schuldig omdat toen zijn ster verscheen het recht kromde zich in taal en verhardde zich tot staal dat de bodem drenkte…

als hagelstenen slaan grote gaten van geheugenverlies alles weg. soms struikelt ze, door de kristallen helderheid van een moment. een ijskoud besef van haar na-dagen verstoort een fragiel evenwicht van zoeken naar zichzelf.…

kun je even het stil afvlakken de avond verpakken in geheugenverlies ik raapte mijn tranen van de grond en plakte ze op mijn wangen zodat niemand ze meer kon vangen zodat niemand ze meer vond doe maar snel, doe maar gauw voordat de ochtend op me valt voordat ik mezelf bedelven zal morgen…

Het landschap van je jeugd is nog herkenbaar in je gezicht, sterk doorlijnd en gebutst, met het verstrijken van de tijd kleurde alles mee, verzonk in je, werd stevig door elkaar geklutst. Langzaam verdween wat zin verleende, betekenis gaf, en zeker, 't is verschrikkelijk van niets meer te weten, maar pijnlijker, zo niet volstrekt meedogenloos…

golven harder dan in de branding van vandaag klotsend als een wilde hartslag tegen een onverzettelijke geraamte bij elkaar gehouden door wilskracht maar ze laten sporen na onuitwisbaar fel getekend in gebroken dromen soms tijdelijk verblekend door lichte waakzaamheid geen gedachte zal zich verslapen door vermoeidheid van vergeten geheugenverlies…

vormen tot een wapen van dood zich stekend in rottend vlees een plaats te bemachtigen waarbij Samael spreekt dat de stank nog kwelt omdat de neus voor jaren gesloten is geweest want na al die jaren dat ik als roos mocht bloeien heb jij nimmer als dar de heerlijke honing geproefd die ons samen moest brengen in onze zoete dromen maar die door geheugenverlies…

Als het niet meer is als ooit En alles telkens anders wordt Nooit meer zoals het was Het betrekkelijk lijkt wat er nog is Er is vooral nog het moment Want in kleine stapjes gaan gewoonweg kwijt, herinnering en lijf Alleen nog hier en nu Meer en nog meer hulpeloze vragen Waarop ik het antwoord schuldig blijf Wanneer in jou verloren gaat…

op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren…