Alle inzendingen van Wilte van Houten

We zaten in troostende stilte bij elkaar, dronken en zwegen, met elkaar vertrouwd, de tuin werd langzaam leeg en donker, tot de nacht zich over ons had ontvouwd. Het leven werd klein en zonder ruis, sluimerende struiken hielden warmte gevangen, maanlicht ontstak lichtvonken in het gras en in mij groeide langzaam een groot verlangen. Ik wenste…

Een ijzige wind suist door het dorre riet, dat hard en scherp, maar breekbaar, als een bruingele rafelige rand, de grens markeert tussen de bevroren vaart en het lege besneeuwde achterland. De schaatser, diep in warme kleren opgeborgen, hoort slechts het hoge zingen van zijn schaatsen, het donkere ijs dat hol en grommend kraakt, hij is een…

Je sprak geregeld over de oorlog, vaak wat haperend, brokstuksgewijs, nooit een doorlopend of coherent verhaal, eerder een chaotisch verlopende reis. Tijdens ons laatste bezoek, tegen Nieuwjaar, begon je er weer aarzelend over te praten, fles binnen handbereik, ogen gesloten, ik heb je toen opnieuw in de steek gelaten. Ik weet nog dat ik…

Haar donkere strelende ogen hadden een diepte, waarin ik niet durfde af te dalen, uit angst mijzelf kwijt te raken, er voorgoed in te verdwalen. Ze loste op in wind en regen, maar bladerend door mijn geheugen kom ik haar toch steeds weer tegen, alsof ze leeft buiten de tijd, elke dag van mijn bestaan is vol van haar aanwezigheid.…

Geen geluid betekent dood, afwezigheid van leven, de ervaring van vervreemding, rusteloos gedrag, angst voor de leegte, waaruit alles ontstaat. daarom prefereer ik kroegrumoer, hard gelach, ook al staat dat voor twijfel en verlegenheid, de confettiklanken van een zwetende kermis, een pianosonate die uit een open raam dreint, het gewijde gezang…

Ergens in het stille bos koeren duiven, ik loop er in dichte mist gevangen, zie hoe ijspegels, die aan bomen hangen, zacht en weemoedig rinkelend wuiven. Bij het ven zie ik plots mijn vader staan, op het ijs liggen dode meeuwen, heel lichtjes begint het te sneeuwen, vader kijkt mij doordringend aan. Bewegingsloos blijven wij waar we zijn…

In slaap gevallen op het lege strand droomde ik dat ik vredig sliep, totdat ik plotseling wakker schrok van klaterend water, dat mij lokkend riep. Ik liep de zee in, die hijgend ademend door mij heen vlijmde, en niet veel later spoelde ik aan, werd opnieuw opgenomen en dreef weer terug met het schuimende water. Alles vloeide zo onophoudelijk…

Als je je ogen sluit, niet beweegt, hoor je in onderaardse holen de muizen, kruipende spinnen die argwanend naar je staren vanuit fragiele door henzelf gesponnen huizen. Je hoort het knisperen van het dorre blad, hoe vette regenwormen diepe gangen graven, pissebedden onder vochtige stenen gevlucht, op zoek naar een veilige haven. Wanneer…

De nacht neemt, traag en stil, onherroepelijk bezit van de dingen, doet levendige kleuren verdwijnen, maakt alles ondoordringbaar en kil. Als ik, wakker liggend, minder zie, dringen geuren zich meer op, evenals geluiden, overdag verscholen in een omvattende chaotische melodie. Vervormd door de tijd komen herinneringen boven drijven, die…

Dit vlakke land, weids, adembenemend leeg, altijd hangt er kille mist of nevel, vaak valt er trage regen, gaan de dagen in stemmig grijs gekleed. Langs verlaten zwarte akkers, doorsneden met smalle wegen, staan rijen sterk geknotte wilgen, gekromd door de westenwind, die guur en onophoudelijk waaiend, voor niets en niemand genade kent.…

Ik schrok toen ik je tegenkwam op straat, wilde mijn weerzin niet laten blijken, keek langs je heen, van je weg, maar kon jouw blik niet meer ontwijken. In plaats van degene die ik heb gekend en graag in mijn hoofd wilde bewaren, zag ik een vreemde verslonsde vrouw, die mij te lang strak aan bleef staren. Op het moment dat je met schorre…

Je was een optimist in hart en nieren, zong, altijd opgewekt, het hoogste lied, nu sta je voor de laatste brug, je bent er en je bent er niet. Al bijna uit het leven weggesneden door een ziekte die niemand ontziet, wat moet ik met die tegnstrijdige gevoelens, je bent er en je bent er niet. De plechtigheid is achter de rug, er komt ruimte…

Ik spreek de woorden niet, het zingt in mij, een weemoedig lied als het ruisen van regen. Ik hoor de klanken niet, het zucht in mij, als wuivend riet langs diepe waterwegen. Ik zie de kleuren niet, grijs stroomt uit mijn ogen, als zacht vedriet in stil bewegen.…

Hij wist dat hij zou worden opgehaald, ziet ze staan, een groepje lachende gezichten, dat druk beweegt en vrolijk zwaait als hij de vliegtruigtrap afdaalt. Op weg naar huis is er druk verkeer, de mensen jakkeren als gestoord, maar het gras, groener dan gedacht, is net gemaaid en geurt zoals het hoort. Thuis gaat alles sneller dan verwacht…

Het was vroeg en bladstil in het schemerende bos, ik was er alleen en volgde het spoor. Het sneeuwde licht, niets dan witte zachtheid om mij heen. De bevroren aarde protesteerde krakend, leek, overal waar ik liep om antwoord te vragen, maar de in nevel gehulde bomen zwegen en zuchtten diep. Het dwarrelend bewegen nam snel toe,…

Hij uit het niet, maar 't ligt op de loer, angst, opgekropte woede, spanning die hem wakker houdt en constant op zijn hoede. Hij voelt zich schuldig, schaamt zich zo, vindt niet de woorden dat te zeggen, hij denkt dat hij tekortgeschoten is, maar hoe dat uit te leggen. In de groep zijn woorden niet nodig, voeren ze dezelfde strijd, gedeelde…

Ik droomde dat ik nog een kind was, bij mijn ouders aan tafel was aangeschoven, ze glimlachten met hun gezicht van vroeger, geluk was naar de nacht verschoven. Zwijgend zaten we dicht bij elkaar, bewegingsloos en kaarsrecht op onze stoelen, het vertrouwde vertrek was dun verlicht, ik kon hun warmte voelen. Toen schrok ik wakker van iemand…

Laat nu maar gaan, je bent niet meer die je ooit was, door wat je omringt bewogen beweeg je je onzeker tastend voort, jouw stem wordt steeds minder gehoord. Laat het maar los, want hoewel zelf onvergetelijk, ben je bijna alles vergeten, je bent er nog omdat je in ons woont, ook dat zul je niet bewust meer weten. Laat alles varen, en meen…

Een landweg, die lineaalrecht akkers doorklieft, aan weerszijden geflankeerd door hoge bomen, krom gegroeid door de eeuwige westenwind, dode bladeren door donkere aarde opgenomen. In de uitgestrekte verlatenheid verzonken, gehuld in nevel, door de aarde uitgebraakt, een enkele boerderij, die het kleinmakend besef van oneidigheid verhevigt,…

De hoge bomen, zwart in het late winterlicht, wierpen vreemd langgerekte schaduwen op het gazon en op het bankje waarop wij zaten in een stille leegte, die groter werd toen het trage sneeuwen begon. Jouw handen en haar roken nog naar de herfst, je gezicht was vaag zichtbaar in de schemering, met verwachtingsvolle ogen, als die van een meisje…

We zitten op het stille terras in warm avondlicht, het plein is aangenaam leeg, ik kijk naar jouw gekweld gezicht. Jij behoort niet tot het soort dat achteloos met woorden strooit, maar in zwijgzaamheid geborgen spreek je toch meer dan ooit. Wees niet bang, zeg ik, gooi de deur niet in het slot, ik ben er, zit tegenover je, iedereen komt…

Ik proef het zout weer op de lippen, de heldere lucht die mij omarmt, het strand herkent de afdruk van mijn voeten, de zon, die strelend mij verwarmt. Schelpen voelen aan als vroeger, hogerop het hete zand dat stuift, de vloedlijn nog op dezelfde plaats, het helmgras dat geestdriftig wuift. Schelpenpaadjes kronkelen achter de duinen, de…

Snorrend hoort hij ze 's nachts overvliegen. Hoeveel? Zeven, acht, misschien tien? Dreunend slaan de granaten in bij As Siddiqine. Kort daarop braakt de radio de panische stem van de luit: "Stuur de hospikken, verdomme, de hospikken!" De hospikken rukken uit. De hospikken zijn terug, ze zitten met gebogen rug, ze zijn bleek, kijken elkaar…

Het landschap van je jeugd is nog herkenbaar in je gezicht, sterk doorlijnd en gebutst, met het verstrijken van de tijd kleurde alles mee, verzonk in je, werd stevig door elkaar geklutst. Langzaam verdween wat zin verleende, betekenis gaf, en zeker, 't is verschrikkelijk van niets meer te weten, maar pijnlijker, zo niet volstrekt meedogenloos…

Vandaag alweer geen post. Hij voelt zich alleen, ook al heeft hij, dag in dag uit, twintig man om zich heen. Hij besluit zelf maar te schrijven: lieverd, hoe gaat het met jou en de kids? Dan legt hij de pen even neer, gaat languit liggen op zijn brits, denkt aan de beschieting van gisteren, god, wat was hij bang, schrijft dan verder met…

Het atelier, een kille en lege arena, bevat al het materiaal dat hij bezit, aan de wanden hangen zijn werken, op een ezel een doek, uitdagend wit. Als in een roes, het penseel als wapen, valt hij aan, maar komt zichzelf hard tegen, want hij is de verf, het druipende palet, hij existeert in woeste lijnen en vegen. Hij beseft hoe weerbarstig…

Hoerwel ze nu meer van de aarde is, zit haar lichaam nog vol verhalen, wel is het moeilijker ze te lezen, steeds onduidelijker worden de signalen. Maar haar rusteloze ogen liegen niet, haar stem, nu haperend en krachteloos, kan niets verbergen, met heel haar lichaam laat ze zien dat ze verdrietig is, blij of boos. Toch zijn het vooral haar…

Ik ben het woud ontvlucht van de woeste kroegen, zweterige ruimtes vol oeverloze prietpraat, de straten deinen onrustig op en neer, het is heel vroeg, maar veel te laat. De zon heeft de huizen al in brand gestoken, vreemd schokkend schuiven ze langs elkaar, het plein is een traag golvend meer, waar ik onzeker dwarrelend over vaar. Graag…

Je sprak met mij via de bomen, groeiend achter met helmgras bedekte duinen, sluimerend langs stille verlaten wegen, bloeiend in plantsoenen, diepe binnentuinen. In het geritsel van bladeren en twijgen was helder de klank van jouw stem te horen, maar die werd omgebogen in hortend gefluister, werd minder vitaal, ging langzaam verloren. Door…

De toekomst is schraler geworden, meer afgepaald, scherper omlijnd, het troost schenkende verleden rijker. Het niet te vermijden eind doemt al op, komt in zicht. Vasthouden aan wat ooit was kan stuk maken wat nog voor mij ligt, dus leef ik opgewekt voort in het heden, en als het eenmaal zover is, als ik verdwijn, keer ik terug naar vanwaar…